Ik speel zo nu en dan weleens met de lotto of koop wel eens een krasbiljetje. Niet dat dat om de haverklap is, eerder sporadisch. Dat deed ik vroeger hélemaal nóóit! Ik had er mijn idee over, was er eigenlijk ook helemaal niet mee bezig en ik vond het ook gewoon niet nodig. Er zijn ontzettend veel manieren om in overvloed te leven en jezelf van alles te voorzien waar je naar verlangt. Dankbaarheid en vreugde in jezelf voelen zijn een schat van onschatbare waarde op zich.
En ja, ik won weleens iets, gaande van €1 tot de voorbije week €6,5, via de computer van de plaatselijke krantenwinkel. (Dat is trouwens niet te vergelijken met wat ik gewoon op straat reeds vond.)
Is dat wel slim, zo via de computer? Dan kan je toch niet zelf kiezen? Kan dat niet beter manueel, zodat je zelf je nummers kan kiezen? Vragen die door mijn hoofd gingen omdat ik het niet eerder op deze manier deed en waar ik eigenlijk wel een antwoord op kan geven, voor mezelf. Het hangt ervan af waar je je intentie legt en vooral of je verbonden bent met het gevóel van een eventuele winst. Als je enkel vanuit je hoofd speelt met het idee 'ik wil de lotto winnen', maar jezelf los voelt van enig resultaat, spelen om te spelen dus eigenlijk, of je gewoon op goed geluk speelt zonder enige vorm van 'verbintenis', is de kans kleiner. Hoewel, je kan inderdaad op goed geluk spelen én bovendien ook nog eens geluk hébben. Je kan ook naar winst toewerken, op verschillende manieren. En dat is spelen met energie, met je gedachten en gevoelens en je intentie. En dat is best leuk en boeiend. Weet alleen, als je speelt: wees je er bewust van dat het om je portemonnee gaat, jóuw portemonnee, dat je het niet vanuit puur winstbejag gaat doen omdat je vb naar jouw idee onvoldoende centen hebt. Wees je ervan bewust dat je geld uitgeeft en als je je centen nodig hebt, je er ook op let dat je weet wat er op je rekening staat, je zelf nog voldoende hebt om te eten en jezelf en eventuele mede-huisgenoten te verzorgen en onderhouden.
Nu speel ik dus opnieuw. Met het idee in het achterhoofd dat je hersenen niet kunnen onderscheiden of een gebeurtenis wérkelijk plaatsvindt of je je het alleen maar verbeeld (terwijl je geassocieerd bent met het daarbij voor jouw passende gevoel van bijvoorbeeld euforie, geluk in het moment,...), kweek ik hetzelfde gevoel van 'overwinning en geluk' bij trekkingen waarbij ik een kleinigheid of niets win. Je houdt jezelf dus eigenlijk voor de gek door te doen alsof je wél winnaar bent van een stevig bedrag.
Je kan ook spelen vanuit een gevoel en intentie van vreugde, geluk en vanzelfsprekendheid waarbij dit gevoel bijna verankerd lijkt in je lichaam. Geen vaag gevoel dus, maar duidelijk bepaald. Ook het visualiseren van grote sommen geld die naar je toestromen kan helpen, los van je beperkende overtuigingen. Daarbij is het dan wel nodig dat je je eigen energetische trilling, je energielevel en eigenlijk je gevoel van gelukkig zijn en vreugde ervaren verhoogt. Zelfs mét alle onderhuidse 'shit' _ mocht je die (nog) hebben, waar je je al dan niet bewust van bent of die je gewoon zelf bewust of onbewust aanmaakt _ kan je intens gelukkig zijn en op een 'hoog bewustzijns- en creatieniveau' vertoeven. Het is mogelijk en dat weet ik met absolute zekerheid, omdat ik uit ervaring spreek. En eigenlijk is er maar shit, omdat jet het shit laat wezen. Nee, het is er werkelijk, pijn en verdriet en afzien en dergelijke. De manier waarop je ermee omgaat en de dingen al dan niet naar je hand zet, bepalen mee je richting, je gezondheid en hoe diep je al dan niet gaat. Je kan je eigen miserie in stand houden, verergeren, verdiepen, uitputten óf je kan, op dezelfde manier als je je miserie in stand houdt, jezelf opwerken naar gezondheid, vreugde en geluk. En dat is opnieuw gelijkaardig aan de manier waarop je met geld en kansspelen kan omgaan.
Overigens weet ik vaak zelf al of ik een winnend krasbiljet in handen heb of niet (nadat ik het gekocht heb). Hm. Misschien is het een idee om eens te vragen om zélf, op basis van gevoel en/of intuïtie (want daar valt naar mijn idee en ervaring wel onderscheid in te maken) een biljetje te kiezen. Dat zou nog eens een leuk spelletje zijn. > <
zondag 23 december 2018
zondag 16 december 2018
Always believe...
Always believe in yourself
Shine a light from your highest dreams
Keep your Inner Child
Alive
woensdag 31 oktober 2018
Blijven hangen in een situatie of emotie of handelen vanuit het moment
We hebben als mensen vaak de neiging om te blijven hangen in een
omstandigheid of iets dat is voorgevallen. Als je bijvoorbeeld ruzie hebt gehad
met een vriend of vriendin, wil je misschien nadien opnieuw afspreken en dan
bedenk je misschien 'Ha ja, we hadden ruzie, dat is waar, pff, laat maar
al'.
Door te vertrekken
vanuit het idee dat je ruzie had, ga je geheel anders reageren, je anders
gedragen en je anders uiten. Terwijl, als je het laat zijn voor wat het
is, je doet verder met je eigen activiteiten en je bent weer helemaal
happy in the moment en je vertrekt van daaruit, dan leg je contact
vanuit goesting. Het gegeven dat er even een woordenwisseling is geweest, wordt
dan zó klein, dat je het met een armbeweging wegzwaait.
Het verschil is, een
omstandigheid, het woord zegt het zelf, is iets wat om je heen gebeurt of
gebeurd is. Dat is niet wie jij bent. Het is buiten jou om gebeurd en jij bent
betrokken. De situatie staat los van jouw innerlijke vreugde. Vertrek je vanuit
de situatie die zich heeft voorgedaan, met alle emotie die erbij hoort, dan
vereenzelvig je je met de situatie, je wordt er een geheel mee en je kan jezelf
er niet van loskoppelen. Je hebt het je eigen gemaakt, deel van jou, wat het
moeilijker maakt om er afstand van te nemen en het van buitenaf op een
objectieve manier te benaderen. Het is gekleurd vanuit jouw emotionele of
mentale ervaringsbril.
Het 'blijven hangen' of
'blijven plakken' aan emotie en drama in een bepaalde situatie, zal
gemakkelijker gebeuren als het iets bij je aangeraakt heeft waar je al eerder
in je leven mee geconfronteerd bent geweest en wat je als minder aangenaam hebt
ervaren. Er zijn van die kanjers die daar onmiddellijk komaf mee kunnen maken
en op zich is dat helemaal niet moeilijk. Vaak merk je het zelf wel wanneer je
anders handelt dan je zou willen of wat je zou moeten doen om het voor jou weer
te laten kloppen.
Je kan elk moment opnieuw
kiezen en opnieuw handelen. Wat geweest is, is voorbij. Vertrekkende vanuit het
moment zelf en met het idee en het gevoel van hoe je het wél graag ziet.
Natuurlijk, wat voor de één een
kleinigheidje is, is voor de ander een belangrijk iets en andersom. Dat maakt
dat een ander gemakkelijk over jouw belangrijkere en misschien moeilijkere
puntjes heen walst, terwijl jij daar wel uitgebreid en diep op wil ingaan tot
het voor jou in orde is. En ook omgekeerd kom je zeker en vast wel zo'n
situaties tegen.
Begrip voor elkaars behoeften
en noden is mooi, maar verlies jezelf er niet in. Sommige dingen doe je beter
samen, voor andere dingen geef je de ander beter de ruimte om het zelf uit te
zoeken en voor zichzelf op te lossen.
Je kan elkaar inspireren en
ondersteunen, maar als je dat doet vanuit je eigen gekleurde bril en vanuit wat
jijzelf op dat moment het best lijkt voor die persoon, dan sla je de bal
hoogstwaarschijnlijk mis. Dat wat jij als oplossing ziet, is meestal niet wat
die ander wil, wenst, verwacht of verlangt.
Een luisterend oor is vaak al
voldoende. Goed luisteren naar wat gezegd en niet gezegd wordt, terugkoppelen
van het eigen verhaal en de juiste vragen stellen met betrekking tot de ander
(en niet wat je er zelf van maakt), kunnen een heel verschil maken. Als die
ander dat wenst uiteraard.
Je kan het altijd vragen wat de
ander wenst: gewoon luisteren, advies, ondersteuning, jouw kijk op de situatie,
samen brainstormen,... Als je bijvoorbeeld met kritiek komt _
wat gewoon je eigen mening kan zijn, maar misschien geheel anders overkomt bij
de ander als die enkel een luisterend oor nodig heeft _ dan voelt die zich
mogelijk niet begrepen en ook niet meer 'veilig' om zijn verhaal te komen doen.
Er komt immers toch alleen kritiek op...
Een goede communicatie en duidelijkheid
over de wensen van alle partijen kunnen een wereld van verschil maken. En amai,
ik ben stevig afgedwaald van mijn onderwerp. :-p Maar ça va, da's goed, kan ik
hier stoppen. Tschüss!
maandag 29 oktober 2018
Geven zonder na te denken, naïef?
Ken jij dat, het gevoel dat je gewoon iets doet, vanuit het niets, zonder er bij stil te staan of na te denken en er achteraf op gewezen worden dat dat ofwel 'woooow' was, ofwel crazy naïef?
Ik heb het al enkele keren voorgehad en ik zou het zo opnieuw doen! 'Laten gebeuren' moet ik eigenlijk zeggen in geval van het laatste voorbeeld...
Ooit kwam ik de cinemazaal uit met mijn gezin. We hadden net een Disneyfilm gezien geloof ik. 'k Heb geen idee meer welke film het was, kan ook een actiefilm geweest zijn met heroïsche afloop ofzo, maar ik was achteraf helemaal in de eindsfeer van de film, een beetje euforisch zeg maar. Als ik zo opga of me laat meevoeren in vreugdevolle dingen, gebeurt er iets. Het is niet dat het van diep binnenuit komt, het is eerder een bepaalde 'sfeer' die mijn stemmingsniveau de hoogte in drijft. Het gevolg daarvan is, dat het denken, het afremmende en blokkerende denken, helemaal verdwijnt. Je leeft als het ware weer als met de ogen van een kind, met wel het besef dat je een volwassene bent.
Even verderop zat een straatmuzikant muziek te spelen. Mijn gezinsleden waren al een eindje verderop, maar ik bleef toch even hangen. Meestal ben ik wel joviaal naar deze mensen toe en geef ik hen iets. Nu had ik echter enkel een briefje van €10 in de pocket, wat ik nog nooit eerder had gegeven aan een muzikant op straat. (Wel al andere gulle giften gedaan, maar dus niet in deze vorm.) Vanuit mijn vreugdevolle euforische stemming zou ik dat briefje zó weggegeven hebben met een voldaan en verheugd gevoel als gevolg, ware het niet dat mijn denken er op dat moment als spelbreker tussenbeide kwam ('Ja maar, dat gaat DIE nooit goed vinden en ik ga ervoor berispt worden.' Een reactie vanuit een kindervaring die maakt dat ik niet mijn vreugde volg vanuit de angst iets naar mijn kop te krijgen. Mijn hoofd. Als ik in ander gezelschap had geweest of enkel met mezelf, had ik het mogelijk wel gewoon gedaan, maar hoe dat precies zit ga ik hier niet verder uitleggen.)
Zo uitgebreid ging het uiteraard niet door mijn hoofd. Feit is wel dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan, omwille van een bepaalde gedachte. Achteraf heb je dan spijt en voel je je mogelijk teleurgesteld. Ik liet het echter lichtjes over me heen gaan en bewaarde het toch als een mooie en leerrijke herinnering met een zekere belofte aan mezelf: mocht ik hem ooit nog eens tegenkomen én herkennen, dan maak ik het goed. :-)
Onlangs was ik op de Gentse feesten en keerde 's avonds huiswaarts. In de ondergrondse parking ging ik op zoek naar een betaalautomaat. Komt er een kerel naar me toe gelopen met de vraag of ik een automaat weet. We lopen samen tot daar en doen ondertussen een babbeltje. We schuiven aan. Voor ons staat nog een dame en daarvoor staat er een meisje te worstelen met het machien ('de machine' zo je wil). Er wil iets niet lukken en ze is er zichtbaar door geambeteerd. Ineens flapt ze eruit zonder boe of ba: 'Heeft er iemand een euro voor mij? kHeb nog een euro tekort.' Zoiets in dien aard.
Blijkbaar was ik in goed gezelschap, want het maakte dat ik een gelijkaardig iets voorhad als hierboven, maar dan zonder een reactie vanuit een of andere kindervaring.
Een bepaald gevoel overheerste bij me, niet zozeer dat euforische zoals in bovenstaande situatie. Het was een zekere leegte, een zijnsvorm waarin het denken helemaal niet aanwezig is. Je zou het overgave kunnen noemen, hoewel woorden nooit helemaal kunnen omvatten wat je ervaart. Zonder ook maar enig acht te slaan op de situatie, de gebruikte woorden en de houding van de jongedame, open ik mijn portemonnee en geef haar die euro. Ze betaalt en keert zonder nog één woord richting haar auto.
De man in mijn gezelschap staat perplex. Hij vind het kennelijk verbazingwekkend en verbluffend dat iemand gewoon geld geeft, en dan nog wel aan iemand die niet eens alsjeblief en dankjewel gebruikt?!?! Iets van mijn overgavegevoel blijft ook nu nog aanwezig. Alleen begin ik er nu even bij stil te staan en kijk ook naar de andere mensen in de rij, laat mijn radertjes werken en zie het plaatje.
Als ik als de doorsnee denkende mens had staan aanschuiven in de rij vanuit het idee, ieder voor zich, ieder zijn geld, trek je plan, los het zelf maar op, ik moet er ook voor werken,... (en die houding ken ik ook hoor), dan had het waarschijnlijk anders uitgedraaid. Misschien had ik uiteindelijk die euro ook wel gegeven, of niet (acht slaande op de mensen achter mij en mijn idee over hun verwachtingen) maar dan toch vanuit een geheel andere gevoels- of gedachte-ervaring.
Hoe ik aan dat bijzondere gevoel kwam? Het was er gewoon. Wat er zeker toe heeft bijgedragen is dat ik voordien gedanst had, wat sowieso al serotonine - het zogenaamde gelukshormoon - vrijmaakt in mijn brein, gezien ik enorm kan genieten van dans en beweging. Ook het in contact zijn met andere mensen, het juiste gezelschap doet er vaak ook toe en je eigen innerlijke houding, intenties, eerdere ervaringen en het al dan niet aanwezig zijn in het moment. Als je elders zit met je gedachten, reageer je sowieso al anders.
Bij deze kan ik ook meedelen dat ik tijdens dit schrijven nog eens helemaal in mijn verhaal zat en alles rondom even verdween. Een heerlijke hypnose. Een geheel andere ervaring dan wanneer je schrijft om te schrijven, om vb iets van je af te schrijven, als opdracht, vanuit een mentale dwang, een moeten van jezelf of met het volledige besef van de realiteit van alledag en je voelsprieten ook nog gericht op andere activiteiten en aanwezigen. Het kan óók heel plezierig zijn, het schrijven vanuit een enthousiasme en betrokken in je verhaal, geconcentreerd in het eigenste moment én tegelijk je bewust zijn van je omgeving en andere factoren. Maar dat is een ander verhaal.
Ik heb het al enkele keren voorgehad en ik zou het zo opnieuw doen! 'Laten gebeuren' moet ik eigenlijk zeggen in geval van het laatste voorbeeld...
Ooit kwam ik de cinemazaal uit met mijn gezin. We hadden net een Disneyfilm gezien geloof ik. 'k Heb geen idee meer welke film het was, kan ook een actiefilm geweest zijn met heroïsche afloop ofzo, maar ik was achteraf helemaal in de eindsfeer van de film, een beetje euforisch zeg maar. Als ik zo opga of me laat meevoeren in vreugdevolle dingen, gebeurt er iets. Het is niet dat het van diep binnenuit komt, het is eerder een bepaalde 'sfeer' die mijn stemmingsniveau de hoogte in drijft. Het gevolg daarvan is, dat het denken, het afremmende en blokkerende denken, helemaal verdwijnt. Je leeft als het ware weer als met de ogen van een kind, met wel het besef dat je een volwassene bent.
Even verderop zat een straatmuzikant muziek te spelen. Mijn gezinsleden waren al een eindje verderop, maar ik bleef toch even hangen. Meestal ben ik wel joviaal naar deze mensen toe en geef ik hen iets. Nu had ik echter enkel een briefje van €10 in de pocket, wat ik nog nooit eerder had gegeven aan een muzikant op straat. (Wel al andere gulle giften gedaan, maar dus niet in deze vorm.) Vanuit mijn vreugdevolle euforische stemming zou ik dat briefje zó weggegeven hebben met een voldaan en verheugd gevoel als gevolg, ware het niet dat mijn denken er op dat moment als spelbreker tussenbeide kwam ('Ja maar, dat gaat DIE nooit goed vinden en ik ga ervoor berispt worden.' Een reactie vanuit een kindervaring die maakt dat ik niet mijn vreugde volg vanuit de angst iets naar mijn kop te krijgen. Mijn hoofd. Als ik in ander gezelschap had geweest of enkel met mezelf, had ik het mogelijk wel gewoon gedaan, maar hoe dat precies zit ga ik hier niet verder uitleggen.)
Zo uitgebreid ging het uiteraard niet door mijn hoofd. Feit is wel dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan, omwille van een bepaalde gedachte. Achteraf heb je dan spijt en voel je je mogelijk teleurgesteld. Ik liet het echter lichtjes over me heen gaan en bewaarde het toch als een mooie en leerrijke herinnering met een zekere belofte aan mezelf: mocht ik hem ooit nog eens tegenkomen én herkennen, dan maak ik het goed. :-)
Onlangs was ik op de Gentse feesten en keerde 's avonds huiswaarts. In de ondergrondse parking ging ik op zoek naar een betaalautomaat. Komt er een kerel naar me toe gelopen met de vraag of ik een automaat weet. We lopen samen tot daar en doen ondertussen een babbeltje. We schuiven aan. Voor ons staat nog een dame en daarvoor staat er een meisje te worstelen met het machien ('de machine' zo je wil). Er wil iets niet lukken en ze is er zichtbaar door geambeteerd. Ineens flapt ze eruit zonder boe of ba: 'Heeft er iemand een euro voor mij? kHeb nog een euro tekort.' Zoiets in dien aard.
Blijkbaar was ik in goed gezelschap, want het maakte dat ik een gelijkaardig iets voorhad als hierboven, maar dan zonder een reactie vanuit een of andere kindervaring.
Een bepaald gevoel overheerste bij me, niet zozeer dat euforische zoals in bovenstaande situatie. Het was een zekere leegte, een zijnsvorm waarin het denken helemaal niet aanwezig is. Je zou het overgave kunnen noemen, hoewel woorden nooit helemaal kunnen omvatten wat je ervaart. Zonder ook maar enig acht te slaan op de situatie, de gebruikte woorden en de houding van de jongedame, open ik mijn portemonnee en geef haar die euro. Ze betaalt en keert zonder nog één woord richting haar auto.
De man in mijn gezelschap staat perplex. Hij vind het kennelijk verbazingwekkend en verbluffend dat iemand gewoon geld geeft, en dan nog wel aan iemand die niet eens alsjeblief en dankjewel gebruikt?!?! Iets van mijn overgavegevoel blijft ook nu nog aanwezig. Alleen begin ik er nu even bij stil te staan en kijk ook naar de andere mensen in de rij, laat mijn radertjes werken en zie het plaatje.
Als ik als de doorsnee denkende mens had staan aanschuiven in de rij vanuit het idee, ieder voor zich, ieder zijn geld, trek je plan, los het zelf maar op, ik moet er ook voor werken,... (en die houding ken ik ook hoor), dan had het waarschijnlijk anders uitgedraaid. Misschien had ik uiteindelijk die euro ook wel gegeven, of niet (acht slaande op de mensen achter mij en mijn idee over hun verwachtingen) maar dan toch vanuit een geheel andere gevoels- of gedachte-ervaring.
Hoe ik aan dat bijzondere gevoel kwam? Het was er gewoon. Wat er zeker toe heeft bijgedragen is dat ik voordien gedanst had, wat sowieso al serotonine - het zogenaamde gelukshormoon - vrijmaakt in mijn brein, gezien ik enorm kan genieten van dans en beweging. Ook het in contact zijn met andere mensen, het juiste gezelschap doet er vaak ook toe en je eigen innerlijke houding, intenties, eerdere ervaringen en het al dan niet aanwezig zijn in het moment. Als je elders zit met je gedachten, reageer je sowieso al anders.
Bij deze kan ik ook meedelen dat ik tijdens dit schrijven nog eens helemaal in mijn verhaal zat en alles rondom even verdween. Een heerlijke hypnose. Een geheel andere ervaring dan wanneer je schrijft om te schrijven, om vb iets van je af te schrijven, als opdracht, vanuit een mentale dwang, een moeten van jezelf of met het volledige besef van de realiteit van alledag en je voelsprieten ook nog gericht op andere activiteiten en aanwezigen. Het kan óók heel plezierig zijn, het schrijven vanuit een enthousiasme en betrokken in je verhaal, geconcentreerd in het eigenste moment én tegelijk je bewust zijn van je omgeving en andere factoren. Maar dat is een ander verhaal.
vrijdag 21 september 2018
De immense mogelijkheden en rijkheid van het leven, algemeen
Wij weten als mensen zó bijzonder weinig. Wat ik zelf aan mogelijkheden reeds heb mogen ervaren is immens. En dat was bij mijn weten nog maar een peulenschil...
De geneeskunde zoals we die nu kennen, zowel de reguliere als de oosterse en andere alternatieve geneeswijzen, bundelen al onnoemelijk veel wijsheden en kennis. De samenhang van onze organen, hoe ze op elkaar zijn afgestemd en op elkaar inspelen, het energetisch, mentaal, emotioneel en fysieke lichaam die op elkaar inwerken, lichaam en geest, ziel, bewustzijn en onderbewustzijn, de uitwisseling met andere mensen rondom ons, óók op energetisch vlak - en dat wordt stevig onderschat, voeding, celgeheugen, atomen in alles wat bestaat,... Om nog maar te zwijgen over de natuurwetten, energetische cycli en bewegingen van de aarde ('kzal het maar zo noemen...) en in een mensenleven, oerkrachten, miserie en succes die op dezelfde manier verkregen kunnen worden, quantumfysica...
De mogelijkheid om elke onbalans in het lichaam te genezen of herstellen (zelfs weer zonder bril gaan kijken als je een bril draagt - als je dat wil natuurlijk) met het zelfgenezend vermogen van het lichaam en de geest, zelf de richting in je leven te sturen, je lichaam te programmeren en herprogrammeren, celvernieuwing, lichaamsverjonging (chronologische leeftijd en biologische leeftijd), situaties beïnvloeden en naar je hand zetten waarbij iedereen 'winnaar' is door je eigen energie te verhogen, anders te communiceren, je innerlijke houding te veranderen en inspiratie en intuïtie te benutten, groepen begeleiden naar een samenwerking als een geoliede machine, je prestaties naar ongekende hoogten te tillen,...
Een mens is tot zoveel meer in staat dan er nu vaak 'geloofd' wordt. En daar begint het vaak al mee. Dat waarin je geloofd... Ik geloof dat ik een dt-'fout' maakte. :D En ik geloof dat, omdat we het zo geleerd hebben. Dat is gewoon wat we als standaard invoeren om de communicatie te optimaliseren uiteraard.
Kinderen, en ook volwassenen, worden vaak (zeker niet altijd) zóóó massaal beknot in hun ontwikkeling door wat we als 'ouderen' hen opleggen, van hen verwachten en hoe we hen in een bepaalde richting sturen. (Gelukkig komt daar stilaan verandering in.) Terwijl het eigen lichaam en de eigen-wijsheid vaak zelf aan ontwikkeling doen en weten wat geleerd wil worden en op welke manier. Mja, dat maakt het boeiend natuurlijk he, al die verschillende zijnswijzen...
Het is fijn als we elkaar kunnen begeleiden en ondersteunen in onze ontwikkeling, ons potentieel kunnen ontplooien en aan ieder de kans kunnen geven zijn visie te delen in plaats van het de kop in te drukken. Ieder zijn waarheid. Ook in kleuter- en lager onderwijs. We gaan steeds uit van een 'standaardnorm' en toetsen daar al de rest op af. Alles is in volle verandering, dus laat die normen ook maar mee veranderen. Niet vertrekken vanuit 'wat altijd zo is geweest' en daarop verder bouwen, maar kijken naar wat komt, wat de mogelijkheden en groeikansen zijn en van daaruit vertrekken om in die richting te bewegen. De mogelijkheden van elke mens, niet volgens wat de boekjes zeggen en wat is opgelegd, maar volgens hoe die mens zelf in elkaar steekt.
Leven is boeiend, leerrijk, verdomd pijnlijk soms ook... that's part of the game right. Let's move on!
De geneeskunde zoals we die nu kennen, zowel de reguliere als de oosterse en andere alternatieve geneeswijzen, bundelen al onnoemelijk veel wijsheden en kennis. De samenhang van onze organen, hoe ze op elkaar zijn afgestemd en op elkaar inspelen, het energetisch, mentaal, emotioneel en fysieke lichaam die op elkaar inwerken, lichaam en geest, ziel, bewustzijn en onderbewustzijn, de uitwisseling met andere mensen rondom ons, óók op energetisch vlak - en dat wordt stevig onderschat, voeding, celgeheugen, atomen in alles wat bestaat,... Om nog maar te zwijgen over de natuurwetten, energetische cycli en bewegingen van de aarde ('kzal het maar zo noemen...) en in een mensenleven, oerkrachten, miserie en succes die op dezelfde manier verkregen kunnen worden, quantumfysica...
De mogelijkheid om elke onbalans in het lichaam te genezen of herstellen (zelfs weer zonder bril gaan kijken als je een bril draagt - als je dat wil natuurlijk) met het zelfgenezend vermogen van het lichaam en de geest, zelf de richting in je leven te sturen, je lichaam te programmeren en herprogrammeren, celvernieuwing, lichaamsverjonging (chronologische leeftijd en biologische leeftijd), situaties beïnvloeden en naar je hand zetten waarbij iedereen 'winnaar' is door je eigen energie te verhogen, anders te communiceren, je innerlijke houding te veranderen en inspiratie en intuïtie te benutten, groepen begeleiden naar een samenwerking als een geoliede machine, je prestaties naar ongekende hoogten te tillen,...
Een mens is tot zoveel meer in staat dan er nu vaak 'geloofd' wordt. En daar begint het vaak al mee. Dat waarin je geloofd... Ik geloof dat ik een dt-'fout' maakte. :D En ik geloof dat, omdat we het zo geleerd hebben. Dat is gewoon wat we als standaard invoeren om de communicatie te optimaliseren uiteraard.
Kinderen, en ook volwassenen, worden vaak (zeker niet altijd) zóóó massaal beknot in hun ontwikkeling door wat we als 'ouderen' hen opleggen, van hen verwachten en hoe we hen in een bepaalde richting sturen. (Gelukkig komt daar stilaan verandering in.) Terwijl het eigen lichaam en de eigen-wijsheid vaak zelf aan ontwikkeling doen en weten wat geleerd wil worden en op welke manier. Mja, dat maakt het boeiend natuurlijk he, al die verschillende zijnswijzen...
Het is fijn als we elkaar kunnen begeleiden en ondersteunen in onze ontwikkeling, ons potentieel kunnen ontplooien en aan ieder de kans kunnen geven zijn visie te delen in plaats van het de kop in te drukken. Ieder zijn waarheid. Ook in kleuter- en lager onderwijs. We gaan steeds uit van een 'standaardnorm' en toetsen daar al de rest op af. Alles is in volle verandering, dus laat die normen ook maar mee veranderen. Niet vertrekken vanuit 'wat altijd zo is geweest' en daarop verder bouwen, maar kijken naar wat komt, wat de mogelijkheden en groeikansen zijn en van daaruit vertrekken om in die richting te bewegen. De mogelijkheden van elke mens, niet volgens wat de boekjes zeggen en wat is opgelegd, maar volgens hoe die mens zelf in elkaar steekt.
Leven is boeiend, leerrijk, verdomd pijnlijk soms ook... that's part of the game right. Let's move on!
zondag 16 september 2018
zondag 9 september 2018
Dansen, levensenergie, gezondheid en ziekte
DANSEN!
I love to dance, I really really love it so much... <3
Ik heb altijd al wel iets met dansen gehad. 't Is te zeggen. Als kind danste ik al graag en kon ik uitermate genieten van de kringdansjes met ma en broers en zussen. Als we er dan nog bij konden zingen was het geluk nog groter. Ik voelde me als kleuter ook best in mijn sas op een podium, zowel voor toneeltjes als voor dans. Na mijn hogeschoolstudies heb ik altijd graag willen dansen en het gelaten omwille van iets buiten mezelf - en dus eigenlijk ook in mezelf... Hoe dom kan je zijn? Hahaha. :-p
Dansen DOE je gewoon, waar je ook bent! Vanuit jezelf, met je eigen lijf, in je eigen stijl, ook al is dat geen stijl, het is de jouwe! Als je er plezier en vreugde aan beleeft, waarom zou je het dan in wiens naam dan ook laten!?! Omdat de mensen kijken? Laat ze! Er gaat NIEMAND een scheef woord zeggen over het feit dat je op straat danst op het moment dat jij er zelf van aan het genieten bent! Ze gaan kijken, misschien iets bedenken en mogelijk even stiekem jaloers zijn omdat ze het zelf niet durven...Of er wordt wel iets geroepen. Wat maakt het eigenlijk ook uit... Niets! Ieder zijn geluk en eigenheid. En mogelijk komen er ideeën op bij jezelf van 'oei, ze kijken' en 'wat zouden ze nu denken'... Het zijn nét díe gedachten die je onzeker kunnen maken. Maar dat doe je zelf. Het zijn jóuw gedachten! Je maakt jezelf onzeker. Blijf dus lekker gewoon bij jezelf en geniet van het één zijn met jezelf, van het dansen met en vanuit jezelf. Geniet, en anderen genieten mee.
Wat ik dus eigenlijk wilde schrijven... Ik heb nooit goed kunnen kiezen wélke dans ik zou doen, omdat ik ze allemáál leuk vind. Zo nu en dan deed ik weleens wat proeflessen mee aan de academie, maar niet voor een volledig schooljaar. Want zo'n academiedansles is elke week hetzelfde opnieuw herhalen en op die manier iets opbouwen. Geen idee of ik daar op dit moment nog het geduld en de goesting voor heb (enkele jaren terug absoluut zeker wel, maar niet gedaan toen). Je moet het ijzer smeden als het warm is, right. Als de goesting er is, de energie, het vuur. Niet achteraf. Werkt meestal niet en heeft veelal niet hetzelfde effect als wanneer je het op het moment zelf doet. Langs de andere kant, wat niet geweest is, kan je op latere leeftijd nog steeds uitvoeren of weer opnemen.
FESTIVAL
En dan beland je ineens op je eerste meerdaagse festival ever, met blijven slapen enzo, wat je toch wel leuk vind. Je merkt wel dat er ergens onderhuids ook een gevoel aanwezig is van 'dit is niet waar ik op dit moment mee hoor bezig te zijn'. Dat neemt echter niet weg dat je ook gewoon kan genieten van wat is op dat moment.
Het is er fijn vertoeven, gezellig en je bent fysiek wel aanwezig maar je merkt dat je toch zo af en toe even in je hoofd zit... Wat zo goed wil zeggen als: helemaal níet aanwezig. :D Als je gedachten afdwalen (en het gaat hier niet over dromerig zijn), dan ben je er niet. Niet vol in je lijf, met je volle aandacht en in je volle bewustzijn en met volle goesting en plezier aanwezig in dat moment. Nope...
Tot je op een volgende dansavond getrokken wordt door een ander geluid, een andere stijl, waarvan je misschien, zelfs van ver al, weet dat dat je meer zal liggen. Je bent nieuwsgierig en gaat erop af. De muziekvibes dringen je gehoor en je lichaam binnen. Voor je het weet sta je midden op de dansvloer van jetje te geven. Dit is het gewoon. Op dit moment. Hier vóel ik mezelf. Mijn lijf en al het leven erin. Ik geef eigenlijk helemaal niet van jetje. Ik sta hier gewoon mezelf te wezen. Met volle energie, volle goesting en hélemaal in mijn lichaam. De muziek en de stijl klinken me zeer bekend, maar ik vraag het toch nog even na voor alle zekerheid. Balkan. Gipsy Balkan. Ik laat me helemaal overnemen door de muziek, door mezelf. Want dat is wat er gebeurt. Niets opgelegd, geen uit te voeren pasjes, niemand te volgen en niemand te leiden. You're free to be yourself! Move your body the way it wants to move. Connect with who you want, whenever you want and leave again when it feels like going on. Zonder gedoe over ik wil nog langer met of bij jou zijn ofzo, gewoon in vrijheid, wat sowieso ok is.
Even in het Nederlands: Je bent helemaal vrij om hélemaal je eigenste zelf te zijn, jouw lijf en leven te dansen! Je beweegt je lichaam zoals je dat zelf wil, zoals het wil bewogen worden. Je maakt contact met anderen zoals het komt, vrijwillig, spontaan, als vanzelf. En met even zo weinig 'moeite', met dezelfde flow ga je ook weer je eigen weg zonder daar enige woorden voor nodig te hebben. Héér-lijk! (Altijd een mooie metafoor voor waar je behoeftes liggen in dit huidige moment, je eigen belevenissen en ervaringen...:-p).
