Aan alle mama’s en papa’s hier aanwezig - en begeleiders van kinderen - 'You are the most important person in my life'

'In my eyes, your fantastic. 

Maybe not the best one in the world, but your my mom/dad.

And THE MOST IMPORTANT WO/MAN IN MY LIFE! 

I © you so much!'

Kinderen nemen hun ouders als voorbeeld. Meisjes zien mama als dé vrouw in hun leven, jongens zien hun papa als dé man in hun leven. Jongens kijken ook op naar mama en meisjes naar papa. Hoe er met elkaar wordt omgegaan bepaald sterk hoe ze later zelf in het leven zullen staan, op welke manier er relaties worden aangegaan én hoe zij later zelf met hun kinderen zullen omgaan. Ze zien jou en kijken naar jou als een voorbeeld. Hoe je mama of papa bent. Hoe je alles aanpakt. Hoe je in het leven staat. Ze ervaren als kind de gebeurtenissen ook op een heel andere manier dan wij als ouders vaak denken of zelf ervaren. Zij horen niet het gevloek en gemor in je hoofd als er een taart op de grond is gevallen (als je dat doet, morren ;-)). Ze onthouden wél dat ze samen met ma en/of pa taart van de grond hebben gesmuld. Ze ervaren niet de struggle waarmee je zelf kampt – als je dat doet – als je er niet openlijk voor uitkomt, met hen over praat of het gewoon van je af te lezen is. Ze ervaren wél jouw houding, je gedrag, je handelen, wat je met hen doet, hoe je hen laten voelen, wat je samen doet.

Natuurlijk voelen kinderen veel en pikken ze veel op. Als je werkt met spiegelogie en je bent zelf of woont samen met mensen die gevoeliger zijn, pikt iedereen wel wat van elkaar op. Daar niet van. Wat onderhuids aanwezig is, ervaart ieder op zijn eigen manier, maar daarom niet zoals jij denkt dat dat is, zélfs als je geweldig goed kan voelen en erg empathisch bent. Ook je familiegeschiedenis hoeft niet tot in het oneindige door te dringen tot bij je kinderen. Het is aanwezig, maar het hoeft daarom nog niet allemáál de volle aandacht te krijgen. Wat je aandacht geeft groeit, dus kies liever voor je dromen en kwaliteiten. Wat eruit hoort te komen, komt er heus ooit wel eens uit. Eerlijk en oprecht zijn met jezelf en elkaar schept ruimte om te groeien. Ook als dat betekent dat de wegen anders lopen dan verwacht. Het belangrijkst voor je kinderen is nog steeds dat je als ouder zélf goed in je vel zit, dat je doet wat je wil doen (lees: waar je energie van krijgt, je hart van overloopt en de anderen in kan meenemen), dat je gelukkig bent met jezelf en je leven. Daar was dochter al heel snel duidelijk over, op zeer jonge leeftijd: ‘Je moet gewoon doen wat je wil doen, dat is alles.’ En zoals je weet, komt de waarheid uit een kindermond. ;-) 

Zit je in de put, worstel je met vanalles, kom je je bed niet meer uit, laat je je hoofd hangen? Dat kan. Om heel uiteenlopende redenen. Daar is op zich ook niets mis mee, je doet met je tijd wat je wil. J Weet wél, dat je kinderen dat ook zien. Geraak je niet meer vooruit of blijf je bij de pakken zitten, dan kan het misschien een hele motivatie en een stamp onder je derrière zijn  – hoe penibel het ook is – te weten dat je een voorbeeld bent voor de kinderen die bij jou vertoeven. Is dat hoe jij wenst dat je kinderen je zien? Is dat hoe jij wenst dat zij hun ma of pa met de dingen zien omgaan? Hoe ze straks zelf in de wereld zullen staan? Hoe ze zelf met anderen om (zullen) gaan? En met zichzelf?

Er is héél veel mogelijk op vlak van gezondheid, zowel mentaal, emotioneel als fysiek en energetisch. Zelfs waar anderen zeggen dat iets niet kan, niet bestaat, niet mogelijk is, ook dokters, zijn er nog altijd meer mogelijkheden dan er over het algemeen wordt aangenomen. Je lichaam is als een spier die je kan trainen. Je kan dus inderdaad elke dag opnieuw in je bed blijven liggen. Dan train je je daarin. Of in zelfbeklag en -medelijden. Wil je verandering, dan zal je iets anders moeten doen dan je gewend bent.  

Dus remember, je bent – met alles wat je zegt, doet, niet zegt, niet doet, bent, niet bent – een voorbeeld voor je kinderen. Ben jij het voorbeeld dat je wil zijn?