2/1/2013
Tja, wat wil dat eigenlijk zeggen, leef en geniet? Van jongs
af aan worden we gestimuleerd om te doen wat anderen ons zeggen en je eigen
vreugdjes te verdringen. Als je nog een baby bent, hebben ouders vaak graag dat
je snel kan praten, zodat ze beter begrijpen wat je wil zeggen. Als je eenmaal
kan praten, hebben ze misschien liever dat je eens wat meer je mond houdt. Je hebt nog eerst uit te vissen hoe je in elkaar zit, wie je bent, wat al die
gekke gevoelens en emoties met je doen en hoe je omgeving erop reageert. Vaak
krijg je niet de kans om je gevoelens volledig te doorleven en te beleven,
omdat het ‘zo niet hoort’.
Nog voor je 6 bent, ben je al helemaal geconditioneerd en
doe je vooral wat anderen van je verwachten. Erg eigenlijk. Denk maar eens aan
een kindje dat huilt of boos is. Wat is vaak de reactie? ‘Maar je moet toch
niet boos zijn. Da’s voor niks nodig.’ Of ‘Je moet zo flauw niet doen. Doe die
tranen maar rap weg!’ Ook in onze eigen ontdekkingstochten worden we vaak als
kind afgeremd. Pas op voor dit! Pas op voor dat! Wees voorzichtig! Maak je
kleren niet vuil! Zit netjes op je stoel met je voeten voor je en een rechte
rug! Jij draagt die kleren, want anders… Wij als volwassenen hebben al die ervaringen reeds in onze rugzak zitten, kinderen niet. Door hen te overladen met onze eigen angsten (Je gaat daar niet op, want je kan vallen...!), ontnemen we hen de ervaring. En net dié ervaring hebben ze nodig om te achterhalen waar ze op moeten letten, om hun eigen grenzen te verleggen, om het volgende keer anders en beter te kunnen doen.
Onlangs had ik enórm veel zin om, bij pakweg 10°C, met mijn
blote voeten door strandzand en zeewater te badderen. Ineens komen er allerlei
gedachten je hoofd binnen. Zo van: ‘ja maar, ’t is daar te koud voor’ of ‘wat
zullen de anderen zeggen’ of ‘dan krijg je een verkoudheid’. Die ja maars
werden snel opgeborgen en ik ging ervoor. Volg je hart is het motto! Volg
dat gevoel, dat idee waar je zo blij van wordt!
Schoenen en kousen uit, broekspijpen opgerold en go! Hééééérlijk!
Genoten dat ik heb! Samen met mijn kinderen. Zij waren eerst verbaasd. Mag die
kousenbroek echt uit? Mogen we met onze voeten in het water? Mogen we echt door
het zand rollen? Maar dan hangt de auto vol zand en dan…. Niet ja maren,
spelen! Daarna keren we ons ’t binnenste buiten en schudden we al het zand
eruit. Géén zand in de wagen, géén zand in de schoenen. Wel goed naar je lijf
luisteren en op tijd terug in je kleren, zodat je de afkoeling voor bent. Wij
hebben genoten, genoten, genoten, radslagjes gemaakt, zandengeltjes,
strandtekeningen, even met de voeten in het water, véél rondgelopen en
tikkertje gespeeld en bovenal, gelachen! Even weer kind zijn en genieten van de
kleine dingen! Waarom zou je het laten?
Veel voorbijgangers keken ons aan met een verschillende
uitdrukking. Sommigen hadden duidelijk hun bedenkingen bij zo’n zotte plannen.
Anderen ontnamen hun kinderen (en zichzelf) de vreugde en het plezier _ hoewel
ze er zin in hadden en er om vroegen _ omwille van de gekende redenen: te koud,
zand in de schoenen en de auto. Dat is duidelijk je ego dat je voor het lapje wil houden.
Wij hebben alvast genoten als kinderen en daarbij héél veel
energie opgedaan. Wat anderen ook zeggen, wat de ‘ja maars’ in je hoofd ook
beweren, je hart heeft altijd gelijk! Zoals ze zeggen: blijf bij je eerste
gedacht, go with the joy en leef!