Niet dat ik dansen met aangeleerde pasjes niet leuk vind hoor, in tegendeel... Zélf doen is gewoon hemels. Always. Niet always. Bijna. Soms even uitrusten en láten doen, anderen laten uitvoeren en even ontvangen kan ook hemels zijn. Maar dat leven vanuit je buik, vanuit jouw vreugde, vanuit wie je bent en helemaal aanwezig zijn, zó heerlijk. En wat misschien nóg fijner is: als je lang genoeg, vaak genoeg en diep genoeg aanwezig bent in je eigen inspirerende, creatieve en seksuele energie (yep, dat hoort er ook bij – zonder dat dat in dit geval ook maar iets te maken heeft met dat wat de doorsnee mens tussen de lakens doet – ok, uiteindelijk heeft het er wel mee te maken, maar het gaat hier om een bepaalde energie), dan neem je je hele pakketje aan levensvreugde en levensenergie mee in de andere gebieden van je leven, waardoor dat als vanzelf beter gaat stromen en je de dingen rondom ook veel gemakkelijker in een flow brengt, óók als ze je minder liggen. Je geeft er als het ware je eigen touch aan, wat vervullend is voor jezelf en verrijkend voor anderen (of afstotend, dat kan ook :-p – niet iedereen hoeft mee te gaan in jouw bruisende bubbel natuurlijk).
TERUG NAAR DE TENT
Ok, ik vul me nog even met 'mijn energie' – waarbij de aanwezigheid van andere mensen in dit geval trouwens ook van belang is, omdat ik graag mijn vreugde deel met anderen – en keer weer terug naar een andere danstent, waar dezelfde muziek gedraaid wordt als de voorgaande dagen. Ik hou echt wel van een beetje afwisseling af en toe. Te lang en teveel van hetzelfde, zonder enige afwisseling, daar word ik horendol van _ hoewel in dans altijd plezier kan gevonden worden en je steeds, op elk moment , je eigen dans kan dansen. Afwisseling en verandering brengt zuurstof, nieuwe wind en een verfriste kijk op de zaken.
Met dat mijn potje eigenliefde wat aangevuld is en ik weerkeer naar deze tent, dacht ik even - héél kort - pff, weg hier, dat heb ik nu wel even gehad, laat ik me nog wat verder opladen op de plek waar ik net vandaan kom. Toch bedacht ik me (met reden). Ik draaide de boel om. In plaats van te vertrekken vanuit de beleving hier en deze muziek, riep ik het gevoel van vreugde en vervulling weer op die ik daarnet ervaren had. Van daaruit vertrekkende, het gevoel van vreugde (en mezelf) ook te kunnen uitdragen in deze dansen, bracht meer spelplezier. Niet hetzelfde als bij het andere dansen, wel meer voldoening dan voorheen.
Net dan werd er aangekondigd dat er geen specifieke dans gevraagd werd, maar dat je even vrij mocht zijn in wat je deed (wat altíjd zo is natuurlijk, maar veelal niet wordt gedaan...). Er werd vanalles door elkaar gespeeld en vanalles door elkaar gedanst. Ik leefde me uit.
Mijn danspartner wist me te zeggen dat het duidelijk was dat ik al eerder geïmproviseerd had. Ik noem dat in dit geval echter geen improvisatie, eerder inspiratie. Ik wil het eigenlijk geen woorden geven. Het is dat wat je voelt als de dingen vanzelf gaan en vanuit je wezen komen, je lijf in een flow. Vreugde, bezieling. Meer nog dan in Liefde met een grote L of het grote geluk, vind ik in vreugde – misschien is bezieling het meest juiste woord – in bezielde vreugde een van de hoogste vormen van 'geluk' en overvloed. En nog véél meer als ik het kan delen met anderen. Leg dat maar eens uit... je weet het als je het voelt, zelf ervaart.
LEVENSENERGIE, ZIEKTE EN GEZONDHEID
Daarmee is voor mij ook één belangrijke factor van gezondheid (= afwezigheid van ziekte) en ziekte aangeraakt. Maar ook een van geluk(zalig)heid, tevredenheid en overvloed. Als je voor jezelf weet wat je hélemaal in lijn met jezelf brengt of hoe je dat precies zélf kan doen in het moment, weten wat je vervult, waar je energie, vreugde, voldoening en nóg meer goesting uithaalt (ook al komt daar misschien veel 'werk' bij kijken, al voelt het dan vaak niet meer aan als werk), dan kan je jezelf steeds weer opvullen met die levenslustige energie. Is dit potje leeg of tot ver onder nul gezakt (en daarvan ken je de oorzaken vaak zelf...), dan is de kans groot dat het ook op de andere terreinen in je leven minder goed gaat, je je niet meer vervult voelt of minder voldoening ervaart en sneller uitgeblust geraakt.
Gehecht zijn aan dingen of mensen van buitenaf of eerder het niet onthecht zijn, waardoor je opvulling, invulling en aanvulling zoekt van buitenaf, waarbij je als het ware 'plakt' aan anderen, zaken, situaties, jobs, kan met massa's energie gaan lopen.
Doen waar je hart ligt (jezelf zijn dus eigenlijk, vanuit jezelf, vanuit inspiratie, zoals jonge kinderen onbevangen en vol verwondering en vreugde in het leven staan), duidelijk kunnen aangeven wat wel en wat niet, wanneer wel en wanneer niet, met wie wel en wie niet, dragen bij tot je gezondheid en geluk.
Ben je echt hélemaal in lijn met jezelf, dan maakt het op zich zelfs niet veel uit met wie en waar je verblijft, omdat je dan de hele energie en de boel 'naar je hand' kan zetten. Op tijd weer afstand nemen en de tijd nemen om jezelf weer op te laden op je eigen specifieke manier zijn een weldaad voor jezelf, de mensen rondom jou en uiteindelijk voor de wereld.
OMGAAN MET EMOTIES, GEVOELENS EN SITUATIES
I love to dance, I really really love it so much... <3
Ik heb altijd al wel iets met dansen gehad. 't Is te zeggen. Als kind danste ik al graag en kon ik uitermate genieten van de kringdansjes met ma en broers en zussen. Als we er dan nog bij konden zingen was het geluk nog groter. Ik voelde me als kleuter ook best in mijn sas op een podium, zowel voor toneeltjes als voor dans. Na mijn hogeschoolstudies heb ik altijd graag willen dansen en het gelaten omwille van iets buiten mezelf - en dus eigenlijk ook in mezelf... Hoe dom kan je zijn? Hahaha. :-p
Dansen DOE je gewoon, waar je ook bent! Vanuit jezelf, met je eigen lijf, in je eigen stijl, ook al is dat geen stijl, het is de jouwe! Als je er plezier en vreugde aan beleeft, waarom zou je het dan in wiens naam dan ook laten!?! Omdat de mensen kijken? Laat ze! Er gaat NIEMAND een scheef woord zeggen over het feit dat je op straat danst op het moment dat jij er zelf van aan het genieten bent! Ze gaan kijken, misschien iets bedenken en mogelijk even stiekem jaloers zijn omdat ze het zelf niet durven...Of er wordt wel iets geroepen. Wat maakt het eigenlijk ook uit... Niets! Ieder zijn geluk en eigenheid. En mogelijk komen er ideeën op bij jezelf van 'oei, ze kijken' en 'wat zouden ze nu denken'... Het zijn nét díe gedachten die je onzeker kunnen maken. Maar dat doe je zelf. Het zijn jóuw gedachten! Je maakt jezelf onzeker. Blijf dus lekker gewoon bij jezelf en geniet van het één zijn met jezelf, van het dansen met en vanuit jezelf. Geniet, en anderen genieten mee.
Wat ik dus eigenlijk wilde schrijven... Ik heb nooit goed kunnen kiezen wélke dans ik zou doen, omdat ik ze allemáál leuk vind. Zo nu en dan deed ik weleens wat proeflessen mee aan de academie, maar niet voor een volledig schooljaar. Want zo'n academiedansles is elke week hetzelfde opnieuw herhalen en op die manier iets opbouwen. Geen idee of ik daar op dit moment nog het geduld en de goesting voor heb (enkele jaren terug absoluut zeker wel, maar niet gedaan toen). Je moet het ijzer smeden als het warm is, right. Als de goesting er is, de energie, het vuur. Niet achteraf. Werkt meestal niet en heeft veelal niet hetzelfde effect als wanneer je het op het moment zelf doet. Langs de andere kant, wat niet geweest is, kan je op latere leeftijd nog steeds uitvoeren of weer opnemen.
FESTIVAL
En dan beland je ineens op je eerste meerdaagse festival ever, met blijven slapen enzo, wat je toch wel leuk vind. Je merkt wel dat er ergens onderhuids ook een gevoel aanwezig is van 'dit is niet waar ik op dit moment mee hoor bezig te zijn'. Dat neemt echter niet weg dat je ook gewoon kan genieten van wat is op dat moment.
Het is er fijn vertoeven, gezellig en je bent fysiek wel aanwezig maar je merkt dat je toch zo af en toe even in je hoofd zit... Wat zo goed wil zeggen als: helemaal níet aanwezig. :D Als je gedachten afdwalen (en het gaat hier niet over dromerig zijn), dan ben je er niet. Niet vol in je lijf, met je volle aandacht en in je volle bewustzijn en met volle goesting en plezier aanwezig in dat moment. Nope...
Tot je op een volgende dansavond getrokken wordt door een ander geluid, een andere stijl, waarvan je misschien, zelfs van ver al, weet dat dat je meer zal liggen. Je bent nieuwsgierig en gaat erop af. De muziekvibes dringen je gehoor en je lichaam binnen. Voor je het weet sta je midden op de dansvloer van jetje te geven. Dit is het gewoon. Op dit moment. Hier vóel ik mezelf. Mijn lijf en al het leven erin. Ik geef eigenlijk helemaal niet van jetje. Ik sta hier gewoon mezelf te wezen. Met volle energie, volle goesting en hélemaal in mijn lichaam. De muziek en de stijl klinken me zeer bekend, maar ik vraag het toch nog even na voor alle zekerheid. Balkan. Gipsy Balkan. Ik laat me helemaal overnemen door de muziek, door mezelf. Want dat is wat er gebeurt. Niets opgelegd, geen uit te voeren pasjes, niemand te volgen en niemand te leiden. You're free to be yourself! Move your body the way it wants to move. Connect with who you want, whenever you want and leave again when it feels like going on. Zonder gedoe over ik wil nog langer met of bij jou zijn ofzo, gewoon in vrijheid, wat sowieso ok is.
Even in het Nederlands: Je bent helemaal vrij om hélemaal je eigenste zelf te zijn, jouw lijf en leven te dansen! Je beweegt je lichaam zoals je dat zelf wil, zoals het wil bewogen worden. Je maakt contact met anderen zoals het komt, vrijwillig, spontaan, als vanzelf. En met even zo weinig 'moeite', met dezelfde flow ga je ook weer je eigen weg zonder daar enige woorden voor nodig te hebben. Héér-lijk! (Altijd een mooie metafoor voor waar je behoeftes liggen in dit huidige moment, je eigen belevenissen en ervaringen...:-p).
Niet dat ik dansen met aangeleerde pasjes niet leuk vind hoor, in tegendeel... Zélf doen is gewoon hemels. Always. Niet always. Bijna. Soms even uitrusten en láten doen, anderen laten uitvoeren en even ontvangen kan ook hemels zijn. Maar dat leven vanuit je buik, vanuit jouw vreugde, vanuit wie je bent en helemaal aanwezig zijn, zó heerlijk. En wat misschien nóg fijner is: als je lang genoeg, vaak genoeg en diep genoeg aanwezig bent in je eigen inspirerende, creatieve en seksuele energie (yep, dat hoort er ook bij – zonder dat dat in dit geval ook maar iets te maken heeft met dat wat de doorsnee mens tussen de lakens doet – ok, uiteindelijk heeft het er wel mee te maken, maar het gaat hier om een bepaalde energie), dan neem je je hele pakketje aan levensvreugde en levensenergie mee in de andere gebieden van je leven, waardoor dat als vanzelf beter gaat stromen en je de dingen rondom ook veel gemakkelijker in een flow brengt, óók als ze je minder liggen. Je geeft er als het ware je eigen touch aan, wat vervullend is voor jezelf en verrijkend voor anderen (of afstotend, dat kan ook :-p – niet iedereen hoeft mee te gaan in jouw bruisende bubbel natuurlijk).
TERUG NAAR DE TENT
Ok, ik vul me nog even met 'mijn energie' – waarbij de aanwezigheid van andere mensen in dit geval trouwens ook van belang is, omdat ik graag mijn vreugde deel met anderen – en keer weer terug naar een andere danstent, waar dezelfde muziek gedraaid wordt als de voorgaande dagen. Ik hou echt wel van een beetje afwisseling af en toe. Te lang en teveel van hetzelfde, zonder enige afwisseling, daar word ik horendol van _ hoewel in dans altijd plezier kan gevonden worden en je steeds, op elk moment , je eigen dans kan dansen. Afwisseling en verandering brengt zuurstof, nieuwe wind en een verfriste kijk op de zaken.
Met dat mijn potje eigenliefde wat aangevuld is en ik weerkeer naar deze tent, dacht ik even - héél kort - pff, weg hier, dat heb ik nu wel even gehad, laat ik me nog wat verder opladen op de plek waar ik net vandaan kom. Toch bedacht ik me (met reden). Ik draaide de boel om. In plaats van te vertrekken vanuit de beleving hier en deze muziek, riep ik het gevoel van vreugde en vervulling weer op die ik daarnet ervaren had. Van daaruit vertrekkende, het gevoel van vreugde (en mezelf) ook te kunnen uitdragen in deze dansen, bracht meer spelplezier. Niet hetzelfde als bij het andere dansen, wel meer voldoening dan voorheen.
Net dan werd er aangekondigd dat er geen specifieke dans gevraagd werd, maar dat je even vrij mocht zijn in wat je deed (wat altíjd zo is natuurlijk, maar veelal niet wordt gedaan...). Er werd vanalles door elkaar gespeeld en vanalles door elkaar gedanst. Ik leefde me uit.
Mijn danspartner wist me te zeggen dat het duidelijk was dat ik al eerder geïmproviseerd had. Ik noem dat in dit geval echter geen improvisatie, eerder inspiratie. Ik wil het eigenlijk geen woorden geven. Het is dat wat je voelt als de dingen vanzelf gaan en vanuit je wezen komen, je lijf in een flow. Vreugde, bezieling. Meer nog dan in Liefde met een grote L of het grote geluk, vind ik in vreugde – misschien is bezieling het meest juiste woord – in bezielde vreugde een van de hoogste vormen van 'geluk' en overvloed. En nog véél meer als ik het kan delen met anderen. Leg dat maar eens uit... je weet het als je het voelt, zelf ervaart.
LEVENSENERGIE, ZIEKTE EN GEZONDHEID
Daarmee is voor mij ook één belangrijke factor van gezondheid (= afwezigheid van ziekte) en ziekte aangeraakt. Maar ook een van geluk(zalig)heid, tevredenheid en overvloed. Als je voor jezelf weet wat je hélemaal in lijn met jezelf brengt of hoe je dat precies zélf kan doen in het moment, weten wat je vervult, waar je energie, vreugde, voldoening en nóg meer goesting uithaalt (ook al komt daar misschien veel 'werk' bij kijken, al voelt het dan vaak niet meer aan als werk), dan kan je jezelf steeds weer opvullen met die levenslustige energie. Is dit potje leeg of tot ver onder nul gezakt (en daarvan ken je de oorzaken vaak zelf...), dan is de kans groot dat het ook op de andere terreinen in je leven minder goed gaat, je je niet meer vervult voelt of minder voldoening ervaart en sneller uitgeblust geraakt.
Gehecht zijn aan dingen of mensen van buitenaf of eerder het niet onthecht zijn, waardoor je opvulling, invulling en aanvulling zoekt van buitenaf, waarbij je als het ware 'plakt' aan anderen, zaken, situaties, jobs, kan met massa's energie gaan lopen.
Doen waar je hart ligt (jezelf zijn dus eigenlijk, vanuit jezelf, vanuit inspiratie, zoals jonge kinderen onbevangen en vol verwondering en vreugde in het leven staan), duidelijk kunnen aangeven wat wel en wat niet, wanneer wel en wanneer niet, met wie wel en wie niet, dragen bij tot je gezondheid en geluk.
Ben je echt hélemaal in lijn met jezelf, dan maakt het op zich zelfs niet veel uit met wie en waar je verblijft, omdat je dan de hele energie en de boel 'naar je hand' kan zetten. Op tijd weer afstand nemen en de tijd nemen om jezelf weer op te laden op je eigen specifieke manier zijn een weldaad voor jezelf, de mensen rondom jou en uiteindelijk voor de wereld.
OMGAAN MET EMOTIES, GEVOELENS EN SITUATIES
P.S.: En het is echt wel scriptum,... je kan je ook helemaal levend voelen als je gewoon leeft, dat wanneer je boos bent ook echt boos bent, als je bang bent ook echt bang bent, als je verdrietig bent ook echt verdrietig bent en je rechtuit je gedacht zegt of wat er in je omgaat. Dat je niet gaat zitten analyseren van 'je bent niet je boze gevoelens, je bent niet je angst' en je kan dit op een andere manier uiten en zou ik dat nu wel zeggen en hoe ga ik het dan zeggen en dergelijke. Het heeft zijn nut te weten dat je erover kan nadenken en dat je niet je gevoelens en je gedachten bent en dat die er ook gewoon mogen zijn als ze er zijn.
Het is vaak ook gewoon een 'heerlijkheid' op een bepaalde manier én bovendien 'gezond' om eens ff écht goed boos te zijn, écht verdrietig te zijn, écht angstig te zijn.
Dat is eerlijk, je uit onomwonden wat er in je omgaat – zonder daarom 'schadelijk' te zijn voor je omgeving; terecht vanuit jouw beleving is terecht.
Het is vaak ook gewoon veel duidelijker voor de mensen rondom jou. Iedereen weet wat er in je omgaat en wat ze aan je hebben. En net dat wordt vaak niet meer 'toegestaan' of geapprecieerd. Eerlijk en recht voor de raap zijn. Dat hoort niet...Je kan dat uiteraard op verschillende manieren uiten. Je kan daarover nadenken en bedenken 'welke manier is de beste optie', maar je kan het ook gewoon eruit flappen zoals het is. Net zoals je een vreugdevol gevoel vol overgave kan brengen. Je gevoel zíjn, er helemaal inzitten en het tonen zoals het is, zonder er teveel bij stil te staan of na te denken.
Doe je dat niet en het is van belang voor jou, dan is de kans er dat het in je hoofd blijft malen en het zich in je lijf gaat vastzetten, opstapelen en/of het zich op een andere manier gaat uiten vroeg of laat. In ziekte, in pijn, in gedrag, in situaties. Kan je het zelf niet de ruimte geven, letterlijk, door het uit te spreken of er iets mee te doen, óf het voor jezelf zo een plaats te geven dat het voor jou ok is, dan zal zich dat kenbaar maken op een andere manier. Zowel bij kinderen als volwassenen.
Zijn, doen, tonen, just the way it is, is misschien nog wel de meest gezonde manier van leven. Dan hoeft het zich ook niet in je lijf vast zetten. En een ander dat ook kunnen laten doen, laten zijn daarin, waarbij je dat niet op jezelf neemt, maar het van de ander laat zijn – en daar hoef je dus ook niet op te reageren, maar je kan wel je eigen idee daarover uiten zonder je daarom ook aangevallen te voelen bijvoorbeeld. Nuchter en aanwezig.
Dit kan zich op een hoger bewustzijnsniveau afspelen, dat je opmerkt wat er gaande is en er heel bewust mee kan omgaan. Dat je tegelijk je ding doet én observeert. Of je ervaart het echt heel fysiek: je bent het, je doet het en je merkt tussendoor of achteraf op wat er geweest is. Beide manieren zijn nuttig, zinvol, leerrijk, hebben hun oorsprong en bepalen mee hoe de dingen verder verlopen.
't Is ff goed geweest voor nu. Amen en uit. Adem en uit.
woensdag 13 juni 2018
Vaderdag + Aandacht en waardering voor het ouderschap ajb!
Hihi, veel knip- en plakwerk, geluid trekt niet op geluid, niet alles is gezegd en zeker niet op de manier dat ik het wilde zeggen... But, no excuse. Het is gelijk het is. Voila. 't Is zelfs niet gepost op vaderdag :-p .... en ik ga het er niet voor laten, want er komen nog vaderdagen, volgend jaar onder andere, maar ook in alle andere landen van de wereld.
Dit gezegd zijnde, nog een dikke proficiat aan alle papa's en aanverwanten! Je doet het toch maar... :-)
woensdag 18 april 2018
Grieptoestanden
De zon is weer in 't land, de winter is
voorbij, alsook de wintergriep die toch wel de volle vier maanden
geduurd heeft dit jaar. We kunnen alweer uitkijken naar de griep van
volgend jaar, olé! Want dat is wat we doen, toch? We verwachten met
z'n allen dat samen met de winter ook steevast elk jaar weer een of andere vorm van griep
opduikt. Het aantal zieken lijkt zelfs nog ieder jaar toe te nemen.
Lijkt, want dat weet ik niet natuurlijk: wat geschreven wordt in de pers spreekt elkaar al wel eens tegen en is niet altijd eenduidig.
Collectief verwachtingspatroon
Naast alle wetenschappelijk onderzoek en de fysieke oorzaken van griep, bestaat er ook nog zoiets als ons eigen verwachtingspatroon, wat voor veel zaken ondertussen ook collectief zo is. Door er al op voorhand vanuit te gaan dat er griep zal opduiken, creëer je als het ware een grotere mogelijkheid dat het ook daadwerkelijk zo zal zijn. Je bereidt je er, al dan niet bewust, al op voor. In het najaar krijg je dan ook nog eens de mogelijkheid je te laten vaccineren tegen het griepvirus, wat je er opnieuw aan herinnert dat er griep op komst is.
Een vaccin biedt nochtans geen garantie dat je niet ziek zal worden, omwille van verschillende redenen (bij interesse: zie internet of doe aan zelfonderzoek).
By the way, wat is er mis met een keertje stevig ziek zijn? Met z'n allen aan de griepspuit, waarom? Ziekte is een natuurlijk verschijnsel. Mag het nog? Mogen we nog ziek worden en even stilstaan bij wat ons lichaam ons te vertellen heeft? Ik heb absoluut begrip voor de situaties waarin gevaccineerd wordt waarbij dat nuttig en raadzaam is. Maar om dat nu zo en masse te doen, elk jaar opnieuw... Ik heb er mijn bedenkingen bij... Ons lichaam zit zo ingenieus in elkaar, het is tot wonderen in staat.
Verleg je focus
Je focus verleggen kan trouwens heel wat teweegbrengen in je systeem.
Merk op wat het met je doet als ik de eerste zin van bovenstaande alinea verander naar: 'Een vaccin biedt nochtans geen garantie dat je gezond zal blijven,...'
Bij 'niet ziek' ligt de nadruk op ziek, bij 'gezond'... op gezond, wat een heel ander effect op je kan hebben bij het lezen alleen al. ;-)
By the way, wat is er mis met een keertje stevig ziek zijn? Met z'n allen aan de griepspuit, waarom? Ziekte is een natuurlijk verschijnsel. Mag het nog? Mogen we nog ziek worden en even stilstaan bij wat ons lichaam ons te vertellen heeft? Ik heb absoluut begrip voor de situaties waarin gevaccineerd wordt waarbij dat nuttig en raadzaam is. Maar om dat nu zo en masse te doen, elk jaar opnieuw... Ik heb er mijn bedenkingen bij... Ons lichaam zit zo ingenieus in elkaar, het is tot wonderen in staat.
Verleg je focus
Je focus verleggen kan trouwens heel wat teweegbrengen in je systeem.
Merk op wat het met je doet als ik de eerste zin van bovenstaande alinea verander naar: 'Een vaccin biedt nochtans geen garantie dat je gezond zal blijven,...'
Bij 'niet ziek' ligt de nadruk op ziek, bij 'gezond'... op gezond, wat een heel ander effect op je kan hebben bij het lezen alleen al. ;-)
Je kan er dus evengoed vanuit gaan dat je gezond zal blijven doorheen de winter, geen griepspuit laten zetten en jezelf verzorgen met wat je weet en aanvoelt. Ziekte komt er door heel uiteenlopende redenen. Je lichaam is moe doordat je steeds maar weer over je grenzen gaat en heeft rust nodig, je immuunsysteem is verzwakt, een samenloop van omstandigheden, je bent vatbaarder voor ziekte om gelijk welke reden, kan zelfs ook een periode van transformatie zijn,...
Het hoeft trouwens niet zo te zijn dat je sowieso ziek wordt als iedereen rondom jou ook ziek is of is geweest. Dat was bij mij afgelopen winter het geval: mijn drie huisgenoten hebben ervan geweten, waarvan 1 echt met koorts tot 40,5°C (wat overigens nog steeds geen reden tot paniek hoeft te zijn, wel is alertheid geboden en enige actie ondernemen aangewezen :-)). Ondanks het in huis krioelde van de ziektekiemen, ben ik overeind gebleven. Toch was het niet zo dat ik op mentaal-emotioneel - en zelfs fysiek vlak helemaal goed in mijn vel zat gedurende die periode, integendeel. Want ook dat kan je uitputten.
Pas je innerlijke houding aan
In het weekend net voor de paasvakantie had ik twee avondjes uit gepland met vrienden, op vrijdag en zaterdag (wat eerder uitzonderlijk is, zo twee avonden na elkaar). Ik had zo al een vermoeden dat, mocht ik toch ziek worden, het waarschijnlijk tegen dan zou zijn (verwachting!). Die week kreeg ik het wel degelijk eventjes wat moeilijker, vooral dan donderdag en vrijdag. Ziek zijn kan best wel eens fijn zijn (haha), maar ik wilde absoluut gezond blijven.
Wat ik toen deed: ik paste mijn mindset aan door ervan uit te gaan dat ik vrijdag een fantastische avond zou beleven, niet enkel in denken (want dat werkt niet weet je wel), maar ook in voelen en het eigenlijk reeds ervaren en het me ook zo voorstellen. Ook mijn voeding paste ik aan naar droge rijst en wat ik nodig achte op dat moment om sterk genoeg te blijven. Tussen de middag - en dat is niet altijd en overal mogelijk, maar op dat moment dus wel - heb ik me op mijn werk zowel op donderdag als op vrijdag een kwartiertje te rusten gelegd. Wonder boven wonder, ik bleef op de been en heb twee heel fijne avonden beleefd. Ook nadien is ziekte uitgebleven en kon ik verder met mijn bezigheden. Wat ons lichaamsbewustzijn en -mogelijkheden betreft, zijn we tot zoveel meer in staat dan we beseffen en tot nu toe weten...
