Tweemaal ogenschijnlijk geluk bij een wedstrijd

Soms krijg je geschenkjes, zomaar uit het niets. Althans zo lijkt het. Wanneer je je intuïtie volgt bijvoorbeeld. Wanneer je werkt met intentie en visualisatie om bijvoorbeeld gemakkelijk aan een parkeerplek, een geliefde, een woning, werk,... te geraken. Schijnbaar toevallige gebeurtenissen... maar niet zonder oorzaak of startsignaal, want dat start bij jezelf. 

Tweemaal - eigenlijk heel veel vaker, maar 't is om er twee te noemen - had ik ogenschijnlijk geluk bij een wedstrijdje. Zo leek het althans voor iedereen rondom mij, maar het beruste niet op toeval wat mij betreft. Elke gebeurtenis heeft een punt waar het - bewust of onbewust - in gang gezet is. 

Eentje was bij een georganiseerde wedstrijd in de gemeente om de gevels en voortuinen op te fleuren met bloemen. Al enkele jaren wilde ik graag meedoen, gewoon omdat het fijn is om bloemen aan de voorgevel te hebben. Er was dus wel een zeker verlangen (wat een aanzet geeft tot het verwezenlijken van intenties). Zo'n wedstrijdje is dan ineens mooi meegenomen. De intentie was niet om te winnen, wel de fun en het opfleuren en verder 'zien we wel', maar wel met een gevoel van betrokkenheid, van 'I'm into it', dus niet onverschillig. Na het zoveelste jaar besliste ik: ok, nú ga ik écht meedoen. De inschrijvingsdatum was reeds verstreken, maar dat heeft me niet tegengehouden om toch nog mee te doen. Je weet nooit he. Ik deed het nodige, stuurde alles door per mail en verder was het afwachten. Ik kreeg geen reactie. Ook niet voor de dag van uitreiking, waar ik uiteraard wel naartoe ging, benieuwd naar hoe dat allemaal in z'n werk zou gaan en hoe de andere gevels en voortuinen er zouden uitzien. 

In de zaal toegekomen, bleek dat het dit jaar een jubileumjaar was. Iedereen kreeg een tombolabonnetje met een nummer op om mee te dingen naar een extra prijs, los van de wedstrijd. Elke deelnemer ging sowieso met een bloemetje naar huis. 'Ok, allemaal nice', dacht ik. Heel wat foto's van gevels en voortuinen passeerden op het projectiescherm. Ondertussen kreeg elke deelnemer een bloemstuk, waarbij de eerste bloemstukken 'duurder' waren vormgegeven. Ik had als laatst mijn foto's van de voorgevel ingezonden - zonder bevestiging - en verbaasde me er enigszins over dat mijn deelname toch was goedgekeurd. Ik was dus heel blij met mijn bos bloemen als laatste in de rij. Voor de geïnteresseerden was er nog de tombola met prijsuitreiking: een grote tuinstoel uit bijzonder duurzaam materiaal. Een onschuldige hand ging door de bonnetjes en floeps.... ja, dat was toch wel mijn nummerke zeker?! De samenloop van gebeurtenissen, het gerichte denken en verlangen naar deelname - ook al gingen er enkele jaren over - de besluitname en de daaropvolgende acties, hebben  tot deze uitkomst geleid. Had het iemand anders kunnen zijn? Jazeker. Maar nu was ik het en dat paste prima in deze hele stroom richting uitkomst. 

De tweede was net even bijzonderder: ik won een fiets. Ogenschijnlijk had ik 'geluk' volgens sommigen. Voor mij was het echter geen toevallig gelukje. 7 maanden voorheen had er zich iets voorgedaan, waarbij ik wíst dat er iets voor terug zou komen. Ik had in 't snuitje gekregen dat er mensen waren die moeite hadden om rond te komen en zelfs voldoende eten te voorzien voor de kinderen. Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik keek in mijn keukenkasten wat er goed, bruikbaar en langer houdbaar was en wij per direct konden missen. Alles ging in een zakje en werd anoniem aan de deur afgeleverd. Door de 'vibe' waarin ik toen was - geen alledaagse - wist ik dat deze gift, waarvoor ik niets terug hoefde, een vorm van beloning zou brengen ergens in de tijd. 

7 maanden later dus, is mijn fiets aan een stevige opknapbeurt toe. Ik passeer langs een fietsenwinkel ergens in de buurt en zie dat die niet open is. Er is wel een vrouw aan het werk aan het uitstalraam. Ik zou later teruggaan. Enkele dagen later loop ik met m'n fiets aan de hand opnieuw voorbij dezelfde fietsenwinkel. De vrouw merkt me op en spreekt me aan. Ze vertelt me dat de winkel wordt voorbereid op de opening de week nadien. Ze nodigt me uit om die dag langs te komen met m'n fiets. 

Zo gezegd, zo gedaan. Die specifieke dag breng ik m'n fiets binnen in de gloednieuwe fietsenwinkel. Alle klanten en gegadigden krijgen iets te drinken ter ere van de opening. Voor klanten is er ook een wedstrijd. Dat sla ik niet af, je weet nooit. Wie niet waagt, niet wint. Hier was het wel eerder nonchalant en om den hoop te vergroten, niet met een intentie of verlangen. 

Kort nadien krijg ik dus te horen dat ik een fiets gewonnen heb! Dat heb ik volledig gelinkt aan mijn daad van 7 maanden voordien. 

Oh! Zo heb ik ook eens gehad dat mijn partner suggereerde van iets van werk buitenshuis te gaan doen na een tijdje thuis zijn - of ander of bijkomend werk, dat weet ik niet meer. Ik was helemaal mee, dus 'Ok!' zei ik, 'ik ga op zoek naar werk'. Enkele dagen nadien zat er out of the blew een vacature in mijn mailbox voor werk op een startende holistische school. Dat was meteen raak! Het bijzondere was dat ik geen enkele link zag tussen de school en mij wat betreft gegevens. Hoe kwamen ze eraan? Hoe kwam die mail net nu in mijn mailbox terecht? Ik heb er niet meer achter gevraagd, maar het was wel frappant... zó'n goeie match en slechts enkele dagen nadat ik de beslissing had genomen om een job te nemen. De intentie was zeer zeker met goesting en ook het gevoel erbij kan ik me goed herinneren: alvast warmhartig.

Soms is er meer in het spel dan enkel ogenschijnlijk geluk. Er is zoveel dat we zelf in de wereld roepen, waar we ons niet altijd bewust van zijn.  

 

  

Hoe los jij deze oefening op? * anders denken *

Heerlijk dit, toch?! Helemaal juist! Kinderen die vraagstukken anders lezen of interpreteren, het zijn de relschoppers van morgen, de liefdevolle ambassadeurs voor verandering, het zijn changemakers die belichamen hoe het ook anders kan en duidelijk maken dat niet iedereen op dezelfde manier naar de wereld kijkt.

Net als een jongen van het tweede leerjaar die in de klas helemaal achteraan apart zit, met een houten bak op zijn bureau om zich beter te kunnen concentreren. De jongen die in de rij richting uitgang van de school (einde van de halve schooldag) zijn vest niet wil aandoen met dit mooie weer putje winter (een jas heeft hij niet bij). De andere kinderen hebben allemaal hun jas al aan. De leerkracht verplicht hem zijn jas aan te doen, net als de andere kinderen. Eens voorbij de poort, kan hij kiezen of hij zijn vest aanhoudt of uitdoet. Opmerking van de jongen: 'Iedereen is hier hetzelfde.'

Opmerking van de jongen: 

'Iedereen is hier hetzelfde.' 

Dit is een kerel die luistert naar zijn eigen lijf, die het voldoende warm heeft, ook met blote armen. Waarom moet die dan een jas aan? Omdat iedereen dat doet? Omdat een leerkracht of volwassene dat wil? 

Een kind (en zeker eentje als deze) kan vaak prima inschatten of die wel of niet een jas of trui aan hoeft. Leren luisteren naar je lijf is belangrijk, zelf kunnen kiezen en beslissen ook. Wie bepaalt er dan of hun jas aan of uit moet? Hoe kan een buitenstaander dat voor een ander bepalen? En hoe leer je beslissingen nemen en keuzes maken als een ander dat steeds voor jou doet? 

Wie het werkelijk te warm of te koud heeft, zal heus wel van gedacht veranderen en alsnog die jas of trui aantrekken of uittrekken. Dat is voor volwassenen precies hetzelfde: in t-shirt, want dat voelt prima en ik neem m'n jas over de arm mee. OF Ik trek m'n jas aan. Klaar. Bij te warm gaat ie open of uit.

Hoe leer je vertrouwen behouden in je eigen weten en zijn, hoe leer je beslissingen en keuzes maken als anderen het steeds voor jou doen? 

Kinderen die zelf willen beslissen, leren ook het best door zelf te beslissen. Zijn ze een keer de deur uit zonder een jas (ondanks wat ouders of leerkrachten zeggen met betrekking tot het bijvoorbeeld koude weer) en het is tóch kouder dan verwacht - of het weer is omgeslagen - dan is dat de béste leerschool om een volgende keer anders te handelen. 

P.S.: Het veel uitgesproken zinnetje: 'Doe je jas aan/dicht of je wordt ziek' is er nog zo eentje. Hoe weet jij dat? Dat is afhankelijk van de persoon in kwestie, het moment en de omstandigheden. Niet van de ervaringen van anderen en veralgemeningen. 

Ken je kind, ken jezelf en het verschil daartussen. ;-) 

Slechts 1 vraag om verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid te bevorderen

Zelfredzaamheid, zo'n schoon woord. Hoe je plan te trekken. Hoe verantwoordelijkheid te nemen. Of te geven.

Verantwoordelijkheid geven aan kinderen (en volwassenen) is weten dat ze iets kunnen en goed gaan doen en hen klusjes, opdrachten en activiteiten aanbieden die hen verrijken - of hen begeleiden dat uit te voeren waar ze naar verlangen, ook als ze er ogenschijnlijk niet rijp voor zijn. Er niet vanuit gaan dat ze het niet gaan kunnen, te klein of te jong of te onbehulpzaam zijn, maar hen de kans geven bij te leren, net zoals je dat ook als volwassene doet. En ja, blunderen mag natuurlijk, dat doen we ons hele leven lang. Groeien door te knoeien.

Soms ontstaan er woordenwisselingen tussen mensen. Ook bij kinderen. 'Mamaaaa, den dien dit en den dien dat! 'Ja, maar....!' Om ellenlange discussies te vermijden zijn soms slechts enkele goed gemikte vragen voldoende. 
Dé vraag der vragen luidt als volgt: 

Wat kan jíj doen om het een volgende keer anders te laten verlopen? 

Deze vraag werpt je onmiddellijk terug op je eigen verantwoordelijkheid én mogelijkheden. Ook voor jezelf trouwens. Geef of neem je te weinig verantwoordelijkheid of neem je net teveel hooi op je vork, dan is deze vraag een goeie om de juiste handelingen bij de juiste persoon te laten. Je leert voor jezelf nadenken. Je leert zo te handelen dat het voor jezelf beter wordt, de grenzen duidelijk(er) worden aangegeven en er heel wat misverstanden vermeden worden. Het schept ruimte, vergroot de zelfredzaamheid, het zelfvertrouwen, geloof in eigen kunnen, behulpzaamheid, zelfrespect en onderling respect en het stimuleert om nieuwe vaardigheden eigen te maken.  

Mocht er dus ergens in je leven iets spaak lopen, stel jezelf even deze vraag: 

'Wat kan JÍJ doen om het een volgende keer beter of aangenamer te laten verlopen?'

Compleet eronderdoor? Voedingssupplementen als gamechanger!

Voedingssupplementen zijn er in alle maten, kleuren en geuren. Van tabletten over suppo's tot vloeibaar goud, poederkes en capsules.

Verstandig om in te nemen? 

Het is uiteraard handig als de basis van je voedingspatroon gezond is. Gevarieerd en regelmatig eten dragen bij tot een gezond lichaam en gezonde geest. [Tenzij je een experimentje doet met jezelf en van de liefde en het licht gaat leven, maar dat is een ander verhaal.] Ook je daginvulling is absoluut van belang en hoe je zelf in je vel zit. Bij dat laatste begint het vaak. Vanaf het moment dat je activiteiten gaat achterwege laten die je blij maken en energie geven, zou er een belletje moeten gaan rinkelen. Blijf je dat voor een langere periode aanhouden, krijg je gemakkelijker te maken met stressreacties, moeizamer functioneren, vermoeidheid, ziekte, allergieën, overdreven emotioneel zijn of reageren, dagelijks huilen, afhankelijkheid, gevoelens van depressiviteit,... 

Wanneer je roofbouw gaat plegen op je lichaam en je wil er weer bovenop komen, volstaat het niet altijd om dat met enkel je basisvoeding te doen. Op zo'n momenten kunnen voedingssupplementen een uitweg bieden en soms zelfs 'je leven redden' op een bepaalde manier. Meer energie, positiever, blijer, meer daadkracht, juistere perspectieven,... kunnen een gevolg zijn van de juiste supplementen.

Alles wat je in je mond steekt of op je huid smeert, injecteert, brandt (tatoes), pearst (oorbellen e.d.),... heeft een effect op de werking van je lichaam. Soms zelfs op zo'n subtiele manier dat je het zelf niet eens opmerkt. Je hoeft het er niet voor te laten natuurlijk, je maakt je eigen keuzes daarin. 

Dat is ook zo voor voedingssupplementen. Het ene supplement is het andere niet. Niet alles is dus even werkzaam voor jou op dit moment en voor iemand anders misschien weer wel. Het is dus van belang dat het de juiste zijn voor een optimale ondersteuning. 

Je trekt sowieso best even na van waar de supplementen afkomstig zijn, wat erin zit, of dat is wat je nodig hebt én of er mensen zijn die er ervaring mee hebben. De beste manier om te weten te komen of het werkt, is uiteraard het uit te testen. Zeker als je het gevoel hebt ver van jezelf te zijn wat betreft pit, fut en energie en dagelijks functioneren en reageren, is het zeker het proberen waard. Na enkele dagen en zeker een week, moet je echt wel een verschil opmerken. Dat kan een lichte verbetering zijn, dat kan evengoed significant zijn. 

In de natuurvoedinsgwinkel vind je goede voedingssupplementen, vb van floradix bestaat er een uitgebreid gamma. Via de website van 4life vind je goede voedingssupplementen. Om er slechts twee te noemen.

Supplementen zijn vaak kostelijk, dus dat moet je zelf even bekijken wat het je waard is. Natuurlijk, door samen te werken met anderen, kan je mooie overeenkomsten en uitwisselingen bekomen. Daar kan je creatief mee omgaan.  

Samen met het innemen van deze extra's is het wel belangrijk dat je terug de draad opneemt van wat belangrijk is voor jou om je goed in je vel te voelen. Jezelf voeden met de voor jou passende voeding, fijne daginvulling, ontspannen de dag kunnen beleven, kleding die je graag draagt, voldoende beweging, mensen om je heen die je graag ziet en je waarderen en stimuleren in je groei.

Voedingssupplementen kan je ook nemen als je je gezond voelt, zeker als je de 50 bent gepasseerd. Dat hoeft overigens niet, er zijn manieren genoeg om fit in je lijf te blijven op elke leeftijd. De basis blijft wel je eigen verskeuken.