Een eenvoudige, doch belangrijke beslissing

16 april 2014

Vandaag maakte ik zeer waarschijnlijk – naast in de eerste plaats geboren worden - de belangrijkste beslissing in mijn leven.

Ik heb in het onderwijs nooit mijn draai gevonden, omdat het, kort gezegd, geen afspiegeling is van het leven, er geen evenwicht is in wat in evenwicht hoort te zijn en er weinig ruimte is voor bezieling en wat essentieel is in het leven. Heel kort gezegd. Punt.

Een praktijk opbouwen uit het niets daarentegen, is ook niet van de poes. [Wat een gekke uitdrukking is dat zeg!] Dat had enkele jaren geleden waarschijnlijk wel gelukt, maar het zij zo. De dingen zijn anders gelopen, dus nemen we het op de manier die zich nú aandient.

Ik heb in heel mijn leven, als kind en later als kindgerichte volwassene, het onderwijs bekeken als observator, ervaren en geproefd van wat wel werkt, wat niet werkt en absoluut anders kan. Ik heb ondertussen dus een heel eigen visie over onderwijs en opvoeding (die blijkbaar met een kleine, doch gestaag groeiende groep mensen gedeeld wordt).

Een eigen school oprichten, is me net een stap te ver. Scholen zullen willens nillens meedraaien. Het kan niet anders. Het bestaande onderwijs zal van binnenuit veranderen en niet van bovenaf. Het hoofd volgt als laatste. J

Ik heb echter het geluk –  dat lag duidelijk op me te wachten – een interim te kunnen doen, die net iets minder van me vraagt dan een eigen school te starten. J Ooit wilde ik de beste juf in de omgeving zijn, volledig op maat en vanuit de ogen van het kind. Dat ging voor mij niet – met alle respect - binnen het kader van het reguliere onderwijs.

Mijn beslissing van vandaag is heel eenvoudig. Toch is dat een beslissing die ik pas nu, na al die levensjaren, zeer bewust kan maken.

Alles waar ik ooit mee startte en nooit degelijk afwerkte, inclusief teksten en liedjes, de massa’s ideeën die ik niet kon waarmaken en waar anderen nu hun brood mee verdienen, de tijd en de invulling ervan waar ik mee worstelde, het niet kunnen focussen omwille van de zeer brede interesse en ‘alles gedaan willen hebben’, het heeft zeker zijn nut gehad. Met al die ideeën en opgedane kennis, kan ik er nu wel iets van maken.

Ik heb beslist en besloten, dat ik me volledig en voor de volle 200 % ga focussen op het onderwijs van mijn dromen dat ik nu zelf  kan gaan neerzetten. Niet een beetje van dit en een beetje van dat, neen. Volledige focus. Daarin kan ik uiteindelijk voor een groot deel al mijn kennis, ervaring en vaardigheden in kwijt. En wat nog bijgeschaafd kan worden, krijgt hier een ultieme kans toe. Het samenbrengen van alle delen tot één geheel, in en rondom mezelf. Met het bloggen hierover, neem ik opnieuw een oude draad op: het delen van mijn ervaringen. Ook daarin durfde ik me eerder niet volledig bloot te geven, wegens té anders en onbegrepen en misschien ook zeer persoonlijk, maar laat nu net dààr het belang liggen van het delen.

Het één hoeft het ander niet uit te sluiten, integendeel. Het hoort samen als één geheel. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waarom de dingen uit elkaar trekken? Veel handiger is van alles in te passen. Niet opstapelen, maar inpassen. Niet lineair, maar multidimensionaal. Het leven is multi-multi, niet lineair. Geen gescheidenheid van linker- en rechterhersenhelft, maar een samenwerking tussen beide. Dat is waar de wereld naartoe gaat. Yin en yang in al zijn aspecten als één groot geheel. Pas lineair denken en handelen toe in een multi-wereld en alles draait vierkant. Ik heb gezegd (en ervaren :-p). 

In de inhoud van de blog ligt meteen ook de basis voor mijn praktijk besloten, want het gaat in essentie om hetzelfde. De lessen die ik leer en graag wil doorgeven, liggen vervat in mijn verhalen. Je krijgt het dan niet zwart op wit, als de spelregels van het leven, maar meteen in de verpakking van het leven zoals het is.

Daar kan ik nu wel tijd en ruimte voor maken, naast alle andere dingen. Nu weet ik hoe je dat doet, alles gedaan krijgen wat je wil doen. Focus op en plezier vinden in wat je doet, je ideeën van het moment benutten, ruimte voor maken (!) en het waarmaken en de rest draait als vanzelf mee.

Niet dat het nu allemaal ineens van een leien dakje gaat lopen. Ik ben en blijf een mens. Maar genieten doe ik wel. Alles wat het voorbije decennium de buitenwereld niet heeft bereikt en er nood aan heeft dat wel te doen, zal te gepasten tijde zijn of haar weg naar buiten weten te vinden, in de gepaste vorm. Dat is een hele rugzak vol, dus ik kan er de rest van mijn leven mee vullen (als ik dat wens). Het leven is één grote spiegel en toont ons de weg. Je hebt het alleen te zien. J

Er is werk aan de winkel (hihi, die winkel zal er ook nog wel eens van komen), dus ik vlieg erin, met volledige focus én dagplanning… (Leen mét focus én dagplanning… de wonderen zijn de wereld nog niet uit…;-)). Geniet het leven!

Een nieuwe school

Begin april 2014

Zoals sommigen onder jullie wel weten, ben ik in februari gestart met een halftijdse interim in basisschool Vlinderwijs te Berendrecht. Een visie en aanpak die helemaal bij de mijne past.

Als ik er, zoveel weken geleden, toekom, blijkt er echter nog héél wat werk aan de winkel. Administratie, materiaal, leerlingvolgsysteem, kopieermachine of printer,… Het was niet aanwezig. Het was helemaal afwezig. Hm. Ok.

De tweede week dat ik er ben, vind ik heerlijk. Ik werk helemaal vanuit mijn gevoel, gebruik veel complimentjes en lieve woordjes – wat nodig is en de kinderen merkbaar deugd doet – heb veel ideeën en de kinderen voelen zich ook duidelijk op hun gemak. Helemaal in de flow verloopt deze week vol vreugde en plezier. In plaats van onverwerkte emoties bij mezelf te spiegelen – want dat is wat kinderen doen – spiegelen ze wat ik zo graag wil doen en heb te doen. Ik heb nog maar ideeën en zij doen het al nog voor ik er zelf ben mee afgekomen. Zeer bijzonder. Yes! I like this way of (not) teaching!

En dan komen de eindtermen weer op de proppen, want er moet nog iets bereikt worden ook….. BAM! Gedaan met de vreugde. Gedaan met vanuit het hart werken. Terug naar af. Terug naar controle, naar dat wat opgelegd is, naar dat wat ‘moet’. Ik geraak helemaal uit balans. Weg lesinspiratie, weg goede moed, weg vreugde. Hallo stress en zorgen.

(Hoewel ik dit enkele jaren geleden ook tegenkwam en toen reeds had omgebogen en naar mijn hand  - of eerder buik – had gezet, kom ik het hier even opnieuw tegen. Helemaal prima.)

Een vakantieweek die niet echt vakantie is en heel wat frustratie en tranen later…

Gelukkig! Samen met mij start er ook een studente orthopedagogie. Een schatje en helemaal perfect in haar vak! Kort nadien start er ook een stagiaire. Extra vrouwkracht!

Samen met en dankzij deze dames, hebben we de kinderen zover gekregen, dat ze opnieuw gemotiveerd zijn in de te leren leerstof. Ze willen weer vooruit en niet zomaar wat rondhangen.

Hier wil ik toch ook even een kanttekening maken. De leerkracht die ik vervang, ken ik van heel wat jaren geleden: we zaten samen rond de tafel en brainstormden over een nieuwe school, met en voor de kinderen van nu. Onderwijzen en schoolhouden op een andere manier. Ik heb haar nadien niet meer gehoord of gezien. Hier kruisen onze wegen elkaar opnieuw.

Zij heeft op deze school zelf heel wat werk verzet met betrekking tot het bijbrengen van belangrijke en interessante onderwerpen naar de kinderen toe. Zo goed en zo kwaad als ze kon, met de middelen die er niet waren. Een dikke pluim voor haar, dat ze dat zo lang volhield op deze manier!! Op die manier kan het echter niet voor mij.

De kinderen die hier komen, hebben vaak al een hele rugzak. Sommigen hebben zelfs nog nooit op echte schoolbanken gezeten. De leeftijden liggen tussen 6 jaar en 13 jaar. Het niveau van de kinderen – als je daar al op die manier over mag praten - is zeer uiteenlopend en vaak niet-congruent aan wat er vandaag de dag verwacht wordt. Ook de karakters zijn uiteraard zeer verscheiden en vragen stuk voor stuk om een andere aanpak. Over labeltjes zwijg ik hier even. Dat alles maakt het er niet gemakkelijker op. Zo is dat nu eenmaal, ook bij volwassenen (wat wel eens wordt vergeten). Wel heel boeiend. We hebben als begeleiders dus al vijfentwintig dikke duimen en grote olifantenpluimen verdient!

In den beginne nemen we gewoon alles over zoals het ons is voorgedaan. Lesgeven per leeftijd en soms per graad, allen en alles binnen eenzelfde klasgroep van tien lagere schoolkinderen. De vijf kleuters hebben hun eigen juf.

Dit heeft mee bijgedragen tot het terug structuur brengen en een consequentere aanpak van leerstof en kinderen.

Met zeer grote dankbaarheid neem ik afscheid van de stagiaire, die hier twee weken van paletten heeft gegeven - of van katoen zo je wil - en op haar manier meehielp de kinderen, zoals gezegd, terug te motiveren en heel wat leerstof bij te brengen op een leuke manier. Hier toch even vermelden dat er ook leergierige kinderen bij zijn die heel graag willen bijleren en wel eens op hun honger zitten.

Het hele schoolgebeuren lijkt op deze manier echter terug te evolueren naar een reguliere school, zoals op de andere afdeling reeds het geval is en wat bij mij langs alle kanten wringt. Het weinige personeel dat hier is en de vrijwillige ouders die als volwaardige krachten hun steentje bijdragen, hebben het duidelijk ook even gehad. Als je hier reeds vanaf het begin meedraait, is het logisch dat de sfeer niet echt meer positief te noemen is.

Mezelf (niet) zijnde, zuig ik alle aanwezige energieën in mijn eigen bestand. Dat geraakt uiteraard zeer snel vol nu en het potje barst.

Na een zeer uitgebreide en goede babbel met de organiserende dame die nu directeur is, is het potje weer leeg en ben ik terug bij mezelf. J

Tijd voor een andere aanpak! Te beginnen met een mailtje naar alle medewerkers met mijn visie en hoe ik het verder ga aanpakken!

De laatste week reeds zijn er merkbaar veranderingen in sfeer en communicatie. Het tweede trimester wordt met een positieve noot afgesloten. J

[Waar ik nu ff geen tijd voor ga maken: deze school en de klasgroep zijn een zeer mooie spiegel voor mijn persoonlijke groei als mens. Uiterst interessant en boeiend. Misschien daar later meer over, misschien ook niet. ;-)]