'Niet-denken bestaat niet'

Heel wat mensen beweren dat het niet kan: een hoofd hebben waarin niet wordt gedacht. Vanaf het moment dat je vaststelt: 'he, ik ben niet aan het denken', ben je immers aan het denken. Maar het feit dat je kon vaststellen dat je niet aan het denken was, wil toch ook wat zeggen.

Zo zat ik eens tegenover een mens die vanalles had gezegd en me vroeg: 'Wat denkt ge nu?' 'Niets', zei ik. Hij geloofde me niet en zei dat ik loog, want 'een mens die niet denkt, dat bestaat niet'.

Er zijn naar mijn ervaring - en niet enkel de mijne - nochtans momenten van niet-denken.
Het moment, zoals reeds gezegd, net voor het idee dat je niet aan het denken bent, is leeg.
Ook als je aandachtig kijkt of luistert naar iets of iemand, ben je niet per se aan het denken. Denken in de vorm van gedachten in je hoofd. Je kan informatie absorberen en in je opnemen, zonder dat dat bewust overdacht en geplaatst wordt om eventueel te kunnen reageren - een reactie is immers niet altijd nodig. Luisteren op zich of iemand laten begaan, is wel vaker heilzamer dan te reageren. 
Je kan in een staat van trance of hypnose zijn, zoals je dat kan hebben als je vb naar een film kijkt of helemaal in een boek bent ondergedompeld of een rondje gaat joggen.
Mensen die aan meditatie doen of stiltemomenten voor zichzelf creëren, kunnen het misschien ook beamen. Gewoon in stilte zitten, of wandelen in onze prachtige natuur, zonder ook maar 1 gedachte te denken. Dat kan prima, toch?
Wanneer je niet-oordeelt, geen etiketten kleeft of namen geeft aan hoe iets is en de dingen 'laat zijn', zoals je een boom een boom laat zijn en een stoel een stoel, ervaar ik een vorm van niet-denken. Dit laatste echter, hoort misschien eerder thuis in een ander topic.

Een heerlijke vorm van niet-denken, vind ik persoonlijk, is die wanneer je leegte in je hoofd ervaart nadat je jezelf de vraag stelde waar je nu weer iets had gelegd. Of hoe die ene persoon nu ook weer heette. Of wat je zou kunnen doen om iemand te verrassen.
Je lanceert je vraag, laat het los, laat het gaan, waardoor je denker even uitgaat en je als het ware in een gat van oneindigheid beland. Even later plopt het antwoord of nieuwe mogelijkheden op in je brein. Heerlijk toch! Kabouter Plop is er niets tegen.

Mocht er dus ooit nog eens iemand beweren dat het niet kan, niet-denken, ieder denkt er maar het zijne van, ik ben alvast niet-akkoord. ;-)

Eerst iets wegdoen, dan iets nieuws gaan halen of eerst iets nieuw gaan halen en dan pas het vorige wegdoen

Mensen staan op verschillende manieren in het leven en veranderen, evolueren doorheen het leven, houden dingen voor bekeken of gaan radicaal iets anders doen. Zo ook is er het idee, vanuit een zeker bewustzijn en een bepaalde energetische insteek, dat je soms beter eerst wegdoet wat je niet meer nodig hebt en dan pas gaat aanschaffen wat je wel nodig hebt.

Heel vaak - zo doen de meesten het - spelen we op veilig en zorgen we dat we eerst vb onze kleerkast aanvullen met een nieuw kledingstuk en nadien pas het oude verwerken, wegdoen of een nieuw leven geven. Als we het in huis hebben, kan het voorgaande, het oude, dat wat versleten is, weg. Da hebben we toch nog iets om te blijven dragen, hoewel het eigenlijk echt wel niet meer te doen is.

