Ik herinner het me nog als gisteren... het einde van de opleiding tot lifecoach nadert. We krijgen nog een laatste uitdaging alvorens we ons deelnameattest in ontvangst nemen. Alle cursisten staan in een halve cirkel rondom twee stoelen (of 2 stabiele voorwerpen) waarop een plankje van een goeie centimeter dikte ligt. De lesgeefster legt uit dat we dat schoon plankske doormidden gaan slaan met onze blote hand en er voor ieder zo'n trofee klaarligt.
Dat lijkt misschien gemakkelijk, maar ... dat krijg je niet doormidden met brute kracht. Die mannen die een stapel planken of bakstenen door midden slaan, doen dat niet met spierkracht. Het gebeurt met intentie en bewustzijn. Wie iets van martial arts of iets dergelijks doet, kan er zich wel wat bij voorstellen.
De lesgeefster gaat zelf als eerste, dan kunnen wij al even genieten van een voorbeeld en wat spektakel. :-) Je ziet dat ze zich voorbereid, in een roes gaat, er gerichte concentratie is, een eenwording met de plank. Ook haar gezichtsuitdrukking en energie verandert naar heel wat serieuzer, in opperste concentratie. En dan, in een oogwenk, is de klus geklaard. Cool! Dat gaan wij dus ook doen. Proberen. Nee, we gaan dat doen.
De enige man in de groep gaat als eerste cursist naar voor... en slaagt erin het plankje ook van de eerste keer door te knallen. Oh baby. Ik volg, met enige - gezonde - spanning in mijn lijf. Ik ga nu, niet als eerste (de kop mocht iemand anders eraf bijten...), maar ook niet verder naar achter, daar maak ik het mezelf alleen maar moeilijker mee op dat moment.
Ik zet me voor mijn pronkstuk, een schoon lichtgekleurd plankske (foto volgt later). De anderen kijken naar mij, uiteraard, maar dat merk ik al heel snel niet meer op. Ik duik in mijn bubbel, concentratie, kom in een roes, ben helemaal bij mezelf... en dan stopt het. Ik weet even niet wat doen en de bubbel verdwijnt langzaam weer. Tot ik mezelf hoor denken: 'op je eigen manier Leen'. Een kleine aarzeling later (people are watching, is it ok what I do - is slechts een fractie van een fractie van een fractie van een seconde het gevoel - niet eens een gedachte - dat door m'n lijf flitst), lig ik in een voor mezelf bekende houding op de grond. Het lijkt op de kindhouding uit de yoga. Niet lang daarna sta ik weer op met een klungelige, onzekere glimlach, concentreer me terug, ietwat afgeleid op het plankje en wacht. Tot er vanuit de cirkel gesproken wordt: 'Niet te lang wachten, Leen'.
Zij ziet mij, doorziet mij. Ik wacht geen seconde langer, de plank en ik zitten in eenzelfde energiebubbel en KNETS, 't is gebeurd. In enen trek. Die plank doormidden. Cool.
Een bijzondere ervaring. Te meer dat het bij de meesten niet van de eerste keer lukte. Iedereen gaat doorheen een innerlijk proces. Zeer bijzonder, zeer verrijkend. Wat ik voor mezelf hieruit zéker meeneem: de dingen doen op mijn eigen manier en niet te lang wachten met wat dan ook. Twee dingen die voor mij - en voor mij niet alleen, toch wel van belang zijn. Dat werkt het best. En dat je meer kan en bent dan je soms voor mogelijk houdt. Keep that in mind folks. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten