Begin april
2014
Zoals sommigen onder jullie wel
weten, ben ik in februari gestart met een halftijdse interim in basisschool
Vlinderwijs te Berendrecht. Een visie en aanpak die helemaal bij de mijne past.
Als ik er, zoveel weken geleden,
toekom, blijkt er echter nog héél wat werk aan de winkel. Administratie,
materiaal, leerlingvolgsysteem, kopieermachine of printer,… Het was niet
aanwezig. Het was helemaal afwezig. Hm. Ok.
De tweede week dat ik er ben,
vind ik heerlijk. Ik werk helemaal vanuit mijn gevoel, gebruik veel complimentjes
en lieve woordjes – wat nodig is en de kinderen merkbaar deugd doet – heb veel
ideeën en de kinderen voelen zich ook duidelijk op hun gemak. Helemaal in de
flow verloopt deze week vol vreugde en plezier. In plaats van onverwerkte
emoties bij mezelf te spiegelen – want dat is wat kinderen doen – spiegelen ze
wat ik zo graag wil doen en heb te doen. Ik heb nog maar ideeën en zij doen het
al nog voor ik er zelf ben mee afgekomen. Zeer bijzonder. Yes!
I like this way of (not) teaching!
En dan komen de eindtermen weer op
de proppen, want er moet nog iets bereikt worden ook….. BAM! Gedaan met de
vreugde. Gedaan met vanuit het hart werken. Terug naar af. Terug naar controle,
naar dat wat opgelegd is, naar dat wat ‘moet’. Ik geraak helemaal uit balans.
Weg lesinspiratie, weg goede moed, weg vreugde. Hallo stress en zorgen.
(Hoewel ik dit enkele jaren
geleden ook tegenkwam en toen reeds had omgebogen en naar mijn hand - of eerder buik – had gezet, kom ik het hier
even opnieuw tegen. Helemaal prima.)
Een vakantieweek die niet echt
vakantie is en heel wat frustratie en tranen later…
Gelukkig! Samen met mij start er
ook een studente orthopedagogie. Een schatje en helemaal perfect in haar vak!
Kort nadien start er ook een stagiaire. Extra vrouwkracht!
Samen met en dankzij deze dames,
hebben we de kinderen zover gekregen, dat ze opnieuw gemotiveerd zijn in de te
leren leerstof. Ze willen weer vooruit en niet zomaar wat rondhangen.
Hier wil ik toch ook even een
kanttekening maken. De leerkracht die ik vervang, ken ik van heel wat jaren
geleden: we zaten samen rond de tafel en brainstormden over een nieuwe school,
met en voor de kinderen van nu. Onderwijzen en schoolhouden op een andere
manier. Ik heb haar nadien niet meer gehoord of gezien. Hier kruisen onze wegen
elkaar opnieuw.
Zij heeft op deze school zelf
heel wat werk verzet met betrekking tot het bijbrengen van belangrijke en
interessante onderwerpen naar de kinderen toe. Zo goed en zo kwaad als ze kon,
met de middelen die er niet waren. Een dikke pluim voor haar, dat ze dat zo
lang volhield op deze manier!! Op die manier kan het echter niet voor mij.
De kinderen die hier komen,
hebben vaak al een hele rugzak. Sommigen hebben zelfs nog nooit op echte
schoolbanken gezeten. De leeftijden liggen tussen 6 jaar en 13 jaar. Het niveau
van de kinderen – als je daar al op die manier over mag praten - is zeer
uiteenlopend en vaak niet-congruent aan wat er vandaag de dag verwacht wordt.
Ook de karakters zijn uiteraard zeer verscheiden en vragen stuk voor stuk om
een andere aanpak. Over labeltjes zwijg ik hier even. Dat alles maakt het er
niet gemakkelijker op. Zo is dat nu eenmaal, ook bij volwassenen (wat wel eens
wordt vergeten). Wel heel boeiend. We hebben als begeleiders dus al
vijfentwintig dikke duimen en grote olifantenpluimen verdient!
In den beginne nemen we gewoon
alles over zoals het ons is voorgedaan. Lesgeven per leeftijd en soms per
graad, allen en alles binnen eenzelfde klasgroep van tien lagere schoolkinderen.
De vijf kleuters hebben hun eigen juf.
Dit heeft mee bijgedragen tot het
terug structuur brengen en een consequentere aanpak van leerstof en kinderen.
Met zeer grote dankbaarheid neem
ik afscheid van de stagiaire, die hier twee weken van paletten heeft gegeven -
of van katoen zo je wil - en op haar manier meehielp de kinderen, zoals gezegd,
terug te motiveren en heel wat leerstof bij te brengen op een leuke manier. Hier
toch even vermelden dat er ook leergierige kinderen bij zijn die heel graag
willen bijleren en wel eens op hun honger zitten.
Het hele schoolgebeuren lijkt op
deze manier echter terug te evolueren naar een reguliere school, zoals op de
andere afdeling reeds het geval is en wat bij mij langs alle kanten wringt. Het
weinige personeel dat hier is en de vrijwillige ouders die als volwaardige
krachten hun steentje bijdragen, hebben het duidelijk ook even gehad. Als je
hier reeds vanaf het begin meedraait, is het logisch dat de sfeer niet echt
meer positief te noemen is.
Mezelf (niet) zijnde, zuig ik
alle aanwezige energieën in mijn eigen bestand. Dat geraakt uiteraard zeer snel
vol nu en het potje barst.
Na een zeer uitgebreide en goede
babbel met de organiserende dame die nu directeur is, is het potje weer leeg en
ben ik terug bij mezelf. J
Tijd voor een andere aanpak! Te
beginnen met een mailtje naar alle medewerkers met mijn visie en hoe ik het
verder ga aanpakken!
De laatste week reeds zijn er
merkbaar veranderingen in sfeer en communicatie. Het tweede trimester wordt met
een positieve noot afgesloten. J
[Waar ik nu ff geen tijd voor ga
maken: deze school en de klasgroep zijn een zeer mooie spiegel voor mijn
persoonlijke groei als mens. Uiterst interessant en boeiend. Misschien daar
later meer over, misschien ook niet. ;-)]
