Eigenlijk vind ik dat vreemd dat je niet vrijuit kan en mag spreken. Zoiets als tegenspreken bestaat toch niet? Het is uiting geven aan wat er in je omgaat. Als volwassenen willen we graag gehoord worden en dat er naar ons geluisterd wordt, dat we de ruimte krijgen om ons gedacht te zeggen, onze mening te uiten en er helemaal mogen zijn. Waarom zouden kinderen dat dan niet mogen? Waarom zouden we hen ook niet die vrijheid geven die we zelf wensen en hen leren dat je op z'n minst de kans krijgt je uit te spreken? Middels communicatie leer je elkaar beter kennen en maak je verbinding.
Als volwassenen staan we niet boven onze kinderen, we zijn met onze kinderen. Ze zijn bij ons, maar niet van ons. Hun leven en lichaam behoort ons niet toe. We kunnen richting geven en begeleiden, een kader scheppen en afspraken maken, ze verantwoordelijkheid geven, net zoals we ook onze eigen verantwoordelijkheid dienen te nemen. Wat we als volwassenen doorgeven, nemen ze mee in hun leven.
Als ouder/ begeleider/leerkracht bepaal je vaak de grenzen, wat wel en niet kan, welke woorden en houdingen wel en niet gebruikt mogen worden. Daar kan je kordaat in optreden. Ieder heeft ook waarden die je maar al te graag meegeeft aan je nageslacht. Een kind stoppen in het zichzelf mogen uiten, kan zich gaan wreken. Duidelijkheid is goed, ruimte scheppen ook. Zijn er - in overleg - afspraken gemaakt en je treedt daarin kordaat op als er geprotesteerd wordt, dan ben je consequent. Evengoed van belang.
Tegenspreken in de vorm van 'ik zeg mijn gedacht en wat ik er van vind of hoe ik het zie of ervaar' is geen tegenspreken. Op welke manier iets geuit wordt, zegt ook iets over jullie onderlinge verstandhouding en over de emoties die er soms spelen. Ook daarin kan je afspraken maken of op zo'n manier je gesprekjes en communicatie aanpakken dat alles vlotjes kan verlopen. Niet alles hoeft een strijd te zijn waar het ook soepel kan verlopen.
Ook leerkrachten zetten zich vaak 'boven' een kind. De leerkracht is baas en wat de leraar zegt is juist. Huh? Een leraar is inderdaad wel de eindverantwoordelijke en heeft het overzicht te bewaren en duidelijkheid te scheppen. Dat die als enige de waarheid in pacht heeft, daar lach ik even om. Hahahaha! We kunnen zo ontzettend veel van elkaar leren. De kinderen van de leerkracht, de kinderen onderling en de leerkracht van de kinderen.
Uiteindelijk werken we samen aan een goed-geolied klasbedrijfje dat quasi op zichzelf kan draaien en waar het geen ramp is als de leerkracht een weekje afwezig is - in een reguliere school. Ook thuis kan je kinderen zodanig zelfredzaam maken (wat is dat toch een mooi woord), dat ze zich uit de slag kunnen trekken mocht er zich iets voordoen. En daarin is een open communicatie, duidelijkheid en ruimte voor wat wil gehoord worden wel een must.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten