Als de leerling er klaar voor is, verschijnt de meester

Haha. Vroeger dacht ik dat dat wilde zeggen, dat als je er zelf klaar voor was, leerling zijnde, er iemand in je leven zou komen die je zou bijstaan in je groeiproces, als leraar, zoiets. J Hoe naïef – zoals wel meer dingen die ik dacht. Eigenlijk ben je al een meester. Toch kennen we veel groeiprocessen als mens, omdat we onze kinderen nog niet wereldwijd verwelkomen en begeleiden – samen groeien – vanuit eenheidsbewustzijn en we als mensenmassa ook helemaal niet samenleven vanuit eenheidsbewustzijn. Je leraren lopen je hele leven gewoon om je heen.

De eigenschappen waarvan we denken of ervaren er enigszins zwakker in te staan, krijgen extra uitdaging doorheen het leven, tot je het door hebt, kan integreren, het je eigen maken en ermee kan spelen. Je krijgt exact die mensen en situaties voorgeschoteld die je nodig hebt of kan ‘gebruiken’ om dat te leren wat je te leren hebt. Je voelt als het ware een confrontatie vanuit wie je innerlijk bent met je persoonlijkheid, met hoe je reageert als mens.

Als jij zelf, als leerling, geleerd hebt te controleren of beheersen waarin je dacht – of ervaarde – zwakker te zijn, ben je meester – verschijnt de meester in jezelf. Je hebt dan veel sneller door wat in een situatie vereist is, wat het van jou vraagt, hoe je kan reageren. In het moment heb je altijd mogelijkheden te over. Afhankelijk van waar je je bevindt, ga je anders reageren en zie je ook niet altijd dat je meer dan 1 mogelijkheid hebt om te reageren. Mogelijk zet je jezelf vast, vaak in een bepaald denkpatroon. Als je vaak genoeg hetzelfde herhaalt, gaat het je opvallen wat je doet en weet je gaandeweg ook wel wat en waar het anders kan en vaak ineens ook hoe. Dat kan natuurlijk in de richting van suc6 als in de richting van domper. pssjjj

Als je begrijpt dat iedereen een wandelende Jezus is bij wijze van spreken, een wandelende God, licht en liefde, energie, bestaat uit hetzelfde materiaal als jij, een boom, een eekhoorn en een tafel, dan kijk je vaak anders naar je omgeving en ga je anders met elkaar om. Dat lukt vaak ook niet, omdat we ook weleens struggelen met persoonlijke dingetjes.

Je keuzes op elk moment spelen een gigantische rol hierin. Belangrijkste regel: wees trouw aan en eerlijk met jezelf. Respect voor jezelf is respect voor de ander. Geen respect voor jezelf... is eigenlijk ook geen respect voor de eigenheid en het leven van de ander... 

Intuïtie – Kan je middels intuïtie of andere vorm van voelen/weten, weten welke kleur een papier of voorwerp heeft?

Dat ik gevoelig ben, daar kan ik gewoon niet naast, dat is van kindsbeen af. Of het er iets mee te maken heeft dat ik in het dierenriemteken kreeft geboren ben, laat ik in het midden. Er is altijd wel iets van aan, maar daar hebben we het nu niet over.

Gaandeweg ontwikkelden zich nog andere gevoeligheden, zoals bijvoorbeeld weten bij wie of waar je moet zijn of net niet moet zijn, energie kunnen lezen bij mensen, stervensbegeleiding bij dieren bij het overgaan van de ziel, dingen weten van mensen die je niet kent, kennis en handelingen uit lang vervlogen tijden – die leerde ik nooit, maar zijn wel aanwezig, weten wat de inhoud van een boek is zonder het te lezen, weten dat er iets gaat gebeuren (maar nog niet exact wat) waarbij jouw actie vereist is, aurakleuren weten, op voorhand weten hoe verhaaltjes of moppen die je niet kent gaan aflopen, weten of iemand de waarheid spreekt of niet, helen met je handen, geheel naturel alsof het er altijd al is geweest, leerstof gigasnel in je opnemen of al geabsorbeerd hebben nog voor de hele uitleg gedaan is, de essentie bij mensen kunnen aanraken, inzicht, overzicht en doorzicht hebben in situaties en mensen en weten hoe te handelen in het moment, mogelijkheden zien zoals het in een verdere toekomst zou kunnen zijn, vanop afstand zien wat er nodig is, kunnen spelen met energie waardoor situaties (kunnen) veranderen, bewust dromen – de zogenaamde lucide dromen, automatisch schrift, (en wat op dit moment minder relevant is en ook veel minder aanwezig – tot niet – is het contact met engelen, communiceren met dieren en bomen, contact met de grote leegte/het al en al die dinges, channeling, meditaties ‘bedenken’,…)…

Je intuïtie kan ontzettend sterk zijn én juist, ze kan ook verzwakken – of zo kan het lijken alleszins – minder duidelijk aanwezig zijn of zelfs inactief lijken en soms ook afhankelijk zijn van de situatie waarin je jezelf hebt gebracht. (Ga ik even niet verder op in.)

Het goede nieuws is, dat je je intuïtie (opnieuw) kan trainen, op verschillende manieren. In het heel kort: Je creativiteit inzetten is een goeie, dingen anders doen dan je gewend bent, raden wie er aan de voordeur belt, wie je op je gsm belt, wat er in een cadeautje zit,…kleine dingetjes.

Nu wilde ik eens iets testen waarvan ik weet dat het kan en het elders op de wereld ook van jongs af aan geoefend wordt. Voor mezelf getest: Kan je het voelen welke kleur een papier heeft? Ik wist als kind in het donker en op de tast welk kledingstukken ik vast had als ik in m’n kleerkast dook. Maar dat had helemaal niets met intuïtie te maken. Da’s geheugentraining met de textuur van de kledingstukken. Papier is zo net even wat anders.

Mijn intuïtie staat al een tijdje op low active… dus of er überhaupt ook maar iéts uit de bus zou komen met die papieren was nog maar de vraag. Ik neem dus een kleurenpaletje aan gekleurd papier, zet me ermee op de zetel en sluit mijn ogen. Eén voor één neem ik de papieren vast, zeg een kleur en open dan mijn ogen om te kijken of er een match is.

Prrrrrr… Haha, lol, wat dacht je dan, natuurlijk niet! Wat wél bijzonder was: ik deed het drie keer na elkaar met dat stapeltje en élke keer weet ik het als ik het groene papier vast heb. Ik weet het onmiddellijk. Misschien voelt die anders…? Nee, daar ligt het niet aan. De tweede keer had ik de groene en de witte correct. That’s it, verder niets. Behalve dat, wat op zich toch ook al wel iets is, geen bijzonderheden. Groen, de kleur van het hartchakra, de hoop, genezing, vruchtbaarheid, de natuur,… of gewoon van een groen blad papier. Lukt het bij jou? Straks eens met de kinderen proberen. Benieuwd. ^^

Shiatsumassage

De voorbije week was ik op bezoek bij Kristin Naeyaert (facebook) aka Kristin Juliette (website) voor een shiatsumassage. Ik ben zelf wel thuis in de oosterse geneeskunde en bovendien lichtjes aan de gevoelige kant en dan is zo'n massageke op zijn tijd echt wel een aanrader.

Waar een osteopaat meer op het mechanische werkt, (en ja, zelfs oorbellen aan- of uitdoen maakt wel degelijk een héél verschil voor je lijf, kan je nagaan...) gaat shiatsumassage echt veel dieper. Dat dringt door tot diep in je systeem en kan soms best pijnlijk zijn (afhankelijk van hoe lekker of niet lekker je in je vel zit en of er veel of weinig energieblokkades zijn enzo), maar altijd effectief deugddoend en ontspannend.

Kristin maakt ruim tijd voor een contactmoment op voorhand om al even af te stemmen en of ze iets voor je kan betekenen. Ook ter plaatse volgt nog even een korte babbel bij een lekker en ondersteunend welkomsttheetje.

