Valkuil voor gelijk welke coach. En misschien voor iedereen in ’t algemeen wel.

Het is niet altijd een zegen om ‘meer kennis’ te hebben over bijvoorbeeld hoe de mens in elkaar zit of bepaalde technieken en methodes om dingen te analyseren en te ontcijferen en achterhalen bij volwassenen en kinderen. Wat ik doorheen de jaren heb gemerkt, is dat vb lifecoaches hun rol als lifecoach ook meenemen binnen hun liefdes-, vriendschappelijke en andere relaties en dat kan het evenwicht danig verstoren. Ook bij kindercoaches die (opnieuw) aan de slag gaan in het onderwijs of een andere functie met betrekking tot kinderen uitoefenen en hun expertise gebruiken bij de kinderen, kijken beter uit op welke manier ze hun kennis benutten.

Zo ken ik vb een dame die als leerkracht had gewerkt, zich tot kindercoach had bijgeschoold en nadien weer deeltijds als leerkracht aan de slag ging. (Het gaat niet over mezelf, maar herken wel wat hier gebeurde mbt andere situaties.) Bij een meisje dat een tekening had gemaakt voor de juf en het enthousiast kwam afgeven, ging de juf de tekening analyseren en er vragen bij stellen over het getekende, om het kind te kunnen verder helpen bij haar ontwikkeling. Voor dit meisje echter was dat heel raar om zulke vragen te krijgen, ze ging enkel haar geschenkje voor de juf afgeven…

Wanneer je je als coach gaat identificeren met je rol als coach, word en ben je helemaal die coach. Je speelt echter een ‘rolletje’, je kijkt door de bril van de coach en bent niet meer helemaal de persoon die je bent als je geen lifecoach zou zijn (zonder de identificatie hiermee), waardoor je niet meer nuchter en gewoon gaat reageren. Eigenlijk geldt dat voor elke vorm van identificatie met iemand of iets anders, ook met emoties, gevoelens en gedachtes. Je bent niet je rol, je bent niet je emoties, gevoelens en gedachten, jij bent jij.

Heel gewone situaties veranderen als je door een bepaalde bril kijkt, vanuit een bepaalde achtergrond handelt, je eigen bagage aan levenservaring of opgedane kennis laat meespelen. Je ziet niet meer de persoon en de situatie zelf en gaat het vaak geheel anders benaderen. Je maakt iets veel erger dan het is, gaat te serieus over iets doen of er teveel gewicht aan geven, dingen uit hun context halen, terwijl het ook heel eenvoudig benaderd kan worden. Het is wat het is. Dat is iets dat iedereen op een bepaalde manier wel doet. Een frisse kop, nuchterheid, to the point en objectief blijven en de dingen kunnen zien zoals ze zijn, het is soms een kunst op zich. 

Het is dus belangrijk dat je een onderscheidt maakt en je ROL als coach loskoppelt van hoe je omgaat met anderen in het dagelijks leven. Het maakt een ontzettend verschil hoe je daarin gaat staan.

Mensen die zich niet identificeren met wat ze weten en wel hun kennis benutten om vanuit zichzelf – dus niet vanuit een bepaalde rol of functie of met de bedoeling iemand in een bepaalde richting te duwen – die kennis op een luchtige manier weten te integreren en in te zetten, kunnen wel hele mooie resultaten bekomen. Op een gezonde manier, ongedwongen en heel naturel. 

(Als je dingen weet van een ander, op gelijk welke manier, hoef je dat nog niet per se te delen of te ondervragen. Dat geeft niet altijd een meerwaarde, soms zelfs integendeel en dan kan je dat beter laten.)

Ga dus op een gezonde manier om met alle kennis die je onderweg vergaart en kijk of je dan wel iets bijbrengt aan iemands ontwikkeling of eerder voor wenkbrauwgefrons zorgt.