16 april 2014
Vandaag maakte ik zeer waarschijnlijk – naast in de eerste
plaats geboren worden - de belangrijkste beslissing in mijn leven.
Ik heb in het onderwijs nooit mijn draai gevonden, omdat het,
kort gezegd, geen afspiegeling is van het leven, er geen evenwicht is in wat in
evenwicht hoort te zijn en er weinig ruimte is voor bezieling en wat essentieel
is in het leven. Heel kort gezegd. Punt.
Een praktijk opbouwen uit het niets daarentegen, is ook niet
van de poes. [Wat een gekke uitdrukking is dat zeg!] Dat had enkele jaren geleden
waarschijnlijk wel gelukt, maar het zij zo. De dingen zijn anders gelopen, dus
nemen we het op de manier die zich nú aandient.
Ik heb in heel mijn leven, als kind en later als
kindgerichte volwassene, het onderwijs bekeken als observator, ervaren en
geproefd van wat wel werkt, wat niet werkt en absoluut anders kan. Ik heb
ondertussen dus een heel eigen visie over onderwijs en opvoeding (die blijkbaar
met een kleine, doch gestaag groeiende groep mensen gedeeld wordt).
Een eigen school oprichten, is me net een stap te ver. Scholen
zullen willens nillens meedraaien. Het kan niet anders. Het bestaande onderwijs
zal van binnenuit veranderen en niet van bovenaf. Het hoofd volgt als laatste. J
Ik heb echter het geluk – dat lag duidelijk op me te wachten – een interim
te kunnen doen, die net iets minder van me vraagt dan een eigen school te
starten. J
Ooit wilde ik de beste juf in de omgeving zijn, volledig op maat en vanuit de
ogen van het kind. Dat ging voor mij niet – met alle respect - binnen het kader
van het reguliere onderwijs.
Mijn beslissing van vandaag is heel eenvoudig. Toch is dat
een beslissing die ik pas nu, na al die levensjaren, zeer bewust kan maken.
Alles waar ik ooit mee startte en nooit degelijk afwerkte,
inclusief teksten en liedjes, de massa’s ideeën die ik niet kon waarmaken en
waar anderen nu hun brood mee verdienen, de tijd en de invulling ervan waar ik
mee worstelde, het niet kunnen focussen omwille van de zeer brede interesse en ‘alles
gedaan willen hebben’, het heeft zeker zijn nut gehad. Met al die ideeën en
opgedane kennis, kan ik er nu wel iets van maken.
Ik heb beslist en besloten, dat ik me volledig en voor de
volle 200 % ga focussen op het onderwijs van mijn dromen dat ik nu zelf kan gaan neerzetten. Niet een beetje van dit en een beetje van dat, neen. Volledige focus. Daarin kan ik uiteindelijk voor een groot deel al mijn kennis, ervaring en vaardigheden in kwijt. En wat nog bijgeschaafd kan worden, krijgt hier een ultieme kans toe. Het samenbrengen van alle delen tot één geheel, in en rondom mezelf. Met het bloggen hierover,
neem ik opnieuw een oude draad op: het delen van mijn ervaringen. Ook daarin
durfde ik me eerder niet volledig bloot te geven, wegens té anders en onbegrepen
en misschien ook zeer persoonlijk, maar laat nu net dààr het belang liggen van
het delen.
Het één hoeft het ander niet uit te sluiten, integendeel. Het hoort samen als één geheel. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waarom de dingen uit elkaar trekken? Veel handiger is van alles in te passen. Niet opstapelen, maar inpassen. Niet lineair, maar multidimensionaal. Het leven is multi-multi, niet lineair. Geen gescheidenheid van linker- en rechterhersenhelft, maar een samenwerking tussen beide. Dat is waar de wereld naartoe gaat. Yin en yang in al zijn aspecten als één groot geheel. Pas lineair denken en handelen toe in een multi-wereld en alles draait vierkant. Ik heb gezegd (en ervaren :-p).
In de inhoud van de blog ligt meteen ook de basis voor mijn
praktijk besloten, want het gaat in essentie om hetzelfde. De lessen die ik leer en graag wil doorgeven, liggen vervat in mijn verhalen. Je krijgt het dan
niet zwart op wit, als de spelregels van het leven, maar meteen in de
verpakking van het leven zoals het is.
Daar kan ik nu wel tijd en ruimte voor maken, naast alle
andere dingen. Nu weet ik hoe je dat doet, alles gedaan krijgen wat je wil
doen. Focus op en plezier vinden in wat je doet, je ideeën van het moment
benutten, ruimte voor maken (!) en het waarmaken en de rest draait als vanzelf
mee.
Niet dat het nu allemaal ineens van een leien dakje gaat
lopen. Ik ben en blijf een mens. Maar genieten doe ik wel. Alles wat het voorbije
decennium de buitenwereld niet heeft bereikt en er nood aan heeft dat wel te
doen, zal te gepasten tijde zijn of haar weg naar buiten weten te vinden, in de
gepaste vorm. Dat is een hele rugzak vol, dus ik kan er de rest van mijn leven
mee vullen (als ik dat wens). Het leven is één grote spiegel en toont ons de weg. Je hebt het alleen te zien.
Er is werk aan de winkel (hihi, die winkel zal er ook nog
wel eens van komen), dus ik vlieg erin, met volledige focus én dagplanning…
(Leen mét focus én dagplanning… de wonderen zijn de wereld nog niet uit…;-)).
Geniet het leven!