We beginnen met ons lichaam los te maken met bewegingen die ik vroeger met de kinderen in de klas ook deed. Héérlijk! Da's alweer even geleden. 'k Heb dus al meteen prijs wat emoties betreft en de reden was zeer duidelijk. Ons hele lichaam krijgt aandacht en alleen dat al doet geweldig veel deugd.
Nadien mag ik plaatsnemen op een knuffelzacht matraske op de grond waardoor ik me gedragen voel en waarbij ik zó zou kunnen wegdromen.
Kristin geeft een handmassage en legt af en toe ook uit wat ze doet en waarmee de drukpunten in verbinding staan. Nadien volgt de rest van mijn lichaam. Intuïtief, met kennis van zake en met de juiste druk weet ze alles aandacht te geven wat aandacht behoeft. Met nog een mini-klankschaalmomentje is de sessie afgerond.

Voor zover ik me kan herinneren liet ik zelf nog nooit een shiatsumassage doen op deze manier (andere vormen wel) en het moet gezegd: 't is nen aanrader! Zeker ook voor mensen die snel overprikkeld raken, energetisch gevoelig zijn of met dingetjes zitten waar ze niet meteen vanaf geraken. Natuurlijk, wat er al langer (fysiek) aanwezig is, vraagt net even wat meer tijd. Zo'n uitgebreide en gevarieerde sessie me-time is best aangenaam en zeker voor herhaling vatbaar. 👌Laat je gerust ne keer onder handen nemen door Kristin, je ondervindt er sowieso effect van! I'll be back. Dikke merci!

Aan alle mama’s en papa’s hier aanwezig - en begeleiders van kinderen - 'You are the most important person in my life'

'In my eyes, your fantastic. 

Maybe not the best one in the world, but your my mom/dad.

And THE MOST IMPORTANT WO/MAN IN MY LIFE! 

I © you so much!'

Kinderen nemen hun ouders als voorbeeld. Meisjes zien mama als dé vrouw in hun leven, jongens zien hun papa als dé man in hun leven. Jongens kijken ook op naar mama en meisjes naar papa. Hoe er met elkaar wordt omgegaan bepaald sterk hoe ze later zelf in het leven zullen staan, op welke manier er relaties worden aangegaan én hoe zij later zelf met hun kinderen zullen omgaan. Ze zien jou en kijken naar jou als een voorbeeld. Hoe je mama of papa bent. Hoe je alles aanpakt. Hoe je in het leven staat. Ze ervaren als kind de gebeurtenissen ook op een heel andere manier dan wij als ouders vaak denken of zelf ervaren. Zij horen niet het gevloek en gemor in je hoofd als er een taart op de grond is gevallen (als je dat doet, morren ;-)). Ze onthouden wél dat ze samen met ma en/of pa taart van de grond hebben gesmuld. Ze ervaren niet de struggle waarmee je zelf kampt – als je dat doet – als je er niet openlijk voor uitkomt, met hen over praat of het gewoon van je af te lezen is. Ze ervaren wél jouw houding, je gedrag, je handelen, wat je met hen doet, hoe je hen laten voelen, wat je samen doet.

Natuurlijk voelen kinderen veel en pikken ze veel op. Als je werkt met spiegelogie en je bent zelf of woont samen met mensen die gevoeliger zijn, pikt iedereen wel wat van elkaar op. Daar niet van. Wat onderhuids aanwezig is, ervaart ieder op zijn eigen manier, maar daarom niet zoals jij denkt dat dat is, zélfs als je geweldig goed kan voelen en erg empathisch bent. Ook je familiegeschiedenis hoeft niet tot in het oneindige door te dringen tot bij je kinderen. Het is aanwezig, maar het hoeft daarom nog niet allemáál de volle aandacht te krijgen. Wat je aandacht geeft groeit, dus kies liever voor je dromen en kwaliteiten. Wat eruit hoort te komen, komt er heus ooit wel eens uit. Eerlijk en oprecht zijn met jezelf en elkaar schept ruimte om te groeien. Ook als dat betekent dat de wegen anders lopen dan verwacht. Het belangrijkst voor je kinderen is nog steeds dat je als ouder zélf goed in je vel zit, dat je doet wat je wil doen (lees: waar je energie van krijgt, je hart van overloopt en de anderen in kan meenemen), dat je gelukkig bent met jezelf en je leven. Daar was dochter al heel snel duidelijk over, op zeer jonge leeftijd: ‘Je moet gewoon doen wat je wil doen, dat is alles.’ En zoals je weet, komt de waarheid uit een kindermond. ;-) 

Zit je in de put, worstel je met vanalles, kom je je bed niet meer uit, laat je je hoofd hangen? Dat kan. Om heel uiteenlopende redenen. Daar is op zich ook niets mis mee, je doet met je tijd wat je wil. J Weet wél, dat je kinderen dat ook zien. Geraak je niet meer vooruit of blijf je bij de pakken zitten, dan kan het misschien een hele motivatie en een stamp onder je derrière zijn  – hoe penibel het ook is – te weten dat je een voorbeeld bent voor de kinderen die bij jou vertoeven. Is dat hoe jij wenst dat je kinderen je zien? Is dat hoe jij wenst dat zij hun ma of pa met de dingen zien omgaan? Hoe ze straks zelf in de wereld zullen staan? Hoe ze zelf met anderen om (zullen) gaan? En met zichzelf?

Er is héél veel mogelijk op vlak van gezondheid, zowel mentaal, emotioneel als fysiek en energetisch. Zelfs waar anderen zeggen dat iets niet kan, niet bestaat, niet mogelijk is, ook dokters, zijn er nog altijd meer mogelijkheden dan er over het algemeen wordt aangenomen. Je lichaam is als een spier die je kan trainen. Je kan dus inderdaad elke dag opnieuw in je bed blijven liggen. Dan train je je daarin. Of in zelfbeklag en -medelijden. Wil je verandering, dan zal je iets anders moeten doen dan je gewend bent.  

Dus remember, je bent – met alles wat je zegt, doet, niet zegt, niet doet, bent, niet bent – een voorbeeld voor je kinderen. Ben jij het voorbeeld dat je wil zijn?   

Dankzij jou...!

Ik hoor het wel vaker. Mama, of Leen, of juf, of... dankzij jou heb ik dit of dat gekund, is dit of dat gelukt!...

Nou, dat hebben ze mooi zelf gedaan toch?! Daar wijs ik toch ook wel iedere keer even op dat ze het zelf deden. Dan volgt er ofwel nog eens de herhaling 'ja maar, toch...' ofwel zie je een inzichtje dat binnenrolt van 'He ja, ik deed het zelf!', waardoor er oogjes gaan blinken. ^ ^

'Hebben ze haar erdoor gekregen door haar examens?' --> Kan toch niet?? Dat doe je zelf...

Ken je die radiospot die je weleens op de radio hoort tijdens examenperiodes; diegene waarin ze een organisatie voorstellen die jongeren begeleidt bij zelfstudie. Een harendoenrijzende vraag die weerklinkt tijdens die spot is de volgende: ‘En, hebben ze haar erdoor gekregen?’

Als er iets is dat je niet kan doen, is het de dingen oplossen voor iemand anders. Je moet het uiteindelijk allemaal zelf doen (maar niet per se alleen). Je kan begeleiding en/of hulp vragen en/of krijgen, wat je mogelijk verder helpt, het doen doe je zelf. Die verantwoordelijkheid ligt bij jou. Je kan nog steeds zelf beslissen of je doorzet of niet, of je er wat mee doet met die begeleiding of niet. Dat is niet aan die ander. Die ander kan je dus ook niet zeggen dat die het voor jou heeft geflikkerd. Natuurlijk kan je blij en verheugd zijn als iemand geholpen is met je begeleiding. Dat kan zeker voldoening geven. Daar wordt je uiteindelijk zelf ook beter van. 

Een coach, healer, therapeut, dokter, arts, leerkracht, … heeft een begeleidende rol. Dat wil zeggen dat je iemand bijstaat om zichzelf verder te kunnen helpen. Een chirurg kan ingrepen doen, op vraag of omdat de situatie dat uitlokt. Het is nog steeds aan de patiënt om het te ondergaan en te herstellen. In dit geval met enige hulp.

Advies geven of hulp willen bieden, is vaak goed bedoelt, maar niet altijd heilzaam. Jouw verantwoordelijkheid ligt erin jezelf te genezen of bij jezelf te blijven en van daaruit ruimte te creëren opdat de ander de mogelijkheid krijgt zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor diens keuzes en groeimogelijkheden. ‘Luister nu eens naar mij’ kan dus een geweldige kortsluiting geven als je iemand voor je hebt – en is dat niet voor iedereen zo? – die naar zichzelf wil leren luisteren en doen wat voor hem of haar nodig is. De juiste vragen stellen daarentegen kan voor geweldige eyeopeners zorgen.

Denk dus niet dat een ander jou ‘nodig heeft’ of niet verder kan zonder jouw hulp. Als je weet dat ieder de antwoorden in zichzelf heeft en je de grootsheid ziet van wie er bij je is, dan weet je ook dat die het zelf kan. En jij krijgt de eer je expertise te benutten en op jouw beurt bij te leren. 

Valkuil voor gelijk welke coach. En misschien voor iedereen in ’t algemeen wel.

Het is niet altijd een zegen om ‘meer kennis’ te hebben over bijvoorbeeld hoe de mens in elkaar zit of bepaalde technieken en methodes om dingen te analyseren en te ontcijferen en achterhalen bij volwassenen en kinderen. Wat ik doorheen de jaren heb gemerkt, is dat vb lifecoaches hun rol als lifecoach ook meenemen binnen hun liefdes-, vriendschappelijke en andere relaties en dat kan het evenwicht danig verstoren. Ook bij kindercoaches die (opnieuw) aan de slag gaan in het onderwijs of een andere functie met betrekking tot kinderen uitoefenen en hun expertise gebruiken bij de kinderen, kijken beter uit op welke manier ze hun kennis benutten.

Zo ken ik vb een dame die als leerkracht had gewerkt, zich tot kindercoach had bijgeschoold en nadien weer deeltijds als leerkracht aan de slag ging. (Het gaat niet over mezelf, maar herken wel wat hier gebeurde mbt andere situaties.) Bij een meisje dat een tekening had gemaakt voor de juf en het enthousiast kwam afgeven, ging de juf de tekening analyseren en er vragen bij stellen over het getekende, om het kind te kunnen verder helpen bij haar ontwikkeling. Voor dit meisje echter was dat heel raar om zulke vragen te krijgen, ze ging enkel haar geschenkje voor de juf afgeven…

Wanneer je je als coach gaat identificeren met je rol als coach, word en ben je helemaal die coach. Je speelt echter een ‘rolletje’, je kijkt door de bril van de coach en bent niet meer helemaal de persoon die je bent als je geen lifecoach zou zijn (zonder de identificatie hiermee), waardoor je niet meer nuchter en gewoon gaat reageren. Eigenlijk geldt dat voor elke vorm van identificatie met iemand of iets anders, ook met emoties, gevoelens en gedachtes. Je bent niet je rol, je bent niet je emoties, gevoelens en gedachten, jij bent jij.

Heel gewone situaties veranderen als je door een bepaalde bril kijkt, vanuit een bepaalde achtergrond handelt, je eigen bagage aan levenservaring of opgedane kennis laat meespelen. Je ziet niet meer de persoon en de situatie zelf en gaat het vaak geheel anders benaderen. Je maakt iets veel erger dan het is, gaat te serieus over iets doen of er teveel gewicht aan geven, dingen uit hun context halen, terwijl het ook heel eenvoudig benaderd kan worden. Het is wat het is. Dat is iets dat iedereen op een bepaalde manier wel doet. Een frisse kop, nuchterheid, to the point en objectief blijven en de dingen kunnen zien zoals ze zijn, het is soms een kunst op zich. 

Het is dus belangrijk dat je een onderscheidt maakt en je ROL als coach loskoppelt van hoe je omgaat met anderen in het dagelijks leven. Het maakt een ontzettend verschil hoe je daarin gaat staan.

Mensen die zich niet identificeren met wat ze weten en wel hun kennis benutten om vanuit zichzelf – dus niet vanuit een bepaalde rol of functie of met de bedoeling iemand in een bepaalde richting te duwen – die kennis op een luchtige manier weten te integreren en in te zetten, kunnen wel hele mooie resultaten bekomen. Op een gezonde manier, ongedwongen en heel naturel. 

(Als je dingen weet van een ander, op gelijk welke manier, hoef je dat nog niet per se te delen of te ondervragen. Dat geeft niet altijd een meerwaarde, soms zelfs integendeel en dan kan je dat beter laten.)

Ga dus op een gezonde manier om met alle kennis die je onderweg vergaart en kijk of je dan wel iets bijbrengt aan iemands ontwikkeling of eerder voor wenkbrauwgefrons zorgt.

'Die leerling heeft geen goeie eigenschappen!' - Leren praten met dieren // kinderen stimuleren // verhaaltjes uit de klas

‘Die heeft geen goeie eigenschappen!’

We zitten in de klas, grote kring, 1^e of 2^e leerjaar. Het gaat over talenten. Over dingen waar je goed in bent. Fijne eigenschappen. Bij een bepaalde leerling gekomen, we noemen hem voor het gemak even Bert-Jan, klinkt er van alle kanten: ‘Die heeft geen goeie eigenschappen!’…

Jawadde! Om zoiets in een eerste graad al te horen of over je heen te krijgen… Al ben je het grootste lastpak dat er bestaat – en daar kan iedereen toe in staat zijn, zelfs den allerbraafste en meest zedige mens op de planeet – iédereen heeft goeie kwaliteiten.

[Intermezzo: Ik las ooit over een mens die zeer misdadige feiten had gepleegd, in grote aantallen en dat ook opnieuw zou doen mocht die de kans krijgen. Op dat moment heb ik even gefronst. Of dat werkelijk mogelijk is dat iemand door en door slecht is. Ja, natuurlijk kan je uitgroeien tot zo iemand. Je kan zo wórden. Dat is zelfs niet eens zo moeilijk. En toch, niemand wordt zo geboren. Als een rasechte bullebak met enkel slechte bedoelingen vanaf de bevruchting. Of een beetje later. Geen denken aan. Geen haar op mijn hoofd en geen cel in mijn lichaam dat daar … vanuit kan gaan. Ik geloof wel, en dat weet ik met zekerheid, dat élke mens in staat is tot dingen die hij of zij vanuit zijn eigen natuur nooit ofte never zou doen. Omstandigheden kunnen mensen de meest waanzinnige dingen laten doen of stoppen laten doorslaan. Maar de oorspronkelijke essentie van de mens is er geen met kwade bedoelingen.]       

Dus, bij Bert-Jan gekomen, maak ik ook duidelijk dat iédereen goeie eigenschappen heeft, ook Bert-Jan. Bedoeling was wel dat de leerling zelf iets kon bedenken. Dat voor een ander doen is weleens gemakkelijker gebleken dan voor jezelf. Ik heb hem dan ook de tijd gegeven, en dat ook van de andere kinderen gevraagd hem de tijd te geven, om daar even over na te denken. Na enige tijd kwam er toch iets: ‘ik denk dat ik goed ben in delen’, zegt Bert-Jan en bevestigt het nadien nog eens even voor zichzelf. Dat werd door enkele leerlingen ook bekrachtigd aan de hand van enkele voorbeeldjes.

Leren praten met dieren

We zitten in de klas. Mini-klasje van 3 kinderen. Een meisje, twee jongens. We hebben het over wensdromen, wat wil ik nog doen in het leven,… De kinderen vertellen elk wat er in hen omgaat. Als het meisje aan de beurt is, zegt ze: ‘Ik zou graag met dieren kunnen praten’. Er wordt gelachen. Een klein klasgesprekje later is er respect voor de droom van dit meisje, want hej, als je een droom hebt en je voelt tot in je kleine teen waar je hart sneller van gaat kloppen, dan moet je dat vooral gaan doen. Zelfs als dat iets is waar anderen niet in geloven, waar om gelachen wordt, waar je scheef om bekeken wordt.

Mijn volle steun had ze in ieder geval. Natuurlijk kan je met dieren (leren) praten! Dat is zelfs heel natuurlijk. En zelfs al zou ik voor mezelf bedenkingen hebben bij de droom van een ander (waarom zou ik nota bene dáár bedenkingen over hebben?!?), dan nóg is het niet aan mij om daar tegenin te gaan of het af te raden. Een babbeltje over hoe ze zichzelf zien in die droom, welke ideeën daar rond leven en wat ze zouden kunnen doen om het waar te maken, is veel meer op z’n plaats. Dromen zijn er immers om waar te maken. Of op z’n allerminst het te proberen.

Aanmoediging en steun voor iemands dromen, óók al ben je daar niet altijd akkoord mee voor jezelf, kan een grote meerwaarde bieden in iemands leven en een opstapje naar verwerkelijking ervan.

Een mens is tot dingen in staat die vaak voor onmogelijk worden gehouden, dus waarom zou je zoiets tegenwerken? Iemand gelukkig zien, of oogjes die gaan blinken, wat wil je nog meer?

2 jaar

Ervaring leerde me dat het vaak zo’n 2 jaar duurt vooraleer een bepaalde energie of idee wortels, daadkracht, zichtbaarheid, transformatie, uitwerking krijgt. Een voorbeeldje: Ik merkte dat de ideeën die nu al jarenlang als de zwartepietenkwestie door het leven gaan twee jaar eerder aan mijn brein ontsproten en ik me daarin even verdiepte middels de lessen die ik toen gaf. Hetzelfde voor zichtbaarheid op straat en de fluohesjes. Bij een relatie-idee was de uitwerking er ook na 2 jaar en een andere energiesetting, inderdaad, ook 2 jaar later. Dat geldt zeker niet alleen voor mezelf, dat heb ik bij anderen ook gemerkt, anders zou ik het waarschijnlijk niet schrijven. Wat is daar nu het nut van om dat te weten? Even denken.

Als je pionier bent en je weet het dat je energieën en ideeën oppikt vóór ze de grote massa bereiken (en dat is soms 5 jaar of 10 jaar op voorhand en sommigen zijn hun tijd écht vér vooruit als je de geschiedenis erop nakijkt), breng het alvast de wereld in. Jij hebt er wat aan om ermee te werken als het je boeit en plezier en/of inzichten verschaft, de wereld heeft er ook wat aan. Sommigen nu, anderen later. Is er niemand die er naar kraait, dat maakt op zich niets uit. Ooit komt het voor iemand wel van pas.

Als je een idee vastpint in je brein en je werkt het niet onmiddellijk uit, is het mogelijk – ook afhankelijk van je keuzes en andere activiteiten, én de aandacht, emotie en intentie die je gebruikt bij het bedenken van je idee, dat het zich enige tijd later zal voordoen, niet zelden, goed geraden, zo’n 2 jaar later.

Zichtbaarheid en bekendheid met je gestarte bedrijfje of praktijk is bij velen – zéker niet allemaal – na een 2-tal jaar vlotter in de running.  

Als je diep in je emoties gaat of dingetjes in jezelf waaraan je wil werken, zie dan dat ze de kant opgaan die je wil opgaan. Wil je nóg dieper zakken, kijk even waar je dan mogelijk uitkomt als je 2 jaar verder bent. Dat is wat je wil? Ok, go. Is dat niet zo? Andere richting. Als je neerwaarts of status quo kan, kan je evengoed level up gaan.

Die 2 jaar, dat is slechts één ervaring. Met tijd en energie heb je ongekende mogelijkheden, daar is het laatste nog niet van geweten. Ook instant manifestatie is mogelijk. Je bedenkt het en het is (vrijwel) direct aanwezig in je situatie. Of de dag of week nadien. Zo snel kan het ook gaan. Spelen met en een draai geven aan de bestaande neuronen, tijd en energie om een andere realiteit te creëren. Boeiend, niet? Meer weten? ... 😁     

Pure Liefde wil geven, wil delen

Wat van nature flowt, zoek daar niets achter

Nog eens een filmpje. Soms ben je zo in je element en dan nóg gaan er mensen uitvissen of alles wel ok is, of je niet vlucht in je activiteiten en of er niets achter zit als bijvoorbeeld aandachtzoekerij. Moet dat nu? 
Als je dat vaak doet, gaat de goesting er veel sneller af om nog je spontane zelf te zijn, zowel bij kinderen als bij volwassenen.
Laat zijn wat naturel is en van nature aanwezig. Geef ruimte aan wat oogjes doet blinken. Wat wil je nu nog meer?

Levenslang leren en delendelendelen

Kort nadat ik mijn ouderlijke huis verlaten had en net mijn 18^e verjaardag was gepasseerd, begon mijn levensenergie (opnieuw) te stromen. Ik voelde me – voor even dan toch – vrij en blij en helemaal ik! Wat ik uitermate heerlijk vond – en nog steeds – is me verdiepen in alles wat me interesseerde (= purpose), het helemaal in me op te nemen, er alles over uit te pluizen wat ik kon vinden en het vervolgens te delen met anderen – of niet. Dat delen kwam vrijwel direct (dat valt dus onder de noemer pure liefde, zaligheid :-p), maar niet meteen over alle onderwerpen. 

Wat ik wel deed, en dat vind ik een vette aanrader en ook de reden waarom ik dit schrijf, is de dingen bestuderen en mezelf eigen maken, op die manier dat ik het ook kon doorgeven aan anderen. The best and most lovely way there is! Ging ik bij vb een therapeut of hulpverlener langs, dan luisterde ik naar de manier van communiceren, hoe een gesprek gestart en afgerond werd en vooral naar de vragen die werden gesteld. Tegelijk ging ik ineens ook na hoe ik daarop reageerde, wat het met me deed op mentaal, fysiek en emotioneel vlak en welke vragen het best of het meest effectief en efficiënt waren. Als ik dingen tegenkwam die me boeiden, vb info ivm metafysica en metataal of één of andere cursus en die was te duur voor me op dat moment (of ik wilde het echt vooral gewoon op mezelf uitpluizen), ging ik verder op onderzoek uit tot ik gevonden had wat ik zocht aan mediamateriaal, om me er verder in te kunnen verdiepen. Héérlijk dat autodidactisch werken. Hetzelfde voor tekenen en creatieven, muziek bespelen, de natuurwetten, allerlei over de werking van het menselijk lichaam en de psyche, oosterse geneeskunde en het zelfgenezend vermogen, geneeskrachtige planten en kruiden,… Een hele resem aan boeken, video’s, methodes en technieken passeerden de revue, alsook tai chi – wat op lange termijn een weldadig effect heeft op het gehele lichaam, hoe energie werkt, over dromen en de boot was vertrokken. In de meeste kringen was ik op dat moment nog het snotterke, veruit de jongste van de workshoppers en cursisten.

Ik leerde vanuit mezelf, over mezelf, over anderen, over hoe mensen zich gedragen, over hoe ze handelen en waarom ze dat op die manier doen. Zelfobservatie en -evaluatie waren dagelijkse kost, net als het observeren van anderen. Deed ik op jongere leeftijd ook al, dus ’t zal in mijn aard liggen. 

Over de zin van het leven (de onzin kwam later), over familiebanden- en patronen, relaties en de kinderen van nu. Over voeding en het effect ervan op ons lichaam, hetzelfde over kleuren, de zin en reden van ziek zijn, leven zonder medicatie en vaccinatie, het belang van een goede levensondersteunende ademhaling, de overgang en veranderingen van de aarde naar een ander tijdperk, moestuinieren, eten bewaren zonder koelkast (ik heb er altijd één gehad, maar het kan dus), transitie, hoger bewustzijn, hooggevoeligheid, autisme en andere labeltjes i.v.m. anders bedraad zijn, intuïtie, emotionele intelligentie en iq, empathie, symboliek van ziekte, voeding, kleuren, wonen, situaties, kindertekeningen, landen, dieren (het zogenaamde sjamanisme), over ego’s en superego’s, communiceren met bomen en dieren, over elfen, kabouters en het gehele kleine volkje, gidsen, engelen, chakra’s, aura’s, energievreters en -gevers en de hele reutemeteut, spiegelogie, neurologie, anatomie (verslavend interessant), kernwaarden, effectieve, hypnotische en verbindende communicatievormen, conflicten eenvoudig oplossen, hoe van je grootste 'vijand' je beste vriend maken, zeer uiteenlopende manieren van leren (soms gigasnel!) bij kinderen en volwassenen, over vernieuwing binnen het onderwijs en opvoeden vanuit bewustzijn, over de energie en vibraties tussen mensen in een lerarenlokaal, een klas- of andere groep, over het leven zelf als metafoor, over mindset en je mooiste en meest vervullende leven creëren,…  

Het lijstje is oneindig. Een mens leert zó gigantisch veel. Je bent er echter vet mee als je er niets mee doet. Natuurlijk wel, voor jezelf. Maar het betekent zoveel meer als je het kan delen. En er is heel wat dat ik niet deelde en dat vind ik best jammer. Zolang ik leef heb ik daar echter wel kans toe, dus wie weet.

Wat ik dus eigenlijk wilde delen: het is zalig als je de dingen kan leren om ze te kunnen doorgeven of er meer mee te doen dan het enkel te bestuderen. Met volle goesting en interesse. Ik begrijp heel goed dat sommige kinderen afhaken in het huidige ondertussen veranderende onderwijs. En ik begrijp het ook heel goed dat er mensen zijn die na 50 verschillende jobs nog steeds hun ding niet gevonden hebben. :-p Daar valt echter wel wat aan te doen… Er bestaan heel wat manieren om die levensenergie (opnieuw) te laten stromen en die stromende te houden. Keep up the good vibes!  

Schoolteamopstelling en voelsprieten in actie

X-aantal jaren geleden, anno 2014, maakte ik deel uit van het schoolteam van Briony Vanden Bussche, toen de door haar opgerichte school Vlinderwijs nog in de startblokken stond. Tijdens het schooljaar deden we een opstelling bij Indra Torsten Preiss in verband met onderlinge communicatie. De mensen die de jaaropleiding familieopstellingen volgden, deden onder begeleiding van Indra het opstellingenwerk. Mijn collega's en ik keken toe vanaf de zijlijn. Met gewekte interesse wat mij betreft.

Ik maakte eerder al kort kennis met opstellingenwerk in 2012, tijdens een jaaropleiding tot ayurvedisch therapeut bij Lies Ameeuw. Het omvatte een oefening in opstellen met betrekking tot het functioneren van je organen en zintuigen, een geheel ander gegeven. Ook toen al vond ik dat boeiende materie en (voor mij op dat moment) één van de meest krachtige manieren om je van ballast te ontdoen en je volledige potentieel verder tot ontwikkeling te laten komen.

Tijdens de opstelling met Indra nam ik notities, uit interesse en omdat ik er voor mezelf én mogelijk ook voor de mensen die ik begeleidde ook wat mee kon. Een lieve collega die naast me zat, wees me erop dat ik niets hoefde te noteren, omdat het niet zo belangrijk was wat betrof de naverwerking. Ze wist natuurlijk niet dat het voor mij persoonlijk was, vermits ik dat niet had gezegd. Ik schreef uiteindelijk toch niet verder en was dus met mijn volle aandacht bij het schouwspel. Mijn energetische voelsprieten waren geprikkeld en draaiden op volle toeren, wat op dat moment iets heel natuurlijk en vanzelfsprekend voor me was en waar ik eigenlijk niet echt bij stilstond.

Op een gegeven moment, na heel wat over-en-weer-verplaatsingen met mensen, geraakten ze vast. Ze hadden al vanalles geprobeerd om harmonie te krijgen in de opstelling en het lukte maar niet. Zowat iedereen, inclusief secretariaatsmedewerkers, stond reeds opgesteld. Zonder veel nadenken flapte ik er half fluisterend en voor me uit starend uit: Geoffry* moet erbij komen. (*Fysieke naam voor de muziekleraar die 1x in de week aanwezig zou zijn.) Mijn collega naast me vroeg me wat ik zei en ik herhaalde hetzelfde. Soms wéét je gewoon wat nodig is, zonder het ook echt met je ratio te overdenken of fatsoenlijk te beseffen dat dat ook echt de oplossing weleens zou kunnen zijn (Dat wat ze helder weten noemen.) Ze schudde bedenkelijk haar hoofd van niet. Toen ze er even later nog steeds niet uit kwamen, opperde ik hetzelfde voorstel, nu luider zodat het ook gehoord werd bij Briony, die het op haar beurt doorspeelde aan Indra, de begeleider.
Geoffry was een optie die nog niet overwogen was, niet bedacht was en dus een mogelijkheid. Een representant voor hem werd erbij gehaald, in de groep geplaatst en aaaahhhh, de puzzelstukjes vielen op hun plaats en er kwam rust en ontspanning...

Een voorbeeldje van hoe fijngevoelig sommige mensen kunnen zijn, zonder de inpakt dat dat kan hebben op vooral die persoon zelf, maar ook op de directe omgeving. Zit je goed in je vel en ben je alert, oplettend en bij de pinken, dan kan je hier wonderen mee verrichten. Dan is het werkelijk een zaligheid om hierop te kunnen inzetten. Ben je even je houvast kwijt, dan kan het een andere kant op. Kan je je voorstellen wat hypergevoelige kinderen aan prikkels kunnen ontvangen en vreemd kunnen reageren als ze er geen weg mee weten (of het überhaupt zelf niet weten)?

Groeipoorten, groeikansen, jumping into the not knowing

Regelmatig, of zo eens om de zoveel tijd, nodigt het leven je weleens uit tot groei. Groei in de zin van verruim je innerlijke en uiterlijke wereld en versterk je eigen kwaliteiten, waardigheden vaardigheden (een verschrijving met inhoud ;-)) en eventueel je basis van zelfvertrouwen en eigenwaarde. 

Groeikansen everywhere 

Groeikansen liggen soms ook voor het grijpen. Je ziet het of je ziet het niet. Je neemt ze of je neemt ze niet. Ze worden je soms zelfs aangeboden. Soms vanuit een positieve situatie, soms in een situatie waarmee bijvoorbeeld een werkgever ‘dreigt’ met ontslag. ’t Is maar hoe je ernaar kijkt: het kan een ramp zijn of een mogelijkheid. Een mogelijkheid om je handelingen en initiatieven op je werk te herbekijken en daarin te groeien of de mogelijkheid zelf op te stappen en iets anders te beginnen, misschien wel als zelfstandige. Dan heb je zo alert te zijn dat je het door hebt dat je een kans tot groei wordt aangeboden, een mogelijkheid tot actie, én ernaar te handelen. Grijpen die kans en grow with the flow.

Angst is normaal en een uitnodiging tot groei

Soms… komen er angsten kijken bij die ‘kleine’ sprongetjes in het niets. Als ondernemer zou dat kunnen zijn: ‘Gaan ze het wel goed vinden? Ga ik het wel kunnen? Ga ik financieel rondkomen? Wat gaan ze zeggen?’ Dat kan uiteraard bij gelijk welke job waarin je samenwerkt met en/of voor anderen. Eigenlijk is dat een vreemde houding, maar wel typisch voor de mens. Jij bent toch de expert? Jij bent diegene die het doet. En door het te doen leer je het steeds beter kunnen en wordt je expertise groter. Of je krijgt een uitnodiging van een groepje mensen waar je even mee optrekt om nog iets te gaan drinken of een stapje in de wereld te zetten en er zit een geweldige kerel of griet tussen, volg je of niet? Hou je vast aan veilige modus? Spaarstand. Even wachten tot er een nieuw tijdperk aanbreekt. Of misschien lukt het je in een volgend leven wel. 

Ga je daarop wachten? Ga je voor veilig en vertrouwd of kies je voor vrijheid en avontuur en nieuwigheden ontdekken?                 

Je kan dus handelen vanuit angsten, die veelal toch verspilde energie zijn omdat er niets klopt van alles wat je in je hoofd aan het bedenken bent. Of je kan handelen vanuit het experiment: ik ga het doen en ik zie wel hoe het uitdraait. Of je gaat staan voor wie je bent en wat je doet en bent bereidt op je bek te gaan en bij te schaven waar dat nodig is. Ook dat is groeien.

Net als een kind

Als je je helemaal niet druk maakt over allerlei (= je denken, ratio, ego zo je wil), vanuit spontaan enthousiasme opereert en je houdt je aandacht erbij gaat het ééns zo goed. Kijk maar eens naar hoe jonge kinderen dat doen. Vanuit enthousiasme en inspiratie weet je meestal wél waar je naartoe wil en handel je er ook naar. Obstakels, hindernissen en dingen die zich voordoen als problemen, zijn dan geen problemen meer. Je ziet ze niet als problemen, waar je dat op andere momenten mogelijk wel doet. Die los je op als ‘gewoon’ een volgende stapje in je onderneming. Ook hier weer: de manier waarop je ermee omgaat en je er zelf in gaat staan bepalen veelal hoe vlot of stroef iets verloopt. 

Iederéen ervaart emoties

Even terug naar die angst. Laat het duidelijk zijn dat iederéén daarmee ooit weleens in aanraking komt. We leren ALLEMAAL alle emoties die je eigen zijn kennen en ervaren doorheen het leven, sommigen wat meer van dit, anderen wat meer van dat. Je eigen houding daarin bepaalt zowat alles. Hoe kijk je ernaar, hoe reageer je, laat je je leiden of neem je zelf leiding, ga je in emotie of blijf je alert, to the point – bewust aanwezig,…. Dat zijn allemaal dingen die je kan onderzoeken en trainen in de richting van wat je wil. En je hoeft daar zelfs niet stevig over na te denken of bij stil te staan. Teveel nadenken om toch maar te kunnen nadenken helpt je echt geen zak vooruit. Leren doe je vanzelf wel door te leven. Klinkt het niet dan botst het. En botsingen brengen kansen en nieuwe mogelijkheden.

Doodsangst, of intuïtie? 

Nu, als je een angst tegenkomt die huizenhoog is en die je ervaart als doodsangst, is het goed mogelijk dat je een poort naar meer vrijheid, blijheid, eigenheid en liefde krijgt voorgeschoteld. De energetische tegenhanger van angst is immers… Liefde. En die van Liefde angst (en geen haat, hoewel je over het duo haat-liefde ook wel wat kan vertellen natuurlijk). In die zin vormt deze angst – die je eigenlijk een uitnodiging van je intuïtie tot groei kan noemen - een uitgelezen kans naar meer vreugde, vrijheid en welzijn. Misschien ook meer verantwoordelijkheid en in het algemeen andere ervaringen en misschien ook een andere kijk op hoe je in het leven kan staan.

Doorheen doodsangst of je diepste angst gaan kan net zo goed aanvoelen als een bevrijding. Stel je voor dat je een gigantische schrik hebt voor spinnen en opeens ben je er vanaf… wat een opluchting, toch? Ben je dan eindelijk vanaf. Wel uitkijken dat je die angst niet opnieuw creëert. Iets dat je vertrouwt is en opeens onbestaande, dat kan een beetje gek voelen, wat naakt en leeg, waardoor je mogelijk precies hetzelfde weer gaat creëren. Dat doe je dus zelf. 

Als je met karma, vorige levens en zielencontracten werkt: het is goed mogelijk dat je je uit een situatie ‘bevrijd’ die maakt dat je ook een karmische verbinding, ‘contract’ of situatie afrond of een levensles leert en een beproeving doorstaat. 

Ik hoorde eens iemand – niemand minder dan Hilde Van Bulck – vertellen over doodgaan en wat een orgastische ervaring of beleving dat is: de overgang van leven naar dood. [Ze begeleide haar man bij deze overgang en schreef hun verhaal.] Net als het indalen van je ziel in een babylichaampje – wat eigenlijk een vernauwing is van je zielenwezen - en het gehele geboorteproces, is ook het sterven gekoppeld aan opnieuw geboren worden. Je ziel die zich ontdoet van je lichaam. Wat een bevrijding! Net als een rups die lijkt te sterven om nadien, getransformeerd, opnieuw geboren te worden als vlinder. Zo bevrijdend ook kan het zijn doorheen je doodsangst te gaan en dat ís – hoewel het zeer beangstigend en best wel overweldigend kan zijn - inderdaad een goddelijk orgastische ervaring. En niets is voor niets. Het levert – uiteindelijk – altijd iets moois op.

Wat gaat er komen? 

Vaak weet je niet exact wat je te wachten staat als je zo’n jump maakt. Maakt het extra spannend. Soms ontvouwt het leven en je handelingen zich nadien als vanzelf, in een stroomversnelling en weet je exáct wat je moet doen. Hier gaat geen planning aan vooraf, dat gebeurt zoals het gebeurt.

Soms krijg je veel meer dan je verwacht – als je op voorhand al iets verwacht – en soms gaat het helemaal anders dan oorspronkelijk gedacht. Whatever the outcome, life is an experience, right?! Feel the vibe and go. Or feal the fear, go straight through it and see what happens. Laat je verwonderen…

  

Kinderen in de lagere school een eigen gekozen project laten uitwerken, dikke fun (en vol uitdagingen)

Onderwijs en opvoeding, het laatste is er nog niet over geschreven.

Ik zie de ‘taak’ van de leer-kracht behoorlijk ruim en eigenlijk vanzelfsprekend: een kind op die manier begeleiden dat die kan groeien en zich ontwikkelen in wie die in wezen is (potentie-ontwikkeling dus eigenlijk), op eigen-wijze (iedereen leert op zijn eigen unieke manier) én met een zo ruim mogelijke belevings- en ervaringswereld.

Eigen project

Vanaf het vierde leerjaar geef ik dan ook steevast de opdracht een eigen, zelfgekozen project uit te werken. Vermits conditionering al heel snel na de geboorte zijn intrede doet en nóg meer na de leeftijd van 7 jaar, doe ik eerst een brainstormoefening om de mind terug wat meer te openen voor wie dat kan gebruiken, de fantasie te prikkelen en de mogelijkheden te verruimen.

De kinderen noteren ideetjes over wat ze deze week nog willen doen (ik ben verplicht tot werkblaadjes, deed ik in het begin echt wel anders...), voor het einde van het zesde leerjaar, voor hun achttiende verjaardag en voor het einde van hun leven.

Dat kan gaan over met twee verschillende sokken naar school komen, over een boek schrijven, een concert organiseren, een remedie vinden voor één of andere ziekte, een interview doen met een bekende atleet of president, je grootouders wekelijks een bezoek brengen, je ouders verrassen met ontbijt op bed, leren flikflakken,…

Nadien krijgen ze de opdracht, los van werkblaadjes, even weg te dromen. Wat zou jij doen als je volledig vrij zou zijn? Naar geld, tijd, ruimte, vervoer heb je niet om te kijken. Wat is je droom, wat wil je nog bereiken, wat wil je leren, tonen aan anderen,…. Waar word je helemaal blij en enthousiast van?

Vervolgens kiezen ze, helemaal voor zichzelf, een project waaraan ze gaan werken. Ze kiezen het onderwerp of thema, wát ze precies gaan doen, met wie (alleen, met meerdere kinderen of misschien wel met de hele klas), welk materiaal ze ervoor nodig hebben en eventuele hulp of derden die ze moeten inschakelen. Ze regelen alles zelf, van het begin tot het einde. Hulp mag uiteraard altijd gevraagd worden, ook dat is onderdeel van zelfstandig handelen.

Uiteraard maken we ook ruimte voor een toonmoment mét applaus. Dat kan bestaan uit een collage, foto’s, filmpje of verslag van wat ze hebben gedaan. Dat kan ook zijn dat ze meebrengen wat ze gemaakt hebben of tonen wat ze willen tonen aan kunstjes in combinatie met verslaggave van het verloop van hun project. Dat moet niet op papier staan. Wat je inspireert en motiveert, daar heb je geen spiekbriefje voor nodig, ook niet voor wat je in real life aan ervaringen hebt opgedaan. Dat kan zo spontaan verteld worden. Mocht dat nodig zijn, mag dat uiteraard wél.

Voobeelden van uitgewerkte projecten

Koken is eentje dat vaak terugkomt. Het zelf klaarmaken van een hoofdgerecht of dessert, al dan niet gekoppeld aan een bepaald land. Een carnavalskoffer, een interactieve uiteenzetting over blind zijn, een zelf geschreven liedje, een zelfgeschreven verhaal mét illustraties, acrogym, vloggen, fotocollages en filmpjes, een stand-up comedian, iemand die Grieks wilde leren en daar iets rond heeft gedaan, flikflak onder de knie krijgen, gekleurde pannenkoeken (Geweldig idee toch! - los van wat daar allemaal in zit :-p), toneeltjes allerhande, acrobatie zoals in het circus, goocheltrucs,…

Groeimogelijkheden tijdens het project

Met deze opdracht ervaren kinderen sowieso succes, veelal ook uitdagingen. Alleen al bij het samenwerken of de groepsvorming kunnen al discussies ontstaan. Het probleemoplossend vermogen en creatief denken wordt aangescherpt, alsook de communicatievaardigheden en het omgaan met zichzelf en elkaar. 

Ze leren dat weglopen uit een groep en ‘probleempjes en emoties’ uit de weg gaan niet altijd een oplossing is. Dat je verantwoordelijkheid draagt als je met anderen samenwerkt en er ook op elk lid van de groep gerekend wordt. Dat het mogelijk is dat je eerst beslist iets samen te doen en daarna toch alleen gaat werken. Grenzen stellen en verantwoordelijkheid nemen komen om het hoekje kijken, alsook vertrouwen in jezelf en je project.

Vermits de kinderen op een intrinsieke manier gemotiveerd zijn (het is iets van en voor zichzelf én ook voor de klasgroep), komen ze ook tot inspiratie en van daaruit kan het alle kanten op.

Een droom of eigen gekozen activiteit vormgeven en tot bloei laten komen, daar komen soms ook kosten bij. Toch is dat nog nooit een probleem geweest, omdat het enerzijds altijd kleinschalig is geweest, door de ouders wordt aangemoedigd en vooral de verwezenlijking van het idee voorop staat. Als dat je doel is, vind je wel een oplossing, ook als er geld nodig is. Dat is eerder bijkomstig dan, de manier waarop gaat vaak gemakkelijker als je er niet teveel problemen bij maakt.

Leef, alsof het je eerste dag is

Leef alsof het je laatste dag is… allemaal goed. En wat dacht je van: ‘Leef alsof het je eerste dag is?’ Als grotemensenkind. [Ha, dat woord bestaat niet als geheel… Ja, nu wel dan.]

Ken je de tekenfilm van Rapunzel? Als zij eindelijk na lange gevangenschap uit haar toren geraakt, ziet ze alles als nieuw, betoverend, wonderlijk en prachtig, elke dag opnieuw! De wereld ligt aan haar voeten, klaar om ontdekt en genoten te worden. Ze bruist van energie, vanuit liefde voor het leven, met alles wat ze in zich heeft, zich in niets storend en aan niets verstorend, geen denken dat haar belemmert of regeltjes van dit mag niet en dat moet zo. Ze lééft!  

Net dat heb ik ook al meermaals mogen ervaren. Dat pure, ongerepte, onbevangen, wonderlijk leven! Soms is het weg, lijkt het weg, soms ook voor langere tijd, veel te lange tijd. Maar altijd is er de herinnering én de mogelijkheid het opnieuw te leven en beleven.

Het groene van het gras. De vogels in de lucht. Joelende kinderen. De schoonheid van een zelfgecreëerd iets. Hard werken aan iets waar je massa’s voldoening uit haalt. Alles wat je met liefde doet. Een glimlach van of voor een onbekende. Er zijn voor elkaar. En ook een stevige woordenwisseling heeft schoonheid en iets wonderlijks in zich. Fijn als je dat kan zien en er achteraf eens smakelijk om kan lachen. De fouten die je maakt en de stommiteiten die je begaat. Ook daarin zit schoonheid en kan aanleiding zijn tot een berg humor. Dat is goud waard. Het leven zelf.

Elke dag en elk moment is nieuw. Dat zien we niet altijd en vergeten we soms. De mogelijkheden. Het schone. Omdat het ook erg hard kan zijn in onze beleving. En misschien werkelijk ook hard en pijnlijk is. Zolang je hier bent, op deze onwijs prachtige en mooie magische bol, heb je kansen te over, om telkens opnieuw, uit je eigen gecreëerde gevangenis van je denken en niet-doen te stappen (als je die hebt, want niet iedereen leeft op die manier!!!), om de wereld te aanschouwen vanuit verwondering. En te bedenken wat een eer het is hier te mogen zijn, te mogen experimenteren, ontdekken, klungelen, vallen en weer opstaan (of wat langer blijven liggen), groeien. 

Het leven is mooi, ik blijf erbij, met al zijn ruwheid, chaos, gruwel (die we liever de wereld uit hebben, maar waar we vaak toch maar blijven aan houden als rasechte verslaafde marionetten van het eerste uur, in welke vorm dan ook) en alle mogelijke manieren van leven en niet-leven (da’s ook een manier).

En nu ga ik naar buiten. De zon schijnt. Leven alsof het mijn eerste dag is.

Maar wel op ’t gemakske.  J  

'We kunnen niet van alle kinderen sterren maken...'

Deze affiche.... ik zag hem vroeger al vaak passeren, zag hem ook aan schoolpoorten hangen en eigenlijk... ben ik het er al langer dan vandaag niet mee eens (zonder daarmee afbreuk te willen doen aan de maker ervan, want diens intentie is goed en correct). 

Het is niet aan ons om sterren te maken van kinderen, want dat zijn ze al. En schitteren op hun eigen wijze doen ze ook al. Meer nog, het zijn zonnekes, allemaal, stuk voor stuk, net als wij, de zogenaamde volwassenen, stuk voor stuk zonnekes zijn, of sterrekes, wat je wil. 

Het is echter een kunst om een kind op die manier te begeleiden - en ik typ met opzet begeleiden en niet opvoeden - dat het zijn stralen blijft stralen, zijn licht kan blijven schijnen en er geen sluier van wolken en somberheid overheen komt te hangen waardoor de kleuren vervagen, het licht verdoft en slechts een vaag schijnsel wordt van wat het voorheen was. 

Een kind IS al helemaal ok, ook als dat kind NAAR ONZE MENING of VANUIT ONZE OGEN iets 'mankeert', anders is, raar doet. 

Volwassenen, de grote kindjes, kijken vaak vanuit hun eigen opvoeding, vanuit hun eigen ervaringen en rugzakje naar kinderen, wat een vertekend beeld geeft van het kind dat bij jou komt. Dat kindje is niet jouw rugzak, is niet jouw ervaringen en deelt ook niet jouw ervaringen en kijkt ook niet door jouw bril, jouw denken dat vaak vanuit die rugzak verdeeld is geraakt en in hokjes is beginnen denken. Vaak zeg ik, want dat is niet altijd en niet bij iedereen zo.

Een kind is puur, één brok liefde! Ze komen leren, experimenteren en groeien en ze willen graag... Liefde blijven. Dat wensen ze echter ook voor alle volwassenen om hen heen, dat zij ook zien dat ze Liefde zijn. Dat zij net zo puur zijn als het kind dat voor hen staat. Daar waar wij als begeleiders een probleem hebben met of maken van wat dat kind zegt of doet, kunnen we gaan kijken naar wat het in onszelf raakt. Wat maakt dat jij boos wordt? Wat maakt dat jij je geduld verliest? Hoe komt het dat je overprikkelt raakt van omgevingsfactoren? Waar maak jij je zo druk om? 

Van zodra we in onszelf kijken en bij onszelf iets veranderen, zal je merken dat ook het kind verandert en vrijer zichzelf kan zijn. 

Ieder van ons heeft een eigen-wijze om zich te ontwikkelen, kijk maar naar jezelf. Je leert het best als het op je eigen unieke manier kan. Andere manieren zijn daarom niet minder of verkeerd, net omdat ieder van ons zijn eigen manier hééft en er voor zichzelf kan uithalen wat het best werkt.  

Ik haal even een old-schoolspreuk van mezelf vanonder het stof, omdat ze nog steeds actueel is. 

Zo heb ik er nog een hoop andere, ze komen allen uiteindelijk op hetzelfde neer. Wees jezelf en laat een ander dat ook doen. Of wie het reeds afleerde, stimuleer hen erin weer open te bloeien. Veel leuker, toch?! J

Wat is er leuker dan even helemaal ongeremd....

Als je op vakantie gaat, met je gezin, vrienden en vriendinnen of met jezelf en je verblijft in een huisje, een hotel, appartement of op een kamer, wat is er dan leuker dan even helemaal ongeremd de vrolijkheid de overhand te laten nemen en op de bedden te springen? NIETS toch?!

Ok, ik begrijp wel, dat doe je niet overal en niet met gelijk welk gezelschap. Maar toch. Zelfs dan kan het.
Nóg EXCUSES of redenen en overtuigingen die je dat niet laten doen?
TUURLIJK: dat mag niet, op bedden springen. Dan heb je geen respect voor dat materiaal. Voor de mensen die dat vervaardigd hebben. Voor de mensen die voor het onderhoud instaan. Je maakt dingen van een ander stuk. Je kan erdoorheen zakken en dan moet je betalen.

Overtuigingen en afspraken in overvloed om niet helemaal ten volle jezelf te zijn. Je gecontroleerde vrolijkheid. Dat is jezelf voluit leven in volle bewustzijn van wat je doet.
Afhankelijk van je (trillings)energie, dat wil zeggen, vanuit welk gevoel, met welke intentie je de dingen doet en doorheen welke bril je kijkt, ga je dingen doen of niet doen en vanuit een andere invalshoek benaderen. Ga je niet op de bedden springen omdat je wil dat je kinderen 'netjes' opgroeien in respect en verantwoordelijkheid, prima. Laat je je kinderen opgroeien waarbij je mogelijkheden benut om vrijheid van vreugde te ervaren waar je ook komt, mét behoud van respect voor ieders spullen en werk. Ook prima. Allemaal goed.

Leuke vragen om jezelf daarbij te stellen: WAAROM ZOU IK HET DOEN? maar evengoed en misschien nog meer: WAAROM NIET?
Je reactie op beide vragen, vanuit wie je bent op dat moment, is veel bepalend. Je voelt meteen waar de grootste goesting ligt. Waar het meeste vreugde en plezier aan te pas komt. Wil dat zeggen dat je dan altijd maar moet doorgaan in leukheid? Nee hoor, natuurlijk niet. Het gaat niet om de leukheid, wel om de innerlijke vreugde die je doet opbloeien en energie geeft.

Wat je nog kan doen: lekker in je blootje rondlopen, zoveel en zolang je maar wil, zonder dat er iemand meekijkt. Als je in je alleentje bent en je sluit de gordijnen. Of op de manier die het jou past. Óf je trekt een lekkere cosy piama of lounchkledij, chillkledij aan. Een jogging of een slobbertrui. Mm. Natuurlijk kan je ook sexy lingerie en kledij aantrekken en jezelf helemaal op en top verwennen en comfortabel voelen in je vrouw-zijn. Als je een vrouw bent in dit geval. Of iemand die zich vrouw wil voelen. Wat een zaligheid.

Dat kan thuis uiteraard ook allemaal. Als je dat thuis niet doet en het er van neemt op een plek waar je je even wil nestelen in een alter ego, geniet ervan! Haal eruit wat erin zit. Doe dat waarvoor je er even tussenuit gaat. Als het is om even in je zorgen te duiken, in je verdriet te duiken als dat er is, doe dat. Maar kom er vooral ook weer uit, blijf er niet in hangen. Van je zorgen maken en teveel nadenken krijg je rimpels, really. :-p En van verdriet, ja daar kan je eindeloos over uitweiden, maar blijf er niet in hangen als dat niet nodig is. Geniet van de mogelijkheden! En van je uitje! 

Update

Woow zeg, heb ik me even laten gaan... Wat een verkeerde focus je kan brengen... alvast veel nieuwe kennis en inzichten én dus een grotere bagage om ook anderen daarin te ondersteunen en begeleiden. :-) Make a hit of your shit. Whoepwhoep. Zijn we er? Bijlange niet! We zijn er nog, op de aarde. En zolang je leeft is er beweging en groei, als je het niet tot stilstand of achteruitgang laat komen. ;-) Maar achteruitgaan, de dieperik in, is ook een beweging. Alleen dan misschien in de verkeerde richting. Wat op zich ook voor een katapulterende boost kan zorgen in de juiste richting, als je werkelijk tot je diepste punt doordringt en in de kalmte van de chaos, in het oog van de storm, de juiste beslissingen neemt. Ook daar heb ik echter geen gebruik van gemaakt en de knoop die er altijd is geweest en heeft gezeten, is nog steeds daar. En hoogstwaarschijnlijk lost die zichzelf op, alsof het niets is geweest. ^^

Ik heb het jaar alvast goed ingezet met vroeg op te staan en me achter mijn blog te zetten. Dit keer tussen 5 en half 6, omdat ik dan wakker werd en dan echt gewoon mijn ding moet doen, zoals ik dat in mijn 'gloriejaren' ook deed, haha. Niet vanuit een energie die aan me vreet, maar vanuit een energie die me doet leven. En dat is alvast een goede beweging.

Ik weet wat je kan verliezen als je niet jezelf bent of doet (jezelf en de verbinding met je innerlijke kinderen, je levensvreugde ;-p deuheu) en hoe je dat doet, jezelf verliezen en weer terugwinnen,  waarom mensen de dingen doen of laten die ze doen en laten, dat verlies niet per se verlies is, maar ook een win-win kan zijn, welke omslachtige wegen er vaak genomen worden, dat je daardoor ook heel wat fysieke kwaaltjes kweekt, waarom liefdes- en andere relaties de ideale groeikansen bieden en kinderen een ideale barometer zijn in je eigen ontwikkeling en niets is wat het lijkt. Ik weet dat het leven ontzettend hard kan zijn, maar ook een ultieme zaligheid. Het leven op zich is en blijft mooi, hoe je het ook draait of keert. Bij deze, wees blij en dankbaar dat je er nog steeds bent, ook als je er liever niet meer bent, je goesting om te leven is beduidend groter dan de andere kant, omdat het zoooo de moeite waard is! Doe dus maar de moeite die je er mogelijk in moet steken om weer je licht te zien en te laten schijnen. De zon doet het je voor, is immer aanwezig, ook als je ze niet ziet. Voor zolang ze nog bestaat. En ook dan zullen zich weer nieuwe dingen ontwikkelen. De cyclus van leven en dood is eindeloos en eigen aan het leven. Ze zijn geen eenheid, maar vormen wel een eenheid. Doorheen de dood, vind je nieuw leven. Tijd om te stoppen. Have a nice and glorious day! ;-)

Inner child

Mijn allereerste website die ik ooit in elkaar heb willen steken, droeg de naam waarrond alles uiteindelijk altijd is blijven draaien: Inner Child. De spreuk die ook in het aller begin op deze blog stond, was deze van Shanice:       Always Believe in Yourself
                                                     Shine a light from your Highest Dreams
                                                     Keep your Inner Child Alive

Deze spreuk was - en is nog steeds - ontzettend belangrijk. Ze mag misschien wel een upgrade krijgen. Wat gebeurt er als je jezelf de vreugde ontzegt, jezelf niet laat doen en zijn wat je hebt te doen en te zijn, om God weet welke reden (en die weet jij doorgaans ook)? Wat als je jezelf schuld oplegt, om wat je deed of niet deed, als je mensen of situaties tussen jou en je dromen laat komen, dat wat je binnenin voelt? Dan geef je een deel van jezelf op. Je wordt ongelukkig omdat je niet doet wat je moet doen, niet doet wat je blij maakt, wat je kracht en energie geeft. Belangrijk daarbij is nee te zeggen tegen wie en wat je nee hebt te zeggen en ja tegen alles wat in jou leeft. NIEMAND houdt je daarin tegen _ al lijkt dat misschien wel zo _ alleen jijzelf. Krijg je tegenkanting, het gevoel dat je wordt tegengewerkt, dat je geen steun krijgt bij het verwezenlijken van je dromen? Des te meer mag je in jezelf geloven en toch gaan voor wat jou blij maakt. Ga stevig in jezelf staan en do it anyway, that what makes you feel happy. Je innerlijke houding bepaald ALLES! En zijn er puntjes waarin jij je 'zwakker' voelt of niet sterk genoeg, dan zal het leven je trainen en uitdagen op de gebieden waarin je sterker mag worden. Maar dat kan ook op een gemakkelijke manier, daar hoef je niet voor te strijden. Je kan ermee leren dansen. De meesten onder ons maken het zichzelf meestal wat moeilijker door geen gehoor te geven aan die innerlijke stem die je vanaf het begin roept en altijd aanwezig is. En daar zijn redenen voor, die je niet de overhand hoeft te laten krijgen...