Hoe kleuren een magisch moment creëerden…

Heel wat jaren geleden zat er een jongetje bij me in het tweede leerjaar dat nooit, maar écht NOOIT lachte. Hij had steeds een niet-vrolijke uitdrukking op zijn gezicht. Een kind dat nooit lacht, dat klopt gewoon niet naar mijn bescheiden mening. 

Op een dag dat ik hem opnieuw in de klas had (ik gaf toen zedenleer), met opnieuw diezelfde vaststelling, stapte ik tijdens de daaropvolgende speeltijd luchtig en los naar hem toe. 

‘Hoi Merlijn (fictieve naam)!’ zei ik. ‘Hoe gaat het met je?’ Merlijn haalt zijn schouders op. Nu weet ik niet meer of ik hem verteld heb dat het me was opgevallen dat hij er niet zo vrolijk uit zag en of dat klopte met hoe hij zich voelde (of dat het eerder bij mezelf lag). Ik had er, toen ik naar hem toe stapte, al even over nagedacht over hoe ik hem een ogenblik kon laten stilstaan bij wat ik had opgemerkt. Een spontaan idee kwam aan de oppervlakte borrelen.  

‘Zeg Merlijn,’ vroeg ik, benieuwd naar het verdere verloop, ‘als je nu een kleur zou mogen geven aan hoe je je nu voelt, welke kleur zou dat dan zijn?’ Merlijn reageerde onmiddellijk met: ‘zwart’. ‘En welke kleur zou je graag hebben dat dat is?’ vervolgde ik ons gesprekje. ‘Oranje’, zei hij zelfzeker. ‘En hoe ga je dat doen, die kleur veranderen?’ vroeg ik hem opnieuw. Een prachtige glimlach verscheen op zijn snoetje en weg was hij, gaan spelen. Mijn hart vulde zich met warmte. De momenten dat ik hem nadien nog in mijn klas had, was hij meer ‘aanwezig’ en alleszins een beetje vrolijker.

Ik kan nog steeds nagenieten als ik terugdenk aan dat magisch momentje op de speelplaats…

Een mooie boodschap via de zoon

Gisteren (ondertussen alweer een hele tijd geleden) liet mijn zoontje me weten dat hij nachtmerries krijgt van bepaalde dingen in films. Dat weet hij (en ik ook) al langer dan gisteren. ‘Waarom kijk je er dan nog naar?’ vroeg ik hem. Als jij weet dat dat niet goed is voor jou of voor jouw lichaam, dan laat je dat toch voor wat het is. Dan kijk je toch naar dingen die wél goed voor je zijn, waar je je goed bij voelt en die je blij maken en verrijken. Jij houdt heel erg van de natuur en dieren, toch?’ Daarop reageerde hij met iets over national geographic.

Mijn reactie op hem bracht me, zoals wel vaker, tot zelfreflectie. Die woorden kwamen immers uit mijn mond en niet uit de zijne. Welke filmpjes, gedachten, verhaaltjes, herinneringen of overtuigingen die ik blijf afspelen in mijn hoofd (waar ik naar ‘blijf kijken’) doen me geen goed? Eet ik het eten dat bij me past en goed voor me is en laat ik mijn kinderen dat ook zo doen? Neem ik ideeën en ervaringen tot mij die me verrijken en doen groeien of die me eerder energie kosten en afbreuk doen aan wie ik ben?

Wat niet goed is voor me, laat ik beter achterwege. In de plaats daarvan kan ik me beter richten op dat waar ik me wél goed bij voel, op de dingen die me blij maken en verrijken, die me voldoening, energie en vreugde schenken.

In relatie tot een ander leer je nog steeds het meest over jezelf lijkt me. En niet in het minst in de relatie met je kinderen en je liefdespartner...

Handen uit de mouwen!

Nog steeds kom ik het tegen dat er ogen worden getrokken als ik een autowiel vervang… (’t is dat dat zo vaak gebeurd :-p) omdat ik een vrouw ben. En dan nog eentje met amper vlees om het lijf, zo’n klein, smal ding. 

Steeds opnieuw verbazen mensen zich erover dat er in dat tenger lijf zoveel power zit. Ik heb wel van jongs af aan geleerd om te werken, heel veel te stelen met mijn ogen en zelf de handen uit de mouwen te steken.  

Laatst hoorde ik een vriendin, doelend op een klusje in huis, het nog zeggen: ‘Ik heb een man nodig.’ Niets is minder waar. Natuurlijk is het fijn om dingen samen te kunnen doen of uit handen te kunnen geven. Als het erop aankomt echter, kun je ontzettend veel zélf doen, ook _ en zéker 😉 _ als je een vrouw bent! Wat is me dat nu, potverdekke!

Fietsbanden plakken? Check. Fietskettingen opleggen? Check. Eigenhandig een verwarmingstoestel aan de muur hangen (zo eentje van dit type:

)? Check. Met boren met een zwaar boormachien en al. Die kleine hier deed het. Die smalle.

Het is maar waar je je grens legt. Áls je al een grens legt. (En ik leg mezelf op sommige vlakken nog steeds en nog regelmatig serieus wat grenzen op...)
‘Ik kan dat niet’ klopt volledig, als dat is waarin je gelooft, evenals ‘ik heb hier hulp bij nodig’. Soms heb je effectief ook wel hulp nodig en dan schakel je die in. Dan nóg heb je het toch maar mooi zelf voor elkaar gekregen: jíj bent het immers die hulp ging vragen.

Met twee of meer mensen is er weliswaar meer ambiance en is het handiger om steunbalken en een trap te vervangen, een vloerke te leggen, een achterbouw af te breken, muren af te kappen, isolatie te steken,… Maar laat je verdorie niet wijsmaken dat je iets niet zelf kan klaren. Een mens is tot zóveel in staat!

Gelijk ze zeggen: if you can dream it, you can do it!