Het hoeft trouwens niet zo te zijn dat je sowieso ziek wordt als iedereen rondom jou ook ziek is of is geweest. Dat was bij mij afgelopen winter het geval: mijn drie huisgenoten hebben ervan geweten, waarvan 1 echt met koorts tot 40,5°C (wat overigens nog steeds geen reden tot paniek hoeft te zijn, wel is alertheid geboden en enige actie ondernemen aangewezen :-)). Ondanks het in huis krioelde van de ziektekiemen, ben ik overeind gebleven. Toch was het niet zo dat ik op mentaal-emotioneel - en zelfs fysiek vlak helemaal goed in mijn vel zat gedurende die periode, integendeel. Want ook dat kan je uitputten.
Pas je innerlijke houding aan
In het weekend net voor de paasvakantie had ik twee avondjes uit gepland met vrienden, op vrijdag en zaterdag (wat eerder uitzonderlijk is, zo twee avonden na elkaar). Ik had zo al een vermoeden dat, mocht ik toch ziek worden, het waarschijnlijk tegen dan zou zijn (verwachting!). Die week kreeg ik het wel degelijk eventjes wat moeilijker, vooral dan donderdag en vrijdag. Ziek zijn kan best wel eens fijn zijn (haha), maar ik wilde absoluut gezond blijven.
Wat ik toen deed: ik paste mijn mindset aan door ervan uit te gaan dat ik vrijdag een fantastische avond zou beleven, niet enkel in denken (want dat werkt niet weet je wel), maar ook in voelen en het eigenlijk reeds ervaren en het me ook zo voorstellen. Ook mijn voeding paste ik aan naar droge rijst en wat ik nodig achte op dat moment om sterk genoeg te blijven. Tussen de middag - en dat is niet altijd en overal mogelijk, maar op dat moment dus wel - heb ik me op mijn werk zowel op donderdag als op vrijdag een kwartiertje te rusten gelegd. Wonder boven wonder, ik bleef op de been en heb twee heel fijne avonden beleefd. Ook nadien is ziekte uitgebleven en kon ik verder met mijn bezigheden. Wat ons lichaamsbewustzijn en -mogelijkheden betreft, zijn we tot zoveel meer in staat dan we beseffen en tot nu toe weten...
vrijdag 9 februari 2018
Hoe kleuren een magisch moment creëerden…
Heel wat jaren geleden
zat er een jongetje bij me in het tweede leerjaar dat nooit, maar écht NOOIT
lachte. Hij had steeds een niet-vrolijke uitdrukking op zijn gezicht. Een kind
dat nooit lacht, dat klopt gewoon niet naar mijn bescheiden
mening.
Op een dag dat ik hem
opnieuw in de klas had (ik gaf toen zedenleer), met opnieuw diezelfde
vaststelling, stapte ik tijdens de daaropvolgende speeltijd luchtig en los naar
hem toe.
‘Hoi Merlijn (fictieve
naam)!’ zei ik. ‘Hoe gaat het met je?’ Merlijn haalt zijn schouders op. Nu weet
ik niet meer of ik hem verteld heb dat het me was opgevallen dat hij er niet zo
vrolijk uit zag en of dat klopte met hoe hij zich voelde (of dat het eerder bij
mezelf lag). Ik had er, toen ik naar hem toe stapte, al even over nagedacht
over hoe ik hem een ogenblik kon laten stilstaan bij wat ik had opgemerkt. Een
spontaan idee kwam aan de oppervlakte borrelen.
‘Zeg Merlijn,’ vroeg ik,
benieuwd naar het verdere verloop, ‘als je nu een kleur zou mogen geven aan hoe
je je nu voelt, welke kleur zou dat dan zijn?’ Merlijn reageerde onmiddellijk
met: ‘zwart’. ‘En welke kleur zou je graag hebben dat dat is?’ vervolgde ik ons
gesprekje. ‘Oranje’, zei hij zelfzeker. ‘En hoe ga je dat doen, die kleur
veranderen?’ vroeg ik hem opnieuw. Een prachtige glimlach verscheen op zijn
snoetje en weg was hij, gaan spelen. Mijn hart vulde zich met warmte. De
momenten dat ik hem nadien nog in mijn klas had, was hij meer ‘aanwezig’ en
alleszins een beetje vrolijker.
Ik kan nog steeds
nagenieten als ik terugdenk aan dat magisch momentje op de speelplaats…
Een mooie boodschap via de zoon
Gisteren (ondertussen alweer een hele tijd geleden) liet mijn
zoontje me weten dat hij nachtmerries krijgt van bepaalde dingen in films. Dat
weet hij (en ik ook) al langer dan gisteren. ‘Waarom kijk je er dan nog naar?’
vroeg ik hem. Als jij weet dat dat niet goed is voor jou of voor jouw lichaam,
dan laat je dat toch voor wat het is. Dan kijk je toch naar dingen die wél goed
voor je zijn, waar je je goed bij voelt en die je blij maken en verrijken. Jij
houdt heel erg van de natuur en dieren, toch?’ Daarop reageerde hij met iets
over national geographic.
Mijn reactie op hem
bracht me, zoals wel vaker, tot zelfreflectie. Die woorden kwamen immers uit mijn mond en niet uit de zijne. Welke filmpjes, gedachten, verhaaltjes,
herinneringen of overtuigingen die ik blijf afspelen in mijn hoofd (waar ik
naar ‘blijf kijken’) doen me geen goed? Eet ik het eten dat bij me past en goed
voor me is en laat ik mijn kinderen dat ook zo doen? Neem ik ideeën en ervaringen
tot mij die me verrijken en doen groeien of die me eerder energie kosten en afbreuk
doen aan wie ik ben?
Wat niet goed is
voor me, laat ik beter achterwege. In de plaats daarvan kan ik me beter richten
op dat waar ik me wél goed bij voel, op de dingen die me blij maken en
verrijken, die me voldoening, energie en vreugde schenken.
In relatie tot een
ander leer je nog steeds het meest over jezelf lijkt me. En niet in het minst in
de relatie met je kinderen en je liefdespartner...
Handen uit de mouwen!
Nog steeds kom
ik het tegen dat er ogen worden getrokken als ik een autowiel vervang… (’t
is dat dat zo vaak gebeurd :-p) omdat ik een vrouw ben. En dan nog eentje met amper vlees om het lijf, zo’n klein, smal ding.
Steeds opnieuw
verbazen mensen zich erover dat er in dat tenger lijf zoveel power
zit. Ik heb wel van jongs af aan geleerd om te werken, heel veel te stelen met mijn ogen
en zelf de handen uit de mouwen te steken.
Laatst hoorde
ik een vriendin, doelend op een klusje in huis, het nog zeggen: ‘Ik heb een man
nodig.’ Niets is minder waar. Natuurlijk is het fijn om dingen samen te kunnen doen
of uit handen te kunnen geven. Als het erop aankomt echter, kun je ontzettend
veel zélf doen, ook _ en zéker 😉 _ als je een vrouw bent! Wat is me dat
nu, potverdekke!
Fietsbanden plakken? Check. Fietskettingen opleggen? Check. Eigenhandig een verwarmingstoestel aan de
muur hangen (zo eentje van dit type:
)? Check. Met boren met een zwaar boormachien
en al. Die kleine hier deed het. Die smalle.
Het is maar waar je je grens legt. Áls je al een
grens legt. (En ik leg mezelf op sommige vlakken nog steeds en nog regelmatig serieus wat grenzen op...)
‘Ik kan dat niet’ klopt volledig, als dat is waarin je gelooft, evenals ‘ik heb hier hulp bij nodig’. Soms heb je effectief ook wel hulp nodig en dan schakel je die in. Dan nóg heb je het toch maar mooi zelf voor elkaar gekregen: jíj bent het immers die hulp ging vragen.
‘Ik kan dat niet’ klopt volledig, als dat is waarin je gelooft, evenals ‘ik heb hier hulp bij nodig’. Soms heb je effectief ook wel hulp nodig en dan schakel je die in. Dan nóg heb je het toch maar mooi zelf voor elkaar gekregen: jíj bent het immers die hulp ging vragen.
Met twee of
meer mensen is er weliswaar meer ambiance en is het handiger om steunbalken en een
trap te vervangen, een vloerke te leggen, een achterbouw af te breken, muren af
te kappen, isolatie te steken,… Maar laat je verdorie niet wijsmaken dat je
iets niet zelf kan klaren. Een mens is tot zóveel in staat!
Gelijk ze
zeggen: if you can dream it, you can do it!
Abonneren op:
Posts (Atom)