Piano - vraag en het is je gegeven

20/02/2014
 

Vóór het nieuwe, huidige schooljaar startte, hing er nog een soort van ‘visionboard’ (droombord) op onze koelkast. Het enige misschien gekke daaraan was, dat er nogal veel vraagtekens opstonden. :-p Ik wilde dolgraag weer naar de muziekschool, maar wist niet welk instrument te kiezen. Ik ben zó gek op muziek en wil ook zoveel mogelijk gedaan hebben in mijn leven, dat het één groot vraagteken was. Als kind wilde ik wel graag piano leren, maar mocht het niet. Ik moest eerst mijn andere instrument tegoei onder de knie hebben. Dikke zever natuurlijk, want daar kan je een leven lang aan blijven sleutelen. Als er niemand thuis was, zat ik stiekem toch achter de piano en speelde toen reeds hele stukken uit mijn hoofd.

Het eerste instrument dat ik leerde spelen, was de toen verplichte blokfluit. Nadien startte ik met dwarsfluit, die na enige tijd plaats moest maken voor een beïnvloedde keuze voor klarinet. Tijdens mijn ‘studies’ op de hogeschool verlangde ik erg naar gitaar spelen. Ik heb me er toen één aangeschaft en ben op mezelf begonnen. Na een tijdje hield ik het voor bekeken. Gitaar in de hoek. Daarop volgden periodes van spelen en niet spelen. De basis ken ik dus wel, maar om nu te zeggen dat ik gitaar kan spelen, dat is nog wel wat anders. Telkens ik piano of gitaar op de radio hoor, smelt ik gewoon. Nochtans dacht ik er het mijne van, toen mijn moeder me in het eerste leerjaar gitaar wilde leren spelen. Ik dacht toen bij mezelf: ‘Dit is niets voor mij.’ Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk. In de lagere school wilde ik gewoon álle instrumenten kunnen bespelen. Er stonden dus heel wat mogelijkheden op mijn droombord. Met vraagteken.

In de loop van september werd ik uitgenodigd in een folkgroepje dat op zoek was naar een zangeres. Ik had me ook opgegeven voor pianolessen, maar mijn keuze lag nog niet vast. In september kan nog alles veranderen. Toen ik even later een elektronische mail in de brievenbus kreeg met als onderwerp ‘les piano’, volgde er een opwelling van vreugde. Mijn hele lijf bruiste bij het idee alleen al. Vermits ik me zeer bewust ben van mijn eigen lichaamstaal wat dat betreft, was de keuze snel gemaakt. Pianoles zou het worden.
 

Nu, als je ergens les in volgt en je wil iets leren, heb je je daar ook in te oefenen. Anders kun je het evengoed niet doen. Als oefeninstrumentje had ik wel ‘ne Roland’ staan. Ooit centjes uit the univers voor cadeau gekregen, zo floeps, uit het niets. Fantastisch was dat. Het was destijds ook een vurige wens om piano te spelen.
Een piano kopen voor op kot, dat was niet direct een goed idee, dus dan maar een keyboard. Feestje. De centjes, dat was wat anders.

Net in de periode dat ik mijn wens wilde opbergen, tikte er een oudere dame op mijn rug en wees me op iets dat op de grond lag. Ik raapte het op om het beter te bekijken. Warempel, ik had zomaar eventjes een mooi bedrag aan euro's in mijn handen!
Daar stond ik dan, snotneuzeke, met centen die iemand anders nu kwijt was én die een ander eerst had zien liggen. Ik ging bijna door de grond van schaamte en wist me er geen blijf mee. Het idee dat iemand het gezien zou hebben en er opmerkingen over zou maken, zorgde ervoor dat ik de centen even overhandigde aan de kassierster met de vraag wat ik er mee zou doen. Kip. Naïef schaap dat ik was. J Gelukkig dat ik omringd werd door mijn onzichtbare helpers, zoveel was duidelijk. Natuurlijk waren die centjes voor mij. En niet veel later stond het gedroomde keyboard op mijn kot. In mijn kot eigenlijk. Je kan wel raden hoe blij en dankbaar ik was.
 

Die zogenoemde toevalligheden, die voor mij ook toen al lang geen toevalligheden meer waren (synchroniciteit), kan ik nu – opnieuw- aanwenden om het leven van mijn dromen te creëren. Ik weet hoe het werkt en wat je ervoor moet doen. Of niet doen.
 

Rond de kerstperiode, of reeds voor die periode al, kreeg ik een sterk verlangen om een piano te kopen _ ik woonde toen in een huis. Op een keyboard oefenen en  op een piano spelen in de les, dat is dag en nacht verschil. Daar wilde ik maar wat graag verandering in brengen. Ik bestelde dus een piano bij het universum, gelijk ze zeggen. Ik wist dat ze ergens ineens zou opduiken, maar ik wist nog niet waar of wanneer. Ondertussen vroeg ik de schriftelijke toestemming van de directeur van de academie, zodat ik af en toe daar kon gaan oefenen. Heel fijn, maar dan nog. Een piano in huis, in het zicht, zorgt voor directe motivatie.

Ik bleef niet zitten wachten tot mijn piano ineens voor de deur zou staan met de vraag of ze mag binnenkomen. Zo werkt het niet. Ik stelde de vraag op facebook in de groep ‘freecycle Antwerp’, deed ook hetzelfde in de letsgroep waarvan ik deel uitmaak en keek in de muziekschool zelf of er iets in de aanbieding was. Ik ondernam actie richting mijn droom, mijn verlangen. Er kwam heel wat reactie. Eén van de reacties was een piano van een andere muziekschool. Ik bedacht me ook dat er vorig jaar bij iemand hier in de buurt  een piano te koop werd aangeboden middels een papier aan het raam. Ik weet nog dat ik er toen achter geïnformeerd heb en die piano min of meer voor mij gereserveerd had in mijn hoofd. Als ik het me goed herinnerde, vroegen ze er €600 voor.

Nu, over geld had ik nog wat te veranderen in mijn denken. Daar was ik me zeer van bewust. Ik liet het dus even passeren en zette het in mijn hoofd ‘in de wacht’. Ondanks dat het papier reeds lange tijd verdwenen was van dat raam, wilde ik graag weten of de piano er misschien toch nog was en of ze die nog weg zouden doen.  Nog geen twee weken later stond ik daar in de garage, bij de beruchte piano, samen met mijn pianojuf. Maar die kan spelen, wow! De piano zelf zag er prima uit en na stemming zou de rest ook wel ok zijn. Toen ik zelf probeerde, wist ik vrijwel onmiddellijk dat dit niet de piano was die ik zocht: de toetsen waren zó log en zwaar. Voor mij dan toch. Misschien dat dat voor iemand anders fijn speelt, maar neen, geen spek voor mijn bek. Ik hield deze in mijn achterhoofd, maar zou toch ook eens gaan kijken in de andere muziekschool.
 

Mijn juf stelde voor dat zij zou gaan kijken en een foto en filmpje zou maken. Dat aanbod heb ik in dank aangenomen. (Hier merk je al dat ik intussen geweldig gegroeid ben in het ‘leren ontvangen’, vergeleken met het moment van de gevonden/gekregen  centen. J) Die piano was iets duurder (€1000), maar nog steeds goedkoop voor een tweedehands piano. Een lichtere toets en wel een ietwat scherpe klank, maar verder vergelijkbaar. Ik zou daar zelf wel eens gaan kijken, maar voelde niet meteen een drive om dat te gaan doen. Het werd weer wat op de langere baan geschoven.

Een korte tijd ging voorbij. Een tijd waarin weer heel wat veranderingen werden doorgevoerd op verschillende vlakken. En toen voelde ik opnieuw die drang om een piano in huis te hebben en nu een keer deftig te kunnen oefenen. Mijn juf B. had ook al herhaaldelijk gezegd dat ik waarschijnlijk als een raket vooruit zou schieten als ik dagelijks deftig zou kunnen oefenen, omdat het nu al zo vlot gaat als ik me ff 10 minuten op een stukje concentreer (maar dat heb ik met heel veel andere uiteenlopende dingen ook). Gisteren wist B. me te vertellen - wist ze van haar moeder - dat er in de kringloopwinkel in Sint-Niklaas een piano te koop stond. Voor een spotprijsje!! Op zich was dat best al een serieus bedrag voor een kringloopwinkel. Onlangs stonden er daar twee piano’s voor €50 ofzo, maar dan weet je zo al dat daar heel wat kosten aan zijn. Nu, de mama van mijn juf is ook pianolerares en had laten blijken dat het een nog een degelijke studiepiano is. Ze vroeg zich dus ook luidop af aan de telefoon of haar dochter geen student had die op zoek was naar een piano. Nou en of!
Toen ze het vertelde, had ik een onmiddellijk ‘Ja!’-gevoel. Bingo! Dat is de piano waarop ik wachtte! Ik zocht de openingsuren op en nam me voor de dag nadien onmiddellijk te gaan kijken. Gelukkig een vrije dag. Ik zag ze vrijwel onmiddellijk staan. Ik bekeek het beestje, wat er inderdaad aan de buitenkant nog heel deftig uitzag. Ik opende de klep bovenaan en bekeek de binnenkant. Mits het stemmen van de piano (wat sowieso nodig is na een verhuis) en eventueel de koppen bijschaven – eventueel dus – kan ik hier de eerste jaren wel mee verder. Ik haalde er een verkoper bij, testte de toetsen, de klank en de pedalen. Licht en luchtig. V e r k o c h t !
 

Hier en daar hoorde ik een valse klank – wat normaal is en verholpen kan worden, vergeelde toetsen - maar ook daar valt wat aan te doen. Wat ik vorige keer van mijn jufke gehoord had, wat ik leerde door gewoon toe te kijken, wat ik als tips had gekregen van andere mensen, wat ik zelf aan info had opgezocht wat betreft het kiezen van een tweedehandse piano en ook gewoon mijn nuchter verstand (ja, ik heb dat zo af en toe), kon ik nu gebruiken om de bruikbaarheid van de piano wat in te schatten. Veel tijd had ik niet nodig. Ik belde nog mijn juf, maar kreeg de voicemail. Het was dus aan mij om te beslissen. Nemen of niet. That’s it.
 

Het was duidelijk dat ik daar niet te lang mee hoefde te wachten. En voor die prijs kan je echt niet sukkelen. Alleen al voor de onderdelen die daar tot een piano gevormd waren kon je meer vragen. Ook vervoer is geregeld voor slechts €20. Bij een professionele zaak ben je wel wat meer 'kwijt'. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze heelhuids en in de huidige staat bij ons thuis toekomt. Dat visualiseer ik, plaats in gedachten een bol wit licht rond de piano vanaf het moment van de aankoop tot ze op haar plaats staat en vooral een diep vertrouwen dat het goed is zo. Alle kleine beetjes zijn goed he. Mijn dank was en is groot! Weer een cadeautje. Tussen het binnenkomen in de winkel en de beslissing zat hooguit vijftien minuten. Als het al zoveel was. EN ik kwam niets te vroeg. Er stonden al andere geïnteresseerden aan MIJN piano te neuzen. Te laat! :-)   

Met dank aan mijn pianojuf en haar mama! (en de mensen die ze naar daar hebben gebracht).    

           

  *Mooi concreet voorbeeldje van hoe je dromen waarmaken. Zonder stappenplan, ineens in de praktijk.

  *‘Vraag en het is je gegeven.’