Leef alsof het je laatste dag is… allemaal goed. En wat
dacht je van: ‘Leef alsof het je eerste dag is?’ Als grotemensenkind. [Ha, dat
woord bestaat niet als geheel… Ja, nu wel dan.]
Ken je de tekenfilm van Rapunzel? Als zij eindelijk na lange
gevangenschap uit haar toren geraakt, ziet ze alles als nieuw, betoverend,
wonderlijk en prachtig, elke dag opnieuw! De wereld ligt aan haar voeten, klaar
om ontdekt en genoten te worden. Ze bruist van energie, vanuit liefde voor het
leven, met alles wat ze in zich heeft, zich in niets storend en aan niets verstorend,
geen denken dat haar belemmert of regeltjes van dit mag niet en dat moet zo. Ze
lééft!
Net dat heb ik ook al meermaals mogen ervaren. Dat pure,
ongerepte, onbevangen, wonderlijk leven! Soms is het weg, lijkt het weg, soms ook voor langere
tijd, veel te lange tijd. Maar altijd is er de herinnering én de mogelijkheid
het opnieuw te leven en beleven.
Het groene van het gras. De vogels in de lucht. Joelende
kinderen. De schoonheid van een zelfgecreëerd iets. Hard werken aan iets waar
je massa’s voldoening uit haalt. Alles wat je met liefde doet. Een glimlach van
of voor een onbekende. Er zijn voor elkaar. En ook een stevige woordenwisseling
heeft schoonheid en iets wonderlijks in zich. Fijn als je dat kan zien en er
achteraf eens smakelijk om kan lachen. De fouten die je maakt en de
stommiteiten die je begaat. Ook daarin zit schoonheid en kan aanleiding zijn
tot een berg humor. Dat is goud waard. Het leven zelf.
Elke dag en elk moment is nieuw. Dat zien we niet altijd en
vergeten we soms. De mogelijkheden. Het schone. Omdat het ook erg hard kan zijn
in onze beleving. En misschien werkelijk ook hard en pijnlijk is. Zolang je
hier bent, op deze onwijs prachtige en mooie magische bol, heb je kansen te
over, om telkens opnieuw, uit je eigen gecreëerde gevangenis van je denken en
niet-doen te stappen (als je die hebt, want niet iedereen leeft op die
manier!!!), om de wereld te aanschouwen vanuit verwondering. En te bedenken wat een eer het
is hier te mogen zijn, te mogen experimenteren, ontdekken, klungelen, vallen en weer opstaan (of wat langer blijven liggen), groeien.
Het leven is mooi, ik blijf erbij, met al zijn ruwheid, chaos,
gruwel (die we liever de wereld uit hebben, maar waar we vaak toch maar blijven
aan houden als rasechte verslaafde marionetten van het eerste uur, in welke
vorm dan ook) en alle mogelijke manieren van leven en niet-leven (da’s ook een
manier).
En nu ga ik naar buiten. De zon schijnt. Leven alsof
het mijn eerste dag is.
Maar wel op ’t gemakske.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten