Deze affiche.... ik zag hem vroeger al vaak passeren, zag hem ook aan schoolpoorten hangen en eigenlijk... ben ik het er al langer dan vandaag niet mee eens (zonder daarmee afbreuk te willen doen aan de maker ervan, want diens intentie is goed en correct).
Het is niet aan ons om sterren te maken van kinderen, want dat zijn ze al. En schitteren op hun eigen wijze doen ze ook al. Meer nog, het zijn zonnekes, allemaal, stuk voor stuk, net als wij, de zogenaamde volwassenen, stuk voor stuk zonnekes zijn, of sterrekes, wat je wil.
Het is echter een kunst om een kind op die manier te begeleiden - en ik typ met opzet begeleiden en niet opvoeden - dat het zijn stralen blijft stralen, zijn licht kan blijven schijnen en er geen sluier van wolken en somberheid overheen komt te hangen waardoor de kleuren vervagen, het licht verdoft en slechts een vaag schijnsel wordt van wat het voorheen was.
Een kind IS al helemaal ok, ook als dat kind NAAR ONZE MENING of VANUIT ONZE OGEN iets 'mankeert', anders is, raar doet.
Volwassenen, de grote kindjes, kijken vaak vanuit hun eigen opvoeding, vanuit hun eigen ervaringen en rugzakje naar kinderen, wat een vertekend beeld geeft van het kind dat bij jou komt. Dat kindje is niet jouw rugzak, is niet jouw ervaringen en deelt ook niet jouw ervaringen en kijkt ook niet door jouw bril, jouw denken dat vaak vanuit die rugzak verdeeld is geraakt en in hokjes is beginnen denken. Vaak zeg ik, want dat is niet altijd en niet bij iedereen zo.
Een kind is puur, één brok liefde! Ze komen leren, experimenteren en groeien en ze willen graag... Liefde blijven. Dat wensen ze echter ook voor alle volwassenen om hen heen, dat zij ook zien dat ze Liefde zijn. Dat zij net zo puur zijn als het kind dat voor hen staat. Daar waar wij als begeleiders een probleem hebben met of maken van wat dat kind zegt of doet, kunnen we gaan kijken naar wat het in onszelf raakt. Wat maakt dat jij boos wordt? Wat maakt dat jij je geduld verliest? Hoe komt het dat je overprikkelt raakt van omgevingsfactoren? Waar maak jij je zo druk om?
Van zodra we in onszelf kijken en bij onszelf iets veranderen, zal je merken dat ook het kind verandert en vrijer zichzelf kan zijn.
Ieder van ons heeft een eigen-wijze om zich te ontwikkelen, kijk maar naar jezelf. Je leert het best als het op je eigen unieke manier kan. Andere manieren zijn daarom niet minder of verkeerd, net omdat ieder van ons zijn eigen manier hééft en er voor zichzelf kan uithalen wat het best werkt.
Ik haal even een old-schoolspreuk van mezelf vanonder het stof, omdat ze nog steeds actueel is.
Zo heb ik er nog een hoop andere, ze komen allen uiteindelijk op hetzelfde neer. Wees jezelf en laat een ander dat ook doen. Of wie het reeds afleerde, stimuleer hen erin weer open te bloeien. Veel leuker, toch?! J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten