Wat een bijzondere periode
weeral. De boodschappen die ik uit mijn omgeving krijg gespiegeld en me tot in
mijn kern raken, vliegen me rond de oren. Er wordt veel verwerkt en inzichten
worden verworven. Het gaat weer even heel snel allemaal, wat dat betreft. Wat
wil zeggen dat de werken in het eigenlijke huis even stil liggen of langzamer
vooruit gaan en hoogstwaarschijnlijk binnenkort weer een boost krijgen. Er is
nog zo immens veel dat geschreven wil worden, dus beetje per beetje.
De situatie waarin ik me nu
bevind, lijkt verdacht veel op de situatie waarin ik me twee jaar geleden
bevond. Ik wil de school waar ik sta vaarwel zeggen en mijn eigen ding gaan
doen. Met het bijzonder grote verschil dat ik nu steviger in mijn schoenen sta
en wel durf nee zeggen tegen de dingen die nu even naar de achtergrond
verschoven mogen worden, zodat ik aandacht kan besteden aan wat er voor mij
werkelijk toe doet. Nu heb ik daar geen hulp van buitenaf meer voor nodig, want
ik kan en dóe het ook zelf.
Met de school zal hoogstwaarschijnlijk
nog wel een verbinding blijven, maar de functie die ik invul zal verschillen
met wat ik nu doe (of sterk beperkt worden). Zoveel is duidelijk.
Ondertussen is de drang bijzonder
groot om me werkelijk te tonen zoals ik ben en daar ook voor uit te komen. Dat
lukt al op veel vlakken en wat werkelijk gezien wil worden, wordt ook al
regelmatig geuit, maar dat mag (en zal) nog zeer sterk toenemen.
Rondom mij wordt dat ook zo
uitgesproken: Zoon: “Wanneer mag ik nu eindelijk stoppen met duimzuigen?!” –
dochter: “ Wanneer maak je mijn nieuwe boekentas af? Deze begint echt te zwaar
te wegen en pijn te doen aan mijn schouders.” Twee zeer mooie boodschappen.] –
dochter: “Ik kan niet wachten tot mijn zwierrokje klaar is!” – Leerling in de
klas: “Ik vind dat deze kleuren tot het verleden behoren (groen, mauve,
purper), behalve de blauwe.” Een andere leerling wacht op de aanwezigheid en
gebruik van een gitaar. Gisteren kwam ik nog een man tegen die polste naar hoe
het staat met mijn boek… En ga zo maar door.
Boodschappen ter verwerking van
onverwerkte issues in mezelf of diepgewortelde overtuigingen die nog niet
helemaal ont-worteld zijn, volgen elkaar ook in sneltempo op. Ben ik blij dat
ik dat bijna ter plaatse kan ontcijferen en omkeren. (Ok, dat laatste duurt wel
wat langer. Boodschap doorzien gaat snel, het gevraagde toepassen duurt wat
langer. :-p).
Voor vandaag wil ik nog even iets
anders kwijt. Vanochtend om half zeven ging ik een uurtje de wielertoerist
uithangen met een vriendin. Nieuwe hobby (en ook nieuwe, toffe vriendin ;-)).
Tijdens onze babbel realiseerde ik me iets waar ik niet eerder op deze manier
over had nagedacht.
Volgens wat ik altijd heb geleerd
en gelezen en geloofd en mogelijk ook wel zo is, komt de linkerkant van het
lichaam (wat in verbinding staat met de rechterhersenhelft), overeen met
vrouwelijke energie: intuïtie, het creatieve, het voelen, passief, meegaand,
zorgend. De rechterkant van het lichaam (wat in verbinding staat met de
linkerhersenhelft) komt dan overeen met de mannelijke energie: actie,
organisatie, actief, controlerend (weerstand tegen verandering), denken,
impulsief.
Er is één iets dat ik steeds over
het hoofd zag: de vader-dochterbinding. Dat weerspiegeld zich in zóveel
aspecten rondom mij (waarover ik het hier nu niet ga hebben) en toch bleef ik
gefocust op het herstel van alles wat het vrouwelijke betreft.
Wat ik me niet realiseerde, is waarover de
vaderbinding in mezelf feitelijk gaat. Ik dacht steeds aan dat strakke,
actieve, geordende en organiserende. Dat klopte echter niet met mijn gevoel,
want dat zat eigenlijk al best goed. Ook dat vrouwelijke was er wel. Enkel de
verbinding tussen de twee miste ik. Daar werk ik al een hele tijd naartoe, maar
het idee dat ik nodig had om ze met elkaar te verbinden, kreeg ik vanochtend.
