Steeds te laat op een afspraak? Wat doe je eraan?

Je hebt zo van die mensen die standaard te laat komen op een afspraak. Niet omdat ze slecht in hun vel zitten of depressief zijn, want dat kan ook een reden zijn, maar stel dat dat niet is. Dan nog kunnen er verschillende redenen voor zijn, waaronder: er zijn wérkelijk dingen die voor jou belangrijker zijn op dat moment, controle (eerst nog even drinken, naar het toilet, social media checken,...). Leven met baby's en peuters even buiten beschouwing gelaten, dat is een categorie apart. ;-) 

The thing is, wat doe je eraan? 3 tips.

* Observeer jezelf en word je bewust van wat je doet waardoor je te laat komt. Zijn dat dingen die echt nodig zijn of omdat je die per se gedaan wil of moet hebben van jezelf? Bang dat je onderweg dorst gaat krijgen en nog snel wat drinken,... Standaard ritueeltjes en gedragingen die je ook achterwege kan laten? (Kan dat onderweg eventueel opgelost worden indien nodig?) Wat gebeurt als je niet doet wat je gewoonlijk wel doet wat maakt dat je te laat komt? 

* Alles op voorhand goed plannen. Je weet wanneer je waar moet zijn. Zorg ten laatste de dag ervoor dat je alles klaar hebt of dat klaarstaat en alles geregeld is, zodat je tijdig kan vertrekken. Dat wil zeggen: uur van aankomst, adres weten en hoe er naartoe te rijden, hoe lang je moet rijden afhankelijk van welk vervoer je gebruikt, file e.d. incalculeren, kleding en accessoires die je gaat dragen indien nodig, telefoonnummer van de persoon met wie je afspreekt op zak,...

*Terugtellen vanaf het uur van afspraak. Een beetje hetzelfde als het vorige puntje, maar toch even anders. Trek net zoveel tijd op voorhand uit dat jij denkt nodig te hebben om op tijd te zijn. Bijvoorbeeld: je plant om 8u ergens te zijn. Reken alvast een kwartier eerder als aankomstuur, dan heb je nog speling en afhankelijk van de afspraak is het toch handig om ruim op tijd te zijn. Parkeren e.d., tijd die je onderweg bent, ontbijten, lunchpakket maken, douchen en dergelijke, eventueel voor kinderen zorgen,... de tijdsduur voor je hele ochtendritueel brengt je tot het uur dat je opstaat en je dag start. Als je een wekker gebruikt: meteen uit bed, geen snoozeknop gebruiken, dat scheelt een pak. Nieuwe dag, nieuwe start.

Doe het in de eerste plaats voor jezelf en daarnaast uiteraard ook voor de ander. Op tijd komen beschouwen veel mensen als 'kunnen rekenen op iemand', betrouwbaar zijn. Houd eventueel rekening met cultuurverschillen en wat iemand verstaat onder op tijd komen. Dat wordt niet overal even nauw genomen. ;-) 

Een plankje in 2 slaan met de zijkant van je hand, gelijk de echten ;-)

Ik herinner het me nog als gisteren... het einde van de opleiding tot lifecoach nadert. We krijgen nog een laatste uitdaging alvorens we ons deelnameattest in ontvangst nemen. Alle cursisten staan in een halve cirkel rondom twee stoelen (of 2 stabiele voorwerpen) waarop een plankje van een goeie centimeter dikte ligt. De lesgeefster legt uit dat we dat schoon plankske doormidden gaan slaan met onze blote hand en er voor ieder zo'n trofee klaarligt. 

Dat lijkt misschien gemakkelijk, maar ... dat krijg je niet doormidden met brute kracht. Die mannen die een stapel planken of bakstenen door midden slaan, doen dat niet met spierkracht. Het gebeurt met intentie en bewustzijn. Wie iets van martial arts of iets dergelijks doet, kan er zich wel wat bij voorstellen. 

De lesgeefster gaat zelf als eerste, dan kunnen wij al even genieten van een voorbeeld en wat spektakel. :-) Je ziet dat ze zich voorbereid, in een roes gaat, er gerichte concentratie is, een eenwording met de plank. Ook haar gezichtsuitdrukking en energie verandert naar heel wat serieuzer, in opperste concentratie. En dan, in een oogwenk, is de klus geklaard. Cool! Dat gaan wij dus ook doen. Proberen. Nee, we gaan dat doen. 

De enige man in de groep gaat als eerste cursist naar voor... en slaagt erin het plankje ook van de eerste keer door te knallen. Oh baby. Ik volg, met enige - gezonde - spanning in mijn lijf. Ik ga nu, niet als eerste (de kop mocht iemand anders eraf bijten...), maar ook niet verder naar achter, daar maak ik het mezelf alleen maar moeilijker mee op dat moment. 

Ik zet me voor mijn pronkstuk, een schoon lichtgekleurd plankske (foto volgt later). De anderen kijken naar mij, uiteraard, maar dat merk ik al heel snel niet meer op. Ik duik in mijn bubbel, concentratie, kom in een roes, ben helemaal bij mezelf... en dan stopt het. Ik weet even niet wat doen en de bubbel verdwijnt langzaam weer. Tot ik mezelf hoor denken: 'op je eigen manier Leen'. Een kleine aarzeling later (people are watching, is it ok what I do - is slechts een fractie van een fractie van een fractie van een seconde het gevoel - niet eens een gedachte - dat door m'n lijf flitst), lig ik in een voor mezelf bekende houding op de grond. Het lijkt op de kindhouding uit de yoga. Niet lang daarna sta ik weer op met een klungelige, onzekere glimlach, concentreer me terug, ietwat afgeleid op het plankje en wacht. Tot er vanuit de cirkel gesproken wordt: 'Niet te lang wachten, Leen'. 

Zij ziet mij, doorziet mij. Ik wacht geen seconde langer, de plank en ik zitten in eenzelfde energiebubbel en KNETS, 't is gebeurd. In enen trek. Die plank doormidden. Cool. 

Een bijzondere ervaring. Te meer dat het bij de meesten niet van de eerste keer lukte. Iedereen gaat doorheen een innerlijk proces. Zeer bijzonder, zeer verrijkend. Wat ik voor mezelf hieruit zéker meeneem: de dingen doen op mijn eigen manier en niet te lang wachten met wat dan ook. Twee dingen die voor mij - en voor mij niet alleen, toch wel van belang zijn. Dat werkt het best. En dat je meer kan en bent dan je soms voor mogelijk houdt. Keep that in mind folks. ;-)