Andersom is het ook zo. Je kijkt heel erg uit naar iets nieuws, je energetische poort staat open om dat ook te ontvangen en je gelooft ook dat je iets gaat vinden wat helemaal is waar je naar uitkijkt. Vermits dat er eigenlijk toch al is, 't is juist een kwestie van het gaan halen, kan het voorgaande weg. Daarbij, als het voorgaande weg is, is vaak ook de noodzaak groter - als het vaak gebruikt wordt dan toch - en komt de actie tot realisatie er des te gemakkelijker.

De energie in beide situaties is anders en beide zijn uiteraard goed. Elke situatie is ook iedere keer weer anders en vraagt een andere - of net een gelijkaardige - invulling. Heb jij ze beide al ervaren? Wat vind jij het fijnst?

Ik mag mijn ouders/leerkracht niet 'tegenspreken'

Onlangs hoorde ik het een meisje nog zeggen, iets over niet mogen tegen-spreken. 

Eigenlijk vind ik dat vreemd dat je niet vrijuit kan en mag spreken. Zoiets als tegenspreken bestaat toch niet? Het is uiting geven aan wat er in je omgaat. Als volwassenen willen we graag gehoord worden en dat er naar ons geluisterd wordt, dat we de ruimte krijgen om ons gedacht te zeggen, onze mening te uiten en er helemaal mogen zijn. Waarom zouden kinderen dat dan niet mogen? Waarom zouden we hen ook niet die vrijheid geven die we zelf wensen en hen leren dat je op z'n minst de kans krijgt je uit te spreken? Middels communicatie leer je elkaar beter kennen en maak je verbinding. 

Als volwassenen staan we niet boven onze kinderen, we zijn met onze kinderen. Ze zijn bij ons, maar niet van ons. Hun leven en lichaam behoort ons niet toe. We kunnen richting geven en begeleiden, een kader scheppen en afspraken maken, ze verantwoordelijkheid geven, net zoals we ook onze eigen verantwoordelijkheid dienen te nemen. Wat we als volwassenen doorgeven, nemen ze mee in hun leven. 

Als ouder/ begeleider/leerkracht bepaal je vaak de grenzen, wat wel en niet kan, welke woorden en houdingen wel en niet gebruikt mogen worden. Daar kan je kordaat in optreden. Ieder heeft ook waarden die je maar al te graag meegeeft aan je nageslacht. Een kind stoppen in het zichzelf mogen uiten, kan zich gaan wreken. Duidelijkheid is goed, ruimte scheppen ook. Zijn er - in overleg - afspraken gemaakt en je treedt daarin kordaat op als er geprotesteerd wordt, dan ben je consequent. Evengoed van belang. 

Tegenspreken in de vorm van 'ik zeg mijn gedacht en wat ik er van vind of hoe ik het zie of ervaar' is geen tegenspreken. Op welke manier iets geuit wordt, zegt ook iets over jullie onderlinge verstandhouding en over de emoties die er soms spelen. Ook daarin kan je afspraken maken of op zo'n manier je gesprekjes en communicatie aanpakken dat alles vlotjes kan verlopen. Niet alles hoeft een strijd te zijn waar het ook soepel kan verlopen. 

Ook leerkrachten zetten zich vaak 'boven' een kind. De leerkracht is baas en wat de leraar zegt is juist. Huh? Een leraar is inderdaad wel de eindverantwoordelijke en heeft het overzicht te bewaren en duidelijkheid te scheppen. Dat die als enige de waarheid in pacht heeft, daar lach ik even om. Hahahaha! We kunnen zo ontzettend veel van elkaar leren. De kinderen van de leerkracht, de kinderen onderling en de leerkracht van de kinderen. 

Uiteindelijk werken we samen aan een goed-geolied klasbedrijfje dat quasi op zichzelf kan draaien en waar het geen ramp is als de leerkracht een weekje afwezig is - in een reguliere school. Ook thuis kan je kinderen zodanig zelfredzaam maken (wat is dat toch een mooi woord), dat ze zich uit de slag kunnen trekken mocht er zich iets voordoen. En daarin is een open communicatie, duidelijkheid en ruimte voor wat wil gehoord worden wel een must.