Dromen mag :-)

J Vanochtend krijg ik telefoon. De directrice van de school waar mijn uren net ‘verdwenen’ waren. Of ik een korte interim wil doen. Helemaal prima! Een bijna voltijdse opdracht is ook een mogelijkheid, maar daar zeg ik met zekerheid nee tegen. Zoals mijn zoontje het zo mooi uitte vorige week: ‘Ik wil vrij zijn en met G. (de buurjongen) spelen!’. Oppervlakkig vertaalt komt dat neer op ‘Ik wil op elk moment dat kunnen doen waar ik zin in heb. Ik wil zelf kunnen beslissen over opdrachten en werkpakketten.’ 

Waar vorige week nog onduidelijkheid over was, is nu helemaal opgelost en voelt prima: ik vul het jaar met interims en korte vervangingen. Die zijn er genoeg. Ondertussen kan ik de rest opbouwen en mijn ideeën neerzetten.

Vanochtend kreeg ik opnieuw een aanbod/vraag voor een creatief – muzikaal project met anderstaligen en kansarmen, vanaf januari, mét optreden. <3 Wauw!! Dat kan ik niet laten schieten en neem ik dus met beide handen en een smile tot achter mijn oren aan! (Tussen haakjes, ze zoeken nog enkele mensen die daarin willen meestappen. ;-))

Op straat passeerde ik nog een man wiens vrouw ik onlangs verder hielp. Zij zou zelf opnieuw een afspraak maken, maar dat was er niet meer van gekomen (wat ok is he). De man vroeg het zich luidop af en stimuleert nu zijn vrouw om het toch maar te doen. Leren ontspannen en pijntjes in je lichaam genezen doe je niet van vandaag op morgen. ;-)

Het was dus alweer een vruchtbare ochtend! Nu nog even een broodpudding maken, zodat ik de dame deze namiddag na de voetmassage op iets lekkers kan trakteren.
Ik schakel ook stilaan over op niet te manipuleren speltmeel en –bloem voor brood. Eens zien wat het met ons doet als we de sterk bewerkte tarwe hier wat achterwege gaan laten…
Ook de website komt binnenkort aan de beurt. Niet vanuit mijn hoofd en ‘omdat het moet’, maar omdat het moment dan gekomen is. Het geeft zichzelf aan. Flyers blijven achterwege deze keer. Er komt een visitekaartje in de plaats als het hele plaatje duidelijk is. J Helemaal blij met de veranderingen. Lang genoeg afgezien. Tijd voor vreugde en overvloed! ;-) Oh ja, ik vond op korte tijd ook twee plectrums. Another dream will come true at the right moment. J Let the music in!

Op zoek naar werk?

Beste allemaal,

Telkens opnieuw lees ik over mensen die geen werk kunnen vinden of struikelen over papierwerk, de manier van aanwerven etc. Als je nu eens probeert helemaal los te komen van het systeem en hoe werken en overleven daar in passen, kan je de dingen anders gaan bekijken. We zijn hier toch niet om te overleven, maar om voluit te leven! Niet leven om te werken, maar werken om te leven. En dat kan in volle vreugde!

Veel mensen zijn op zoek naar een job, naar werk. Als je nagaat wat het eigenlijke doel is van die job, kom je op iets anders uit (de meesten toch): geld verdienen om te kunnen leven. Je hebt dus geen werk nodig, maar geld.

Enkel en alleen al deze focus veranderen in je hoofd, kan al vele poorten openen. Laat de creativiteit stromen! Hoe kan je geld verdienen? Daar zijn massa’s mogelijkheden toe! Daar hoef je zelfs niet voor gestudeerd te hebben!

Wil je bovendien gelukkig zijn met wat je doet en dáármee je geld verdienen? Ook dat is mogelijk! Verleg je focus naar wat je werkelijk wil. Wees zelf de creator van je eigen leven. Laat je niet langer leven door wat ‘de maatschappij’ je voorschrijft te doen. WIJ zijn het uiteindelijk toch die de maatschappij vormen? En ook WIJZELF kunnen die veranderen, van binnenuit. Als je het anders wil, zal je het ook anders moeten aanpakken dan wat je gewend bent te doen.

Ga eens na wat jou blij maakt, waar jij gelukkig van wordt, waar je hart van vol is, wat je elke dag opnieuw kan doen in volle vreugde. Dát is jouw talent en jouw geschenk voor de wereld.

Er zijn mogelijkheden zat om geld te verdienen met wat jou gelukkig maakt. Weet je niet wat je gelukkig maakt? Zit je vol angsten om dat te doen wat je werkelijk wil? Voor alles is een oplossing!  

Meer info en tips vind je binnenkort hier op www.levensvreugd.be. Let wel: Deze website is aan volledige hervorming toe. Nog even geduld dus voor het interessantere werk. J

Blijf je graag op de hoogte van nieuwe artikels, dan kan je alvast inschrijven op de website.

Ook een persoonlijke consultatie is mogelijk. Kijk hiervoor bij 'contact' voor meer info. 

Tot Levensvreugd!

Happy Sunshine,

J Leen Lemmens

(ver)nieuw(end) onderwijs

26 mei 2014

Momenteel ben ik aan het werk in een startende school, Vlinderwijs, zoals velen reeds weten. Daarnaast zit ik ook in de oudervereniging bij mijn eigen lieve schatten op school, om daar mijn gegeerde ideeën te gaan rondbazuinen en mee verandering te brengen voor een aangenamer en zinvoller onderwijslandschap waarin alle aspecten van het leven aan bod komen, met de ogen van een kind te leren kijken en van daaruit te onderwijzen, leren luisteren naar wat kinderen écht vertellen en ons komen leren, vanuit passie onderwijzen en samen met de kinderen spelenderwijs leren, de basis voor een gelukkig leven te integreren (wat in de meeste scholen vandaag de dag gewoonweg ontbreekt) en het hokjesdenken om te vormen tot multidimensionaal denken.  

Ondertussen heb ik me ook aangesloten bij de sinds enkele maanden gestarte Kindercirkel Universa, die een gelijkaardig project willen opstarten, doch net even anders.

Net nu ik me begin af te vragen wat ik met mijn praktijk ga aanvangen en hoe het volgende schooljaar eruit zou kunnen zien (en alle mogelijke scenario’s en bedenkingen errond), krijg ik een sms met de uitnodiging om aanwezig te zijn op een eerste verkennend gesprek met een aangewezen figuur hiervoor J i.v.m. de oprichting van een Vrije School in onze regio.  Daar ga ik maar wàt graag op in. Het gaat nog een hobby worden, scholen helpen opstarten en hervormen. J Benieuwd waar dat gaat eindigen. Ik kijk er alvast naar uit! Joepiedepoepie!  

Sleutel tot succes

De cirkel is rond

Wat een bijzondere periode weeral. De boodschappen die ik uit mijn omgeving krijg gespiegeld en me tot in mijn kern raken, vliegen me rond de oren. Er wordt veel verwerkt en inzichten worden verworven. Het gaat weer even heel snel allemaal, wat dat betreft. Wat wil zeggen dat de werken in het eigenlijke huis even stil liggen of langzamer vooruit gaan en hoogstwaarschijnlijk binnenkort weer een boost krijgen. Er is nog zo immens veel dat geschreven wil worden, dus beetje per beetje.

De situatie waarin ik me nu bevind, lijkt verdacht veel op de situatie waarin ik me twee jaar geleden bevond. Ik wil de school waar ik sta vaarwel zeggen en mijn eigen ding gaan doen. Met het bijzonder grote verschil dat ik nu steviger in mijn schoenen sta en wel durf nee zeggen tegen de dingen die nu even naar de achtergrond verschoven mogen worden, zodat ik aandacht kan besteden aan wat er voor mij werkelijk toe doet. Nu heb ik daar geen hulp van buitenaf meer voor nodig, want ik kan en dóe het ook zelf.

Met de school zal hoogstwaarschijnlijk nog wel een verbinding blijven, maar de functie die ik invul zal verschillen met wat ik nu doe (of sterk beperkt worden). Zoveel is duidelijk.

Ondertussen is de drang bijzonder groot om me werkelijk te tonen zoals ik ben en daar ook voor uit te komen. Dat lukt al op veel vlakken en wat werkelijk gezien wil worden, wordt ook al regelmatig geuit, maar dat mag (en zal) nog zeer sterk toenemen.

Rondom mij wordt dat ook zo uitgesproken: Zoon: “Wanneer mag ik nu eindelijk stoppen met duimzuigen?!” – dochter: “ Wanneer maak je mijn nieuwe boekentas af? Deze begint echt te zwaar te wegen en pijn te doen aan mijn schouders.” Twee zeer mooie boodschappen.] – dochter: “Ik kan niet wachten tot mijn zwierrokje klaar is!” – Leerling in de klas: “Ik vind dat deze kleuren tot het verleden behoren (groen, mauve, purper), behalve de blauwe.” Een andere leerling wacht op de aanwezigheid en gebruik van een gitaar. Gisteren kwam ik nog een man tegen die polste naar hoe het staat met mijn boek… En ga zo maar door.

Boodschappen ter verwerking van onverwerkte issues in mezelf of diepgewortelde overtuigingen die nog niet helemaal ont-worteld zijn, volgen elkaar ook in sneltempo op. Ben ik blij dat ik dat bijna ter plaatse kan ontcijferen en omkeren. (Ok, dat laatste duurt wel wat langer. Boodschap doorzien gaat snel, het gevraagde toepassen duurt wat langer. :-p).

Voor vandaag wil ik nog even iets anders kwijt. Vanochtend om half zeven ging ik een uurtje de wielertoerist uithangen met een vriendin. Nieuwe hobby (en ook nieuwe, toffe vriendin ;-)). Tijdens onze babbel realiseerde ik me iets waar ik niet eerder op deze manier over had nagedacht.

Volgens wat ik altijd heb geleerd en gelezen en geloofd en mogelijk ook wel zo is, komt de linkerkant van het lichaam (wat in verbinding staat met de rechterhersenhelft), overeen met vrouwelijke energie: intuïtie, het creatieve, het voelen, passief, meegaand, zorgend. De rechterkant van het lichaam (wat in verbinding staat met de linkerhersenhelft) komt dan overeen met de mannelijke energie: actie, organisatie, actief, controlerend (weerstand tegen verandering), denken, impulsief.   

Er is één iets dat ik steeds over het hoofd zag: de vader-dochterbinding. Dat weerspiegeld zich in zóveel aspecten rondom mij (waarover ik het hier nu niet ga hebben) en toch bleef ik gefocust op het herstel van alles wat het vrouwelijke betreft.

Wat ik  me niet realiseerde, is waarover de vaderbinding in mezelf feitelijk gaat. Ik dacht steeds aan dat strakke, actieve, geordende en organiserende. Dat klopte echter niet met mijn gevoel, want dat zat eigenlijk al best goed. Ook dat vrouwelijke was er wel. Enkel de verbinding tussen de twee miste ik. Daar werk ik al een hele tijd naartoe, maar het idee dat ik nodig had om ze met elkaar te verbinden, kreeg ik vanochtend.

Even tussendoor: die verbinding kwam er heel wat eerder in mijn leven ook, eventjes. Ook twee jaar geleden was die verbinding er, eventjes. Nu kan ik die verbinding opnieuw aangaan, maar vanuit een goed gegrond Zijn. Dat is een hele andere beleving en ervaring.

Een tijdje terug, vertelde een bevriend energetisch shiatsubeoefenaarster (vrijheid der woordkeuze ;-p) dat, vanuit de oosterse geneeskunde en ook volgens haar gevoel, het de linkerkant van ons lichaam is dat meer yang (mannelijk) is en de rechter meer yin (vrouwelijk). Dat de linkerkant staat voor de relatie met de vader en de rechterkant voor de relatie met de moeder en de partner. Naar aanleiding hiervan en ook wat ik zag en voelde bij de mensen die het laatst bij mij kwamen voor een healing (stuk voor stuk met een te verzorgen linker lichaamshelft), vielen er puzzelstukjes op hun plaats. Dat klopte voor mij. (De werkelijke theorie hierover ga ik toch nog eens verder uitpluizen en vooral bij mezelf bekijken hoe dat nu zit.)

Ineens zag ik ook, zoals eerder geschreven, hoeveel vader-kindrelaties rondom mij zorg nodig hadden en dus ook de vader-dochterrelatie in mezelf.

Zonder daar teveel verder op in te gaan, het gaat over de vader-kindrelatie in mezelf. Waarvoor staat die papa in mezelf dan? Een papa-figuur staat voor mij óók voor het koesteren, geborgenheid, het verzorgen en omarmen van dat wat je lief is, het wiegen en verzorgen van je kinderen. Mijn kinderen zijn letterlijk mijn eigen kinderen, maar ook mijn eigen figuurlijke kindjes, mijn talenten, de dingen die ik zelf creëer of wens te creëren, de zogeheten geestelijke kinderen.

Het gaat opnieuw over lief zijn voor jezelf, het verzorgen en koesteren en aandacht hebben voor je talenten en de dingen die je graag doet, de dingen die je blij maken, waar je gelukkig van wordt en waar je energie uithaalt. Mijn wens was altijd een papa die aanwezig is voor zijn kinderen, omdat ik dat zelf zo gemist heb. En dat is ook precies wat ik IN mezelf heb te verbinden: mijn volledige liefdevolle aandacht (en actie hierrond) richten op mijn vrouwelijke creatieve en intuïtieve ideeën. Vorm geven aan (mannelijk) wat er binnen leeft (vrouwelijk). Aarde en lucht verbinden door middel van water. Hart en hoofd verbinden d.m.v. emotie, het juiste handelen, expressie van de impressie,... Dit wist ik eerder al, maar niet op dezelfde manier.

Alles blijft zich herhalen en verdiepen, in cirkels wederkeren, telkens opnieuw en steeds subtieler, tot het helemaal doorleefd en geïntegreerd is en beheerst wordt. Op regelmatige momenten in mijn leven, ervoer ik het paradijs op aarde, zowel in denken als in voelen als in handelen. En telkens opnieuw werd ik teruggeplaatst in de arena’s van het leven, opdat ik alle aspecten van het menselijk wezen zou kunnen ervaren en doorgronden. (Grappig aspect _ Juiste woord? Geen idee, klinkt goed. J _: ‘wezen’ = zowel het menselijk lichaam als ‘zijn’). Nog ben ik niet klaar, want dat is een levenslang leerproces. Toch kan ik met grote dankbaarheid zeggen dat ik blij ben om alles wat is geweest. Ik kijk er met tevredenheid, dankbaarheid en ‘goedkeuring’ op terug. Het is goed dat het is gegaan zoals het is gegaan, want alles wat ik meemaakte, alles wat ik leerde, kan ik nu ten volle inzetten om anderen verder te helpen. Dat had ik niet gekund als ik zelf niet eerst zo diep zou zijn gegaan als een mens maar kan gaan. Ergens ben ik er best fier op. I did it! Ik ben er steeds in blijven geloven en kijk waar ik nu sta! Tijd om een paar boekjes te schrijven (ben al ‘goe bezig hiere’) en werkelijk de wereld van mijn dromen te leven. Leven alsof je met pensioen bent. J

Een eenvoudige, doch belangrijke beslissing

16 april 2014

Vandaag maakte ik zeer waarschijnlijk – naast in de eerste plaats geboren worden - de belangrijkste beslissing in mijn leven.

Ik heb in het onderwijs nooit mijn draai gevonden, omdat het, kort gezegd, geen afspiegeling is van het leven, er geen evenwicht is in wat in evenwicht hoort te zijn en er weinig ruimte is voor bezieling en wat essentieel is in het leven. Heel kort gezegd. Punt.

Een praktijk opbouwen uit het niets daarentegen, is ook niet van de poes. [Wat een gekke uitdrukking is dat zeg!] Dat had enkele jaren geleden waarschijnlijk wel gelukt, maar het zij zo. De dingen zijn anders gelopen, dus nemen we het op de manier die zich nú aandient.

Ik heb in heel mijn leven, als kind en later als kindgerichte volwassene, het onderwijs bekeken als observator, ervaren en geproefd van wat wel werkt, wat niet werkt en absoluut anders kan. Ik heb ondertussen dus een heel eigen visie over onderwijs en opvoeding (die blijkbaar met een kleine, doch gestaag groeiende groep mensen gedeeld wordt).

Een eigen school oprichten, is me net een stap te ver. Scholen zullen willens nillens meedraaien. Het kan niet anders. Het bestaande onderwijs zal van binnenuit veranderen en niet van bovenaf. Het hoofd volgt als laatste. J

Ik heb echter het geluk –  dat lag duidelijk op me te wachten – een interim te kunnen doen, die net iets minder van me vraagt dan een eigen school te starten. J Ooit wilde ik de beste juf in de omgeving zijn, volledig op maat en vanuit de ogen van het kind. Dat ging voor mij niet – met alle respect - binnen het kader van het reguliere onderwijs.

Mijn beslissing van vandaag is heel eenvoudig. Toch is dat een beslissing die ik pas nu, na al die levensjaren, zeer bewust kan maken.

Alles waar ik ooit mee startte en nooit degelijk afwerkte, inclusief teksten en liedjes, de massa’s ideeën die ik niet kon waarmaken en waar anderen nu hun brood mee verdienen, de tijd en de invulling ervan waar ik mee worstelde, het niet kunnen focussen omwille van de zeer brede interesse en ‘alles gedaan willen hebben’, het heeft zeker zijn nut gehad. Met al die ideeën en opgedane kennis, kan ik er nu wel iets van maken.

Ik heb beslist en besloten, dat ik me volledig en voor de volle 200 % ga focussen op het onderwijs van mijn dromen dat ik nu zelf  kan gaan neerzetten. Niet een beetje van dit en een beetje van dat, neen. Volledige focus. Daarin kan ik uiteindelijk voor een groot deel al mijn kennis, ervaring en vaardigheden in kwijt. En wat nog bijgeschaafd kan worden, krijgt hier een ultieme kans toe. Het samenbrengen van alle delen tot één geheel, in en rondom mezelf. Met het bloggen hierover, neem ik opnieuw een oude draad op: het delen van mijn ervaringen. Ook daarin durfde ik me eerder niet volledig bloot te geven, wegens té anders en onbegrepen en misschien ook zeer persoonlijk, maar laat nu net dààr het belang liggen van het delen.

Het één hoeft het ander niet uit te sluiten, integendeel. Het hoort samen als één geheel. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waarom de dingen uit elkaar trekken? Veel handiger is van alles in te passen. Niet opstapelen, maar inpassen. Niet lineair, maar multidimensionaal. Het leven is multi-multi, niet lineair. Geen gescheidenheid van linker- en rechterhersenhelft, maar een samenwerking tussen beide. Dat is waar de wereld naartoe gaat. Yin en yang in al zijn aspecten als één groot geheel. Pas lineair denken en handelen toe in een multi-wereld en alles draait vierkant. Ik heb gezegd (en ervaren :-p). 

In de inhoud van de blog ligt meteen ook de basis voor mijn praktijk besloten, want het gaat in essentie om hetzelfde. De lessen die ik leer en graag wil doorgeven, liggen vervat in mijn verhalen. Je krijgt het dan niet zwart op wit, als de spelregels van het leven, maar meteen in de verpakking van het leven zoals het is.

Daar kan ik nu wel tijd en ruimte voor maken, naast alle andere dingen. Nu weet ik hoe je dat doet, alles gedaan krijgen wat je wil doen. Focus op en plezier vinden in wat je doet, je ideeën van het moment benutten, ruimte voor maken (!) en het waarmaken en de rest draait als vanzelf mee.

Niet dat het nu allemaal ineens van een leien dakje gaat lopen. Ik ben en blijf een mens. Maar genieten doe ik wel. Alles wat het voorbije decennium de buitenwereld niet heeft bereikt en er nood aan heeft dat wel te doen, zal te gepasten tijde zijn of haar weg naar buiten weten te vinden, in de gepaste vorm. Dat is een hele rugzak vol, dus ik kan er de rest van mijn leven mee vullen (als ik dat wens). Het leven is één grote spiegel en toont ons de weg. Je hebt het alleen te zien. J

Er is werk aan de winkel (hihi, die winkel zal er ook nog wel eens van komen), dus ik vlieg erin, met volledige focus én dagplanning… (Leen mét focus én dagplanning… de wonderen zijn de wereld nog niet uit…;-)). Geniet het leven!

Een nieuwe school

Begin april 2014

Zoals sommigen onder jullie wel weten, ben ik in februari gestart met een halftijdse interim in basisschool Vlinderwijs te Berendrecht. Een visie en aanpak die helemaal bij de mijne past.

Als ik er, zoveel weken geleden, toekom, blijkt er echter nog héél wat werk aan de winkel. Administratie, materiaal, leerlingvolgsysteem, kopieermachine of printer,… Het was niet aanwezig. Het was helemaal afwezig. Hm. Ok.

De tweede week dat ik er ben, vind ik heerlijk. Ik werk helemaal vanuit mijn gevoel, gebruik veel complimentjes en lieve woordjes – wat nodig is en de kinderen merkbaar deugd doet – heb veel ideeën en de kinderen voelen zich ook duidelijk op hun gemak. Helemaal in de flow verloopt deze week vol vreugde en plezier. In plaats van onverwerkte emoties bij mezelf te spiegelen – want dat is wat kinderen doen – spiegelen ze wat ik zo graag wil doen en heb te doen. Ik heb nog maar ideeën en zij doen het al nog voor ik er zelf ben mee afgekomen. Zeer bijzonder. Yes! I like this way of (not) teaching!

En dan komen de eindtermen weer op de proppen, want er moet nog iets bereikt worden ook….. BAM! Gedaan met de vreugde. Gedaan met vanuit het hart werken. Terug naar af. Terug naar controle, naar dat wat opgelegd is, naar dat wat ‘moet’. Ik geraak helemaal uit balans. Weg lesinspiratie, weg goede moed, weg vreugde. Hallo stress en zorgen.

(Hoewel ik dit enkele jaren geleden ook tegenkwam en toen reeds had omgebogen en naar mijn hand  - of eerder buik – had gezet, kom ik het hier even opnieuw tegen. Helemaal prima.)

Een vakantieweek die niet echt vakantie is en heel wat frustratie en tranen later…

Gelukkig! Samen met mij start er ook een studente orthopedagogie. Een schatje en helemaal perfect in haar vak! Kort nadien start er ook een stagiaire. Extra vrouwkracht!

Samen met en dankzij deze dames, hebben we de kinderen zover gekregen, dat ze opnieuw gemotiveerd zijn in de te leren leerstof. Ze willen weer vooruit en niet zomaar wat rondhangen.

Hier wil ik toch ook even een kanttekening maken. De leerkracht die ik vervang, ken ik van heel wat jaren geleden: we zaten samen rond de tafel en brainstormden over een nieuwe school, met en voor de kinderen van nu. Onderwijzen en schoolhouden op een andere manier. Ik heb haar nadien niet meer gehoord of gezien. Hier kruisen onze wegen elkaar opnieuw.

Zij heeft op deze school zelf heel wat werk verzet met betrekking tot het bijbrengen van belangrijke en interessante onderwerpen naar de kinderen toe. Zo goed en zo kwaad als ze kon, met de middelen die er niet waren. Een dikke pluim voor haar, dat ze dat zo lang volhield op deze manier!! Op die manier kan het echter niet voor mij.

De kinderen die hier komen, hebben vaak al een hele rugzak. Sommigen hebben zelfs nog nooit op echte schoolbanken gezeten. De leeftijden liggen tussen 6 jaar en 13 jaar. Het niveau van de kinderen – als je daar al op die manier over mag praten - is zeer uiteenlopend en vaak niet-congruent aan wat er vandaag de dag verwacht wordt. Ook de karakters zijn uiteraard zeer verscheiden en vragen stuk voor stuk om een andere aanpak. Over labeltjes zwijg ik hier even. Dat alles maakt het er niet gemakkelijker op. Zo is dat nu eenmaal, ook bij volwassenen (wat wel eens wordt vergeten). Wel heel boeiend. We hebben als begeleiders dus al vijfentwintig dikke duimen en grote olifantenpluimen verdient!

In den beginne nemen we gewoon alles over zoals het ons is voorgedaan. Lesgeven per leeftijd en soms per graad, allen en alles binnen eenzelfde klasgroep van tien lagere schoolkinderen. De vijf kleuters hebben hun eigen juf.

Dit heeft mee bijgedragen tot het terug structuur brengen en een consequentere aanpak van leerstof en kinderen.

Met zeer grote dankbaarheid neem ik afscheid van de stagiaire, die hier twee weken van paletten heeft gegeven - of van katoen zo je wil - en op haar manier meehielp de kinderen, zoals gezegd, terug te motiveren en heel wat leerstof bij te brengen op een leuke manier. Hier toch even vermelden dat er ook leergierige kinderen bij zijn die heel graag willen bijleren en wel eens op hun honger zitten.

Het hele schoolgebeuren lijkt op deze manier echter terug te evolueren naar een reguliere school, zoals op de andere afdeling reeds het geval is en wat bij mij langs alle kanten wringt. Het weinige personeel dat hier is en de vrijwillige ouders die als volwaardige krachten hun steentje bijdragen, hebben het duidelijk ook even gehad. Als je hier reeds vanaf het begin meedraait, is het logisch dat de sfeer niet echt meer positief te noemen is.

Mezelf (niet) zijnde, zuig ik alle aanwezige energieën in mijn eigen bestand. Dat geraakt uiteraard zeer snel vol nu en het potje barst.

Na een zeer uitgebreide en goede babbel met de organiserende dame die nu directeur is, is het potje weer leeg en ben ik terug bij mezelf. J

Tijd voor een andere aanpak! Te beginnen met een mailtje naar alle medewerkers met mijn visie en hoe ik het verder ga aanpakken!

De laatste week reeds zijn er merkbaar veranderingen in sfeer en communicatie. Het tweede trimester wordt met een positieve noot afgesloten. J

[Waar ik nu ff geen tijd voor ga maken: deze school en de klasgroep zijn een zeer mooie spiegel voor mijn persoonlijke groei als mens. Uiterst interessant en boeiend. Misschien daar later meer over, misschien ook niet. ;-)]

Piano - vraag en het is je gegeven

20/02/2014
 

Vóór het nieuwe, huidige schooljaar startte, hing er nog een soort van ‘visionboard’ (droombord) op onze koelkast. Het enige misschien gekke daaraan was, dat er nogal veel vraagtekens opstonden. :-p Ik wilde dolgraag weer naar de muziekschool, maar wist niet welk instrument te kiezen. Ik ben zó gek op muziek en wil ook zoveel mogelijk gedaan hebben in mijn leven, dat het één groot vraagteken was. Als kind wilde ik wel graag piano leren, maar mocht het niet. Ik moest eerst mijn andere instrument tegoei onder de knie hebben. Dikke zever natuurlijk, want daar kan je een leven lang aan blijven sleutelen. Als er niemand thuis was, zat ik stiekem toch achter de piano en speelde toen reeds hele stukken uit mijn hoofd.

Het eerste instrument dat ik leerde spelen, was de toen verplichte blokfluit. Nadien startte ik met dwarsfluit, die na enige tijd plaats moest maken voor een beïnvloedde keuze voor klarinet. Tijdens mijn ‘studies’ op de hogeschool verlangde ik erg naar gitaar spelen. Ik heb me er toen één aangeschaft en ben op mezelf begonnen. Na een tijdje hield ik het voor bekeken. Gitaar in de hoek. Daarop volgden periodes van spelen en niet spelen. De basis ken ik dus wel, maar om nu te zeggen dat ik gitaar kan spelen, dat is nog wel wat anders. Telkens ik piano of gitaar op de radio hoor, smelt ik gewoon. Nochtans dacht ik er het mijne van, toen mijn moeder me in het eerste leerjaar gitaar wilde leren spelen. Ik dacht toen bij mezelf: ‘Dit is niets voor mij.’ Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk. In de lagere school wilde ik gewoon álle instrumenten kunnen bespelen. Er stonden dus heel wat mogelijkheden op mijn droombord. Met vraagteken.

In de loop van september werd ik uitgenodigd in een folkgroepje dat op zoek was naar een zangeres. Ik had me ook opgegeven voor pianolessen, maar mijn keuze lag nog niet vast. In september kan nog alles veranderen. Toen ik even later een elektronische mail in de brievenbus kreeg met als onderwerp ‘les piano’, volgde er een opwelling van vreugde. Mijn hele lijf bruiste bij het idee alleen al. Vermits ik me zeer bewust ben van mijn eigen lichaamstaal wat dat betreft, was de keuze snel gemaakt. Pianoles zou het worden.
 

Nu, als je ergens les in volgt en je wil iets leren, heb je je daar ook in te oefenen. Anders kun je het evengoed niet doen. Als oefeninstrumentje had ik wel ‘ne Roland’ staan. Ooit centjes uit the univers voor cadeau gekregen, zo floeps, uit het niets. Fantastisch was dat. Het was destijds ook een vurige wens om piano te spelen.
Een piano kopen voor op kot, dat was niet direct een goed idee, dus dan maar een keyboard. Feestje. De centjes, dat was wat anders.

Net in de periode dat ik mijn wens wilde opbergen, tikte er een oudere dame op mijn rug en wees me op iets dat op de grond lag. Ik raapte het op om het beter te bekijken. Warempel, ik had zomaar eventjes een mooi bedrag aan euro's in mijn handen!
Daar stond ik dan, snotneuzeke, met centen die iemand anders nu kwijt was én die een ander eerst had zien liggen. Ik ging bijna door de grond van schaamte en wist me er geen blijf mee. Het idee dat iemand het gezien zou hebben en er opmerkingen over zou maken, zorgde ervoor dat ik de centen even overhandigde aan de kassierster met de vraag wat ik er mee zou doen. Kip. Naïef schaap dat ik was. J Gelukkig dat ik omringd werd door mijn onzichtbare helpers, zoveel was duidelijk. Natuurlijk waren die centjes voor mij. En niet veel later stond het gedroomde keyboard op mijn kot. In mijn kot eigenlijk. Je kan wel raden hoe blij en dankbaar ik was.
 

Die zogenoemde toevalligheden, die voor mij ook toen al lang geen toevalligheden meer waren (synchroniciteit), kan ik nu – opnieuw- aanwenden om het leven van mijn dromen te creëren. Ik weet hoe het werkt en wat je ervoor moet doen. Of niet doen.
 

Rond de kerstperiode, of reeds voor die periode al, kreeg ik een sterk verlangen om een piano te kopen _ ik woonde toen in een huis. Op een keyboard oefenen en  op een piano spelen in de les, dat is dag en nacht verschil. Daar wilde ik maar wat graag verandering in brengen. Ik bestelde dus een piano bij het universum, gelijk ze zeggen. Ik wist dat ze ergens ineens zou opduiken, maar ik wist nog niet waar of wanneer. Ondertussen vroeg ik de schriftelijke toestemming van de directeur van de academie, zodat ik af en toe daar kon gaan oefenen. Heel fijn, maar dan nog. Een piano in huis, in het zicht, zorgt voor directe motivatie.

Ik bleef niet zitten wachten tot mijn piano ineens voor de deur zou staan met de vraag of ze mag binnenkomen. Zo werkt het niet. Ik stelde de vraag op facebook in de groep ‘freecycle Antwerp’, deed ook hetzelfde in de letsgroep waarvan ik deel uitmaak en keek in de muziekschool zelf of er iets in de aanbieding was. Ik ondernam actie richting mijn droom, mijn verlangen. Er kwam heel wat reactie. Eén van de reacties was een piano van een andere muziekschool. Ik bedacht me ook dat er vorig jaar bij iemand hier in de buurt  een piano te koop werd aangeboden middels een papier aan het raam. Ik weet nog dat ik er toen achter geïnformeerd heb en die piano min of meer voor mij gereserveerd had in mijn hoofd. Als ik het me goed herinnerde, vroegen ze er €600 voor.

Nu, over geld had ik nog wat te veranderen in mijn denken. Daar was ik me zeer van bewust. Ik liet het dus even passeren en zette het in mijn hoofd ‘in de wacht’. Ondanks dat het papier reeds lange tijd verdwenen was van dat raam, wilde ik graag weten of de piano er misschien toch nog was en of ze die nog weg zouden doen.  Nog geen twee weken later stond ik daar in de garage, bij de beruchte piano, samen met mijn pianojuf. Maar die kan spelen, wow! De piano zelf zag er prima uit en na stemming zou de rest ook wel ok zijn. Toen ik zelf probeerde, wist ik vrijwel onmiddellijk dat dit niet de piano was die ik zocht: de toetsen waren zó log en zwaar. Voor mij dan toch. Misschien dat dat voor iemand anders fijn speelt, maar neen, geen spek voor mijn bek. Ik hield deze in mijn achterhoofd, maar zou toch ook eens gaan kijken in de andere muziekschool.
 

Mijn juf stelde voor dat zij zou gaan kijken en een foto en filmpje zou maken. Dat aanbod heb ik in dank aangenomen. (Hier merk je al dat ik intussen geweldig gegroeid ben in het ‘leren ontvangen’, vergeleken met het moment van de gevonden/gekregen  centen. J) Die piano was iets duurder (€1000), maar nog steeds goedkoop voor een tweedehands piano. Een lichtere toets en wel een ietwat scherpe klank, maar verder vergelijkbaar. Ik zou daar zelf wel eens gaan kijken, maar voelde niet meteen een drive om dat te gaan doen. Het werd weer wat op de langere baan geschoven.

Een korte tijd ging voorbij. Een tijd waarin weer heel wat veranderingen werden doorgevoerd op verschillende vlakken. En toen voelde ik opnieuw die drang om een piano in huis te hebben en nu een keer deftig te kunnen oefenen. Mijn juf B. had ook al herhaaldelijk gezegd dat ik waarschijnlijk als een raket vooruit zou schieten als ik dagelijks deftig zou kunnen oefenen, omdat het nu al zo vlot gaat als ik me ff 10 minuten op een stukje concentreer (maar dat heb ik met heel veel andere uiteenlopende dingen ook). Gisteren wist B. me te vertellen - wist ze van haar moeder - dat er in de kringloopwinkel in Sint-Niklaas een piano te koop stond. Voor een spotprijsje!! Op zich was dat best al een serieus bedrag voor een kringloopwinkel. Onlangs stonden er daar twee piano’s voor €50 ofzo, maar dan weet je zo al dat daar heel wat kosten aan zijn. Nu, de mama van mijn juf is ook pianolerares en had laten blijken dat het een nog een degelijke studiepiano is. Ze vroeg zich dus ook luidop af aan de telefoon of haar dochter geen student had die op zoek was naar een piano. Nou en of!
Toen ze het vertelde, had ik een onmiddellijk ‘Ja!’-gevoel. Bingo! Dat is de piano waarop ik wachtte! Ik zocht de openingsuren op en nam me voor de dag nadien onmiddellijk te gaan kijken. Gelukkig een vrije dag. Ik zag ze vrijwel onmiddellijk staan. Ik bekeek het beestje, wat er inderdaad aan de buitenkant nog heel deftig uitzag. Ik opende de klep bovenaan en bekeek de binnenkant. Mits het stemmen van de piano (wat sowieso nodig is na een verhuis) en eventueel de koppen bijschaven – eventueel dus – kan ik hier de eerste jaren wel mee verder. Ik haalde er een verkoper bij, testte de toetsen, de klank en de pedalen. Licht en luchtig. V e r k o c h t !
 

Hier en daar hoorde ik een valse klank – wat normaal is en verholpen kan worden, vergeelde toetsen - maar ook daar valt wat aan te doen. Wat ik vorige keer van mijn jufke gehoord had, wat ik leerde door gewoon toe te kijken, wat ik als tips had gekregen van andere mensen, wat ik zelf aan info had opgezocht wat betreft het kiezen van een tweedehandse piano en ook gewoon mijn nuchter verstand (ja, ik heb dat zo af en toe), kon ik nu gebruiken om de bruikbaarheid van de piano wat in te schatten. Veel tijd had ik niet nodig. Ik belde nog mijn juf, maar kreeg de voicemail. Het was dus aan mij om te beslissen. Nemen of niet. That’s it.
 

Het was duidelijk dat ik daar niet te lang mee hoefde te wachten. En voor die prijs kan je echt niet sukkelen. Alleen al voor de onderdelen die daar tot een piano gevormd waren kon je meer vragen. Ook vervoer is geregeld voor slechts €20. Bij een professionele zaak ben je wel wat meer 'kwijt'. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze heelhuids en in de huidige staat bij ons thuis toekomt. Dat visualiseer ik, plaats in gedachten een bol wit licht rond de piano vanaf het moment van de aankoop tot ze op haar plaats staat en vooral een diep vertrouwen dat het goed is zo. Alle kleine beetjes zijn goed he. Mijn dank was en is groot! Weer een cadeautje. Tussen het binnenkomen in de winkel en de beslissing zat hooguit vijftien minuten. Als het al zoveel was. EN ik kwam niets te vroeg. Er stonden al andere geïnteresseerden aan MIJN piano te neuzen. Te laat! :-)   

Met dank aan mijn pianojuf en haar mama! (en de mensen die ze naar daar hebben gebracht).    

           

  *Mooi concreet voorbeeldje van hoe je dromen waarmaken. Zonder stappenplan, ineens in de praktijk.

  *‘Vraag en het is je gegeven.’ 

Jaloezie

17/5/2013

De voorbije week werd ik geconfronteerd met een gevoel waar ik nog niet eerder mee in contact kwam _toch niet op deze manier: jaloezie binnen de liefdesrelatie (van mijn kant). De laatste twee dagen was dat zelfs zo extreem, dat ik er boos voor was op mezelf: hoe onnozel kan je zijn. :-p
Jaloezie kan zich weleens voordoen als je partner bijvoorbeeld naar ander vrouwelijk of mannelijk schoon kijkt, al dan niet van achter een zonnebril. Geheel natuurlijk, iedereen doet het, ikzelf ook. Vanwaar dan die jaloezie?

Van voorbijgaande aard
Ik vertelde mezelf dat jaloezie slechts een gevoel, een idee is en dus van voorbijgaande aard. Het is niet wie ik ben. Ook de voorbije nacht voelde ik nog steeds een vorm van ietwat angstige jaloezie. Ik zocht zelfs een manier, dat was ik toch van plan te doen, om daarmee om te gaan. Nu, vandaag en op dit moment, is dat gek genoeg niet meer nodig. Ik heb uit mezelf gedaan wat nodig was om er voorgoed mee af te rekenen (of toch tot het moment dat mijn feeling-good-vibes weer wat weggeëbd zijn. Dat zal dus iets korter zijn dan voorgoed. :-p) 

Open communicatie
Wat wel helpt, is open communicatie met je partner. Vooraleer je allerlei doemscenario’s begint te bedenken, is het nuttig erover in gesprek te gaan. Door erover te praten, weet je of je met waanideeën rondloopt of niet. Klopt het wel, wat ik mezelf hier aan het wijsmaken ben? Of ben ik hier zelf een plaatje aan het invullen vanuit de ogen van mijn partner zoals ik het zelf niet graag zou hebben? Je eigen gedachten komen in zo’n geval in veruit de meeste gevallen niet overeen met de realiteit. Erover communiceren kan een enorme hulp zijn! ;-) Tegelijk kan je loskomen van het idee dat het van anderen afhangt hoe jij je voelt of gedraagt. Of dat je dat van anderen nodig hebt om je goed te voelen.

Eigenwaarde

Als je jaloers bent, zegt dat ook iets over jezelf: je voelt jezelf niet goed genoeg zoals je bent, je potje met eigenwaarde is niet voor de volle 100% gevuld of je komt niet tegemoet aan een wens van jezelf. Op vlak van relaties gaat het vaak om je eigenwaarde. Over geloven in jezelf. Over weten dat je de wereld waard bent. Dat je helemaal ok bent zoals je bent. Als je jezelf super in je vel voelt, word je niet overvallen door gevoelens van jaloezie. Dan kan je in de plaats daarvan zelfs bewondering tonen. Negatieve emoties krijgen dan helemaal geen vat op jou.
Voel je je echter minder dan anderen, zullen gevoelens van jaloezie sneller de kop opsteken. Ben ik wel goed genoeg? Ziet de ander me nog graag? Gaat ie me in de steek laten? Afwijzen? Je krijgt het door je omgeving gewoon terug gespiegeld. 
Heel vaak gebeurt dit door de mensen die het dichtst bij jou staan of de mensen waarvan je dat het minst verwacht. Je partner gaat bijvoorbeeld de prestaties of het voorkomen van anderen in de verf zetten. Heb jij daar last van, dan mag je er zo goed als zeker van zijn dat je je minder voelt. ('En ik dan?') Vaak door dingen die je meemaakte in je jonge leventje. Dat kan iets heel banaals zijn. Het (willen) voldoen aan de verwachtingen van je ouders of andere volwassenen. We kennen het allemaal wel op een zekere manier.
UIteraard ben je net zoveel waard als gelijk welke andere mens. Eén uitweg hieruit is zoals met alles: niet bij de pakken blijven zitten en actie ondernemen! Zoek iets waar je zelf heel goed in bent of wil worden en ga ervoor! Apprecieer de eigenschappen die je in die anderen ziet die voor jaloezie zorgen ook in jezelf. 

Positief

Uiteraard spelen er ook andere dingen mee. Een gezonde jaloersheid mag er zeker zijn. Het zorgt ervoor dat je op je strepen staat en je niet de kaas van je brood laat eten. In die zin kan een geringe vorm van jaloersheid juist je actie ondersteunen en je zelfvertrouwen een boost geven.

Als het gaat over jaloersheid tegenover anderen op vlak van prestaties of manifestaties, gaat het veelal over een of meerdere eigen dromen die je niet verwerkelijkt ziet. Die ander heeft dit of dat, doet dit of dat en ik wil dat ook, maar kom er niet toe. Je kan het evengoed een vorm van zelfmedelijden noemen. Daar valt wel wat aan te doen.

Herkenning van je emotie

De herkenning van je emotie is al een eerste stap. Een onderliggende emotie bij jaloezie is vaak boosheid en/of frustratie. Boosheid wijst vaak op het niet respecteren van onze eigen grenzen. Het geeft aan waar we anderen over onze grenzen laten gaan: ‘Ik wil eigenlijk niet dat het zo wordt gedaan, maar ja, ‘k zal het dan toch maar toelaten, want anders,…’.

Onderliggende behoefte

Jaloezie en boosheid zijn dus goede indicators voor je eigen ontwikkeling naar meer evenwicht in jezelf. Ze vertellen iets over jezelf. Als je je ervan bewust bent wanneer je boos of gefrustreerd bent, kan je je onderliggende behoefte achterhalen. Eens je dat weet, is de stap klein(er) om er iets aan te veranderen. Give it a try! J

Reactie op artikel in De Morgen: ‘Steeds meer moordende psychopaten in België’

19/12/2013

Geachte heer Vermassen,

Graag zou ik reageren op uw bevindingen omtrent het stijgend aantal psychopaten in België. U meent niet te weten wat de oorzaak hiervan is. Alsook bent u van mening dat de maatschappij hieraan weinig kan doen. Met alle respect.

Welnu, maatschappij staat voor ‘samen-leving’. En samenleving staat voor - ik citeer uit wikipedia:

“Samenleving

Onder een samenleving wordt verstaan een groep mensen die samen een half-gesloten systeem vormen en waarbinnen interactie bestaat tussen de leden die van die groep deel uitmaken. Hoewel de mens ook samenleeft met dieren en dingen, staat het netwerk van relaties tussen mensen centraal. De samenleving is het studieobject par excellence van de sociologie. Afhankelijk van de context kan men het begrip samenleving beperken of uitbreiden van minimaal twee personen tot bijvoorbeeld een gezin, woongemeenschap, stad, staat of de gemeenschap van alle mensen.

Algemeen

Het belangrijkste verschil tussen een samenleving en een groep dieren is dat mensen bewust vorm geven aan hun samenleving. [ … ]  In de opvoeding wordt aan de nieuwe leden van een samenleving duidelijk gemaakt hoe men zich dient te gedragen. Het gaat hierbij om normen, waarden, regels en wetten, die op hun beurt zijn ontstaan met het oog op een zo goed mogelijke, voor alle leden leefbare samenleving.

[ … ] In een ideale maatschappij heersen rechtvaardigheid, vrede en geluk voor alle mensen.  Meestal heeft het ook te maken met de vrijheid van meningsuiting, die vrij breed op te vatten is. [ … ]”  http://nl.wikipedia.org/wiki/Samenleving

Het mag duidelijk zijn dat we met z’n allen samen iets werkelijk kunnen veranderen door de onderlinge relaties te optimaliseren. Daar stuiten we reeds op een item waaraan gewerkt kan worden: relaties. Inzicht in de ontwikkeling van relaties, inzicht in de verschillende manieren waarop mensen communiceren en informatie verwerven, inzicht in het waarom mensen op een bepaalde manier reageren en hoe je daar als buitenstaander mee kan omgaan zonder jezelf daarin te verliezen (denk hierbij bv aan 'pest'gedrag), inzicht in de behoeftes van mensen en hoe deze te vervullen _ van binnenuit en niet van buitenaf. Bovenal – om het even apart te vermelden – is er inzicht nodig in de manier waarop je kinderen (en de nu zogenaamde ‘beschadigde’ volwassenen) hun eigenheid, zelfvertrouwen en positieve zelfbeeld kan laten behouden of terug versterken. Dat zijn zaken die niet worden aangeleerd; niet in het modale gezin en niet op de meeste scholen. Nochtans is dat essentieel voor een gelukkig leven.

Er is in onze maatschappij nog heel wat werk te verrichten met betrekking tot onderwijs, opvoeden en gelukkig samenleven. Het gezin waarin een kind opgroeit legt de basis voor de rest van zijn leven. Als het daar reeds ‘misloopt’, vaak door onwetendheid, is het niet eenvoudig om dat weer recht te trekken. Een kind heeft nestwarmte nodig, een gevoel van veiligheid en geborgenheid, liefdevolle ouders én begeleiders als leerkrachten, onthaalouders,…., vrijheid om zichzelf te ontdekken en te ontwikkelen in zijn eigenheid, grenzen om te kunnen functioneren binnen diens eigen structuur.

Maar al te vaak worden kinderen nu beknot in hun groei. Er worden hen ook opmerkingen naar het hoofd geslingerd (door die vaak onbewust ‘gekwetste’ volwassenen), waardoor hun zelfvertrouwen wordt aangetast en ze zichzelf afsluiten ter bescherming _ met alle gevolgen van dien. En dat enkel en alleen omdat onze gehele samenleving is gebaseerd op systemen, structuren en methodes die vanuit een ‘hogere’ instantie worden opgelegd en waaraan voldaan ‘moet worden’.   

Gevangenissen zullen (op zéér lange termijn) niet meer nodig zijn, evenals onderwijs in de huidige vorm. Vorming in de bovenvermelde zaken, in de werking van eigen lichaam en geest (in de breedst mogelijke zin van het woord), is essentieel voor een blijvende, positieve verandering.

Als maatschappij – en zelfs als individu – kunnen we, naar mijn mening, dus heel wat doen om iets aan de basis te veranderen, zodat ‘remediëren’ in de bijzonder verre toekomst niet meer nodig is.

Met hoogachting,

Leen Lemmens

Leef en geniet!

2/1/2013

Tja, wat wil dat eigenlijk zeggen, leef en geniet? Van jongs af aan worden we gestimuleerd om te doen wat anderen ons zeggen en je eigen vreugdjes te verdringen. Als je nog een baby bent, hebben ouders vaak graag dat je snel kan praten, zodat ze beter begrijpen wat je wil zeggen. Als je eenmaal kan praten, hebben ze misschien liever dat je eens wat meer je mond houdt. Je hebt nog eerst uit te vissen hoe je in elkaar zit, wie je bent, wat al die gekke gevoelens en emoties met je doen en hoe je omgeving erop reageert. Vaak krijg je niet de kans om je gevoelens volledig te doorleven en te beleven, omdat het ‘zo niet hoort’.
 

Nog voor je 6 bent, ben je al helemaal geconditioneerd en doe je vooral wat anderen van je verwachten. Erg eigenlijk. Denk maar eens aan een kindje dat huilt of boos is. Wat is vaak de reactie? ‘Maar je moet toch niet boos zijn. Da’s voor niks nodig.’ Of ‘Je moet zo flauw niet doen. Doe die tranen maar rap weg!’ Ook in onze eigen ontdekkingstochten worden we vaak als kind afgeremd. Pas op voor dit! Pas op voor dat! Wees voorzichtig! Maak je kleren niet vuil! Zit netjes op je stoel met je voeten voor je en een rechte rug! Jij draagt die kleren, want anders… Wij als volwassenen hebben al die ervaringen reeds in onze rugzak zitten, kinderen niet. Door hen te overladen met onze eigen angsten (Je gaat daar niet op, want je kan vallen...!), ontnemen we hen de ervaring. En net dié ervaring hebben ze nodig om te achterhalen waar ze op moeten letten, om hun eigen grenzen te verleggen, om het volgende keer anders en beter te kunnen doen. 

 

Onlangs had ik enórm veel zin om, bij pakweg 10°C, met mijn blote voeten door strandzand en zeewater te badderen. Ineens komen er allerlei gedachten je hoofd binnen. Zo van: ‘ja maar, ’t is daar te koud voor’ of ‘wat zullen de anderen zeggen’ of ‘dan krijg je een verkoudheid’. Die ja maars werden snel opgeborgen en ik ging ervoor. Volg je hart is het motto! Volg dat gevoel, dat idee waar je zo blij van wordt!
 

Schoenen en kousen uit, broekspijpen opgerold en go! Hééééérlijk! Genoten dat ik heb! Samen met mijn kinderen. Zij waren eerst verbaasd. Mag die kousenbroek echt uit? Mogen we met onze voeten in het water? Mogen we echt door het zand rollen? Maar dan hangt de auto vol zand en dan…. Niet ja maren, spelen! Daarna keren we ons ’t binnenste buiten en schudden we al het zand eruit. Géén zand in de wagen, géén zand in de schoenen. Wel goed naar je lijf luisteren en op tijd terug in je kleren, zodat je de afkoeling voor bent. Wij hebben genoten, genoten, genoten, radslagjes gemaakt, zandengeltjes, strandtekeningen, even met de voeten in het water, véél rondgelopen en tikkertje gespeeld en bovenal, gelachen! Even weer kind zijn en genieten van de kleine dingen! Waarom zou je het laten?
 

Veel voorbijgangers keken ons aan met een verschillende uitdrukking. Sommigen hadden duidelijk hun bedenkingen bij zo’n zotte plannen. Anderen ontnamen hun kinderen (en zichzelf) de vreugde en het plezier _ hoewel ze er zin in hadden en er om vroegen _ omwille van de gekende redenen: te koud, zand in de schoenen en de auto. Dat is duidelijk je ego dat je voor het lapje wil houden.

Wij hebben alvast genoten als kinderen en daarbij héél veel energie opgedaan. Wat anderen ook zeggen, wat de ‘ja maars’ in je hoofd ook beweren, je hart heeft altijd gelijk! Zoals ze zeggen: blijf bij je eerste gedacht, go with the joy en leef!

Frustratie ombuigen in actie

16/02/2013

Mensen die heel erg aan zichzelf aan het werken zijn of bezig zijn met dichter tot zichzelf te komen, komen vaak op een punt dat frustratie niet ver te zoeken is. Je ont-dekt allerlei zaken, zowel over jezelf als over je naasten. Je gaat dingen ‘zien’, die anderen niet onmiddellijk zien. Dat kan zeer frustrerend zijn.

Via familieopstellingen of middels eigen observatie binnen familiekringen kom je zaken te weten, begin je patronen te zien die in verschillende relaties spelen, zie je dingen die van generatie op generatie worden doorgegeven, zo ook aan je eigen kinderen als je die hebt. Ook dat kan zeer frustrerend zijn. Je wéét en ziet wat er aan het gebeuren is, soms weet je ook wat je eraan moet doen, maar lukt het je niet. Hoe meer je te weten komt, hoe meer je wil veranderen. En daar wringt vaak het schoentje. Je bent zo druk bezig met de dingen te willen veranderen en iedereen te vertellen over wat je allemaal wil veranderen, dat er helemaal niets veranderd. Het enige dat er gebeurt, is je frustratie die groeit en daarmee ook je ongelukkig zijn. Als je alles wil veranderen, omdat alles anders en beter kan, kan je niet meer genieten van de dingen zoals ze nu zijn. Je ziet niet meer het moois in elk persoon, in elke situatie, in elk geschenk. Je ziet enkel nog dingen die je anders wil, niets is nog goed. Dat is niet erg fijn leven. Leer ook te genieten van wat je wél hebt, van de weg die je reeds aflegde, van wat je reeds allemaal bereikt hebt. En wees er dankbaar voor. 

 

Onderneem actie Een zeer gekende uitspraak van Gandhi luidt als volgt: ‘Be the change you wish to see in the world.’ Enkel praten over de dingen die je zo graag wil veranderen, heeft, zoals gezegd, geen enkel nut (behalve in den beginne). Wil je werkelijk dat er iets verandert in jouw omgeving en in de wereld, dan zal je zelf eerst actie moeten ondernemen. Uiteraard wil je héél véél dingen veranderen en liefst nu meteen en dat vraagt tijd; vaak meer dan je zou willen.

Schrijf je wensen op
Wat je kan doen om al die veranderingen ook te realiseren, is al eens te beginnen met al je droomwensen op te schrijven. Twee vragen die je daarbij kunnen helpen, zijn: Hoe wil jij anders zijn? En wat zou je anders willen? Vermits je niet al die dromen in één keer kan realiseren _ Rome is naar 't schijnt ook niet op één dag gebouwd _ zal je moeten kiezen. Eén voor één en stap voor stap. 

 

Kies
Uit je lange wensenlijst kies je maximum drie items die voor jou op dit moment van groot belang zijn of die voor jou de basis vormen voor een beter en gelukkiger leven. Beter nog is er slechts één te kiezen, omdat je je dan volledig kan focussen op dat ene project. Meerdere projecten tegelijk opstarten kan ook, maar het zal je uiteindelijk meer tijd kosten om het rond te krijgen. Het zal ook je doorzettingsvermogen testen, omdat je einddoel verder ligt dan wanneer je met slechts één project bezig bent. Ben je echter goed in focussen? Ga je gang met drie items tegelijk.

 

Focus
Focus dus best op één nieuw project waar jij de komende week aan zal werken. Spit het idee helemaal uit. Wat moet je doen om deze verandering door te voeren? Wat heb je nodig? Welke vaardigheden zijn nodig en zal je mogelijk moeten bijleren? Wie kan je helpen? Maak een schema of stappenplan en werk puntje per puntje af. Zéér belangrijk: maak het af! Doe je dat niet, dan beleef je geen suc6ervaring, krijgt je zelfvertrouwen een knauw en kost het je heel wat meer moeite om het op een later tijdstip toch af te werken.

Beloon jezelf en geniet
Heb je dit projectje afgerond én je past het toe of je hebt het getoond aan wie het getoond moest worden, beloon jezelf dan met iets leuks. Geniet ook van wat je verwezenlijkt hebt! Klaar voor project twee. Zo werk je alvast je drie belangrijkste items af. Als je zelf dingen verandert, (zelfs al is dat enkel het idee over iets) zal je zien dat de dingen rondom jou mee veranderen. Heerlijk toch?!