Ken jij dat, het gevoel dat je gewoon iets doet, vanuit het niets, zonder er bij stil te staan of na te denken en er achteraf op gewezen worden dat dat ofwel 'woooow' was, ofwel crazy naïef?
Ik heb het al enkele keren voorgehad en ik zou het zo opnieuw doen! 'Laten gebeuren' moet ik eigenlijk zeggen in geval van het laatste voorbeeld...
Ooit kwam ik de cinemazaal uit met mijn gezin. We hadden net een Disneyfilm gezien geloof ik. 'k Heb geen idee meer welke film het was, kan ook een actiefilm geweest zijn met heroïsche afloop ofzo, maar ik was achteraf helemaal in de eindsfeer van de film, een beetje euforisch zeg maar. Als ik zo opga of me laat meevoeren in vreugdevolle dingen, gebeurt er iets. Het is niet dat het van diep binnenuit komt, het is eerder een bepaalde 'sfeer' die mijn stemmingsniveau de hoogte in drijft. Het gevolg daarvan is, dat het denken, het afremmende en blokkerende denken, helemaal verdwijnt. Je leeft als het ware weer als met de ogen van een kind, met wel het besef dat je een volwassene bent.
Even verderop zat een straatmuzikant muziek te spelen. Mijn gezinsleden waren al een eindje verderop, maar ik bleef toch even hangen. Meestal ben ik wel joviaal naar deze mensen toe en geef ik hen iets. Nu had ik echter enkel een briefje van €10 in de pocket, wat ik nog nooit eerder had gegeven aan een muzikant op straat. (Wel al andere gulle giften gedaan, maar dus niet in deze vorm.) Vanuit mijn vreugdevolle euforische stemming zou ik dat briefje zó weggegeven hebben met een voldaan en verheugd gevoel als gevolg, ware het niet dat mijn denken er op dat moment als spelbreker tussenbeide kwam ('Ja maar, dat gaat DIE nooit goed vinden en ik ga ervoor berispt worden.' Een reactie vanuit een kindervaring die maakt dat ik niet mijn vreugde volg vanuit de angst iets naar mijn kop te krijgen. Mijn hoofd. Als ik in ander gezelschap had geweest of enkel met mezelf, had ik het mogelijk wel gewoon gedaan, maar hoe dat precies zit ga ik hier niet verder uitleggen.)
Zo uitgebreid ging het uiteraard niet door mijn hoofd. Feit is wel dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan, omwille van een bepaalde gedachte. Achteraf heb je dan spijt en voel je je mogelijk teleurgesteld. Ik liet het echter lichtjes over me heen gaan en bewaarde het toch als een mooie en leerrijke herinnering met een zekere belofte aan mezelf: mocht ik hem ooit nog eens tegenkomen én herkennen, dan maak ik het goed. :-)
Onlangs was ik op de Gentse feesten en keerde 's avonds huiswaarts. In de ondergrondse parking ging ik op zoek naar een betaalautomaat. Komt er een kerel naar me toe gelopen met de vraag of ik een automaat weet. We lopen samen tot daar en doen ondertussen een babbeltje. We schuiven aan. Voor ons staat nog een dame en daarvoor staat er een meisje te worstelen met het machien ('de machine' zo je wil). Er wil iets niet lukken en ze is er zichtbaar door geambeteerd. Ineens flapt ze eruit zonder boe of ba: 'Heeft er iemand een euro voor mij? kHeb nog een euro tekort.' Zoiets in dien aard.
Blijkbaar was ik in goed gezelschap, want het maakte dat ik een gelijkaardig iets voorhad als hierboven, maar dan zonder een reactie vanuit een of andere kindervaring.
Een bepaald gevoel overheerste bij me, niet zozeer dat euforische zoals in bovenstaande situatie. Het was een zekere leegte, een zijnsvorm waarin het denken helemaal niet aanwezig is. Je zou het overgave kunnen noemen, hoewel woorden nooit helemaal kunnen omvatten wat je ervaart. Zonder ook maar enig acht te slaan op de situatie, de gebruikte woorden en de houding van de jongedame, open ik mijn portemonnee en geef haar die euro. Ze betaalt en keert zonder nog één woord richting haar auto.
De man in mijn gezelschap staat perplex. Hij vind het kennelijk verbazingwekkend en verbluffend dat iemand gewoon geld geeft, en dan nog wel aan iemand die niet eens alsjeblief en dankjewel gebruikt?!?! Iets van mijn overgavegevoel blijft ook nu nog aanwezig. Alleen begin ik er nu even bij stil te staan en kijk ook naar de andere mensen in de rij, laat mijn radertjes werken en zie het plaatje.
Als ik als de doorsnee denkende mens had staan aanschuiven in de rij vanuit het idee, ieder voor zich, ieder zijn geld, trek je plan, los het zelf maar op, ik moet er ook voor werken,... (en die houding ken ik ook hoor), dan had het waarschijnlijk anders uitgedraaid. Misschien had ik uiteindelijk die euro ook wel gegeven, of niet (acht slaande op de mensen achter mij en mijn idee over hun verwachtingen) maar dan toch vanuit een geheel andere gevoels- of gedachte-ervaring.
Hoe ik aan dat bijzondere gevoel kwam? Het was er gewoon. Wat er zeker toe heeft bijgedragen is dat ik voordien gedanst had, wat sowieso al serotonine - het zogenaamde gelukshormoon - vrijmaakt in mijn brein, gezien ik enorm kan genieten van dans en beweging. Ook het in contact zijn met andere mensen, het juiste gezelschap doet er vaak ook toe en je eigen innerlijke houding, intenties, eerdere ervaringen en het al dan niet aanwezig zijn in het moment. Als je elders zit met je gedachten, reageer je sowieso al anders.
Bij deze kan ik ook meedelen dat ik tijdens dit schrijven nog eens helemaal in mijn verhaal zat en alles rondom even verdween. Een heerlijke hypnose. Een geheel andere ervaring dan wanneer je schrijft om te schrijven, om vb iets van je af te schrijven, als opdracht, vanuit een mentale dwang, een moeten van jezelf of met het volledige besef van de realiteit van alledag en je voelsprieten ook nog gericht op andere activiteiten en aanwezigen. Het kan óók heel plezierig zijn, het schrijven vanuit een enthousiasme en betrokken in je verhaal, geconcentreerd in het eigenste moment én tegelijk je bewust zijn van je omgeving en andere factoren. Maar dat is een ander verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten