27 januari 2014
Veel mensen die het
spirituele pad bewandel(d)en, geven de lessen door in seminaries, cursussen,
workshops allerhande. Ook ik heb heel lang op allerlei verschillende manieren
deze dingen naar buiten willen brengen. Toch deed ik het niet. Omwille van. Nu,
op dit moment, heb ik totáál geen behoefte meer om het ‘nu eens allemaal te
gaan zeggen’. Toch niet zwart op wit. Als ik nu mensen hoor praten over sommige
dingen, bedenk ik me ‘Cho, dat leerde ik tien jaar geleden reeds. Is dat nog
steeds geen algemene kennis?!?’ Ook films, documentaires, boeken,… die mensen
de ogen openen… Individueel praat ik er wel met enkelen over, over wat er nú
allemaal gebeurt en wat ik nú ervaar. De rest ligt reeds ver achter me. Dat is
niet om dikkenekkerig te doen (tsjien, dat woord wordt niet als foutief
gequoteerd…hm), dat is gewoon zo.
De drang – de roep zo je wil – om over mijn ervaringen van nu te schrijven, is er wel. Die is er altijd al geweest. Dat deed ik ook een tijdje, voor de wereld, en dan lange tijd voor mezelf. Mijn verhalen kunnen anderen helpen en inzichten brengen. Waarom zou ik het dan niet doen? Ik word er toch ongelukkig van als ik het niet doe.
Ik weet wat ik wil, ik weet wat ik te doen heb dit leven en toch… Wat ik allemaal leerde en wat ik allemaal weet, hoef ik nu niet allemaal opnieuw neer te pennen. Het zit vervat in alles wat ik doe en zeg. Het lukt me trouwens ook niet om het zo even allemaal zwart op wit neer te zetten. Verhuld in een gedicht, een kinderverhaal, een schilderwerk,… en er over vertellen gaat als vanzelf. En al die quotes van anderen rondstrooien over facebook… het heeft zijn nut, maar het geeft zoveel meer voldoening als je je eigen teksten en verhalen en quotes schrijft. Het is een boodschap van jezelf, voor jezelf, waar anderen vaak ook wat aan hebben. Blijven de dingen van anderen lezen, de workshops van anderen volgen… Het heeft weinig zin als je er verder niets mee doet (tenzij je het juist enkel voor je persoonlijke ontwikkeling doet). En als je zelf niets onderneemt vanuit je hart.
Zoals het kaartje, dat ik vorige maandag in mijn handen had, al zei en waar ik me echt wel bewust van ben (omdat ik het al zo lang niet doe): 'Als de levende Boeddha eeuwig had gezwegen, was er geen mens die zijn wijsheid kon herkennen.' Misschien heel wat tegenstrijdigheden, dat weet ik. Ik weet zelfs hoe het komt. ‘k Zal er dan maar eens aan beginnen zeker? ‘t Heeft lang genoeg geduurd… Misschien dat ik wel terug teksten uit de oude doos haal. Dat zien we dan nog wel.
De drang – de roep zo je wil – om over mijn ervaringen van nu te schrijven, is er wel. Die is er altijd al geweest. Dat deed ik ook een tijdje, voor de wereld, en dan lange tijd voor mezelf. Mijn verhalen kunnen anderen helpen en inzichten brengen. Waarom zou ik het dan niet doen? Ik word er toch ongelukkig van als ik het niet doe.
Ik weet wat ik wil, ik weet wat ik te doen heb dit leven en toch… Wat ik allemaal leerde en wat ik allemaal weet, hoef ik nu niet allemaal opnieuw neer te pennen. Het zit vervat in alles wat ik doe en zeg. Het lukt me trouwens ook niet om het zo even allemaal zwart op wit neer te zetten. Verhuld in een gedicht, een kinderverhaal, een schilderwerk,… en er over vertellen gaat als vanzelf. En al die quotes van anderen rondstrooien over facebook… het heeft zijn nut, maar het geeft zoveel meer voldoening als je je eigen teksten en verhalen en quotes schrijft. Het is een boodschap van jezelf, voor jezelf, waar anderen vaak ook wat aan hebben. Blijven de dingen van anderen lezen, de workshops van anderen volgen… Het heeft weinig zin als je er verder niets mee doet (tenzij je het juist enkel voor je persoonlijke ontwikkeling doet). En als je zelf niets onderneemt vanuit je hart.
Zoals het kaartje, dat ik vorige maandag in mijn handen had, al zei en waar ik me echt wel bewust van ben (omdat ik het al zo lang niet doe): 'Als de levende Boeddha eeuwig had gezwegen, was er geen mens die zijn wijsheid kon herkennen.' Misschien heel wat tegenstrijdigheden, dat weet ik. Ik weet zelfs hoe het komt. ‘k Zal er dan maar eens aan beginnen zeker? ‘t Heeft lang genoeg geduurd… Misschien dat ik wel terug teksten uit de oude doos haal. Dat zien we dan nog wel.