Even tussendoor: die verbinding
kwam er heel wat eerder in mijn leven ook, eventjes. Ook twee jaar geleden was
die verbinding er, eventjes. Nu kan ik die verbinding opnieuw aangaan, maar
vanuit een goed gegrond Zijn. Dat is een hele andere beleving en ervaring.
Een tijdje terug, vertelde een
bevriend energetisch shiatsubeoefenaarster (vrijheid der woordkeuze ;-p) dat,
vanuit de oosterse geneeskunde en ook volgens haar gevoel, het de linkerkant
van ons lichaam is dat meer yang (mannelijk) is en de rechter meer yin
(vrouwelijk). Dat de linkerkant staat voor de relatie met de vader en de
rechterkant voor de relatie met de moeder en de partner. Naar aanleiding
hiervan en ook wat ik zag en voelde bij de mensen die het laatst bij mij kwamen
voor een healing (stuk voor stuk met een te verzorgen linker lichaamshelft),
vielen er puzzelstukjes op hun plaats. Dat klopte voor mij. (De werkelijke
theorie hierover ga ik toch nog eens verder uitpluizen en vooral bij mezelf
bekijken hoe dat nu zit.)
Ineens zag ik ook, zoals eerder
geschreven, hoeveel vader-kindrelaties rondom mij zorg nodig hadden en dus ook
de vader-dochterrelatie in mezelf.
Zonder daar teveel verder op in
te gaan, het gaat over de vader-kindrelatie in mezelf. Waarvoor staat die papa
in mezelf dan? Een papa-figuur staat voor mij óók voor het koesteren,
geborgenheid, het verzorgen en omarmen van dat wat je lief is, het wiegen en
verzorgen van je kinderen. Mijn kinderen zijn letterlijk mijn eigen kinderen,
maar ook mijn eigen figuurlijke kindjes, mijn talenten, de dingen die ik zelf
creëer of wens te creëren, de zogeheten geestelijke kinderen.
Het gaat opnieuw over lief zijn
voor jezelf, het verzorgen en koesteren en aandacht hebben voor je talenten en
de dingen die je graag doet, de dingen die je blij maken, waar je gelukkig van
wordt en waar je energie uithaalt. Mijn wens was altijd een papa die aanwezig
is voor zijn kinderen, omdat ik dat zelf zo gemist heb. En dat is ook precies
wat ik IN mezelf heb te verbinden: mijn volledige liefdevolle aandacht (en
actie hierrond) richten op mijn vrouwelijke creatieve en intuïtieve ideeën.
Vorm geven aan (mannelijk) wat er binnen leeft (vrouwelijk). Aarde en lucht
verbinden door middel van water. Hart en hoofd verbinden d.m.v. emotie,
het juiste handelen, expressie van de impressie,... Dit wist ik eerder al, maar
niet op dezelfde manier.
Alles blijft zich herhalen en
verdiepen, in cirkels wederkeren, telkens opnieuw en steeds subtieler, tot het
helemaal doorleefd en geïntegreerd is en beheerst wordt. Op regelmatige
momenten in mijn leven, ervoer ik het paradijs op aarde, zowel in denken als in
voelen als in handelen. En telkens opnieuw werd ik teruggeplaatst in de arena’s
van het leven, opdat ik alle aspecten van het menselijk wezen zou kunnen
ervaren en doorgronden. (Grappig aspect _ Juiste woord? Geen idee, klinkt goed.
J _: ‘wezen’ = zowel het menselijk lichaam als
‘zijn’). Nog ben ik niet klaar, want dat is een levenslang leerproces. Toch kan
ik met grote dankbaarheid zeggen dat ik blij ben om alles wat is geweest. Ik
kijk er met tevredenheid, dankbaarheid en ‘goedkeuring’ op terug. Het is goed
dat het is gegaan zoals het is gegaan, want alles wat ik meemaakte, alles wat
ik leerde, kan ik nu ten volle inzetten om anderen verder te helpen. Dat had ik
niet gekund als ik zelf niet eerst zo diep zou zijn gegaan als een mens maar
kan gaan. Ergens ben ik er best fier op. I did it! Ik ben er steeds in blijven
geloven en kijk waar ik nu sta! Tijd om een paar boekjes te schrijven (ben al
‘goe bezig hiere’) en werkelijk de wereld van mijn dromen te leven. Leven alsof
je met pensioen bent. J
.